Tag: چند خط از پراکنده های پریسا

میونِ دامنِ شب، نفس برای من نیست، شبا شبای غربت، هوا هوای من نیست!   سکوتِ ساکنِ شب، طنینِ خیسِ رگبار، سرودِ ختمِ لبخند، سرا سرای من نیست!   از انتهای بودن، یه تک صدا، یه پژواک، صدای خنده ی غم، صدا صدای من نیست!   نهیبِ گُنگی از دور، لهیبِ داغِ شمشیر، یه ناله از جنسِ تب، این ناله های من نیست!   تمامِ آسمون خاک، ستاره ها فراموش، دلی یواشکی تنگ، دعا دعای من نیست!   تو پهنه ی آسمون، یه انتها سیاهی، تو غیبتِ ستاره، گریه دوای من نیست!   نگاهِ خیس و خسته، یه سیلِ بی صدا اشک، نوای تلخ و پنهان، نوا نوای من