سلام به همگی.
دلم خواست بنویسم. فقط دلم خواست بنویسم و وقتی دوباره خوندمش دلم خواست به جای این که حذفش کنم بذارم اینجا.
دیگه نمی خوام حرف بزنم.
امروز منبر نمیرم. دفعه بعد تلافی می کنم.
***

تمام حضور شب را از آغاز، تا پایان،

با مرکب ساکت سکون، طی کردم.

تمام شب را از آغاز، تا پایان!.

از میان سایه های خسته ی کابوس های شب آلودی، که خون رویاهای صبحرنگم را،

در جام های شرم آگین، تا انتها سر می کشیدند،

صبور و ساکن و سرد، گذشتم.

چنانکه گویی نمی گذشتم.

از زیر سقف کوتاه بلندای آسمان، که دور از چشم خواب آلود خواب،

خم شده بود تا خاک ستاره های عزیزش را برای آخرین بار، ببوسد،

سیاه و درد اندود، اشک را گریه کردم،

چنانکه گویی نبودم.

بر مزار پیر شباب خویش،

غبارین، نشستم،

چون قطره اشکی داغ، از سرمای آه حسرتی سوزان،

که نقش نمناک –کاش- را در خویش، جاودانه ساخته بود.

چنانکه گویی از ازل، خاک آفریده شده ام، نه از خاک.

و عشق!،

یگانه یادگار جاویدان همتی استوار،

که در جایی از تاریکی ناکجا،

همچون شیشه ی خواب های شیشه ای کودکی کوچک من،

با تبر حقیقتی بُرّان،

بی صدا شکست و تمام شد.

چنانکه گویی مثل لبخندهای خاکی من،

از ابتدا خواب بود،

و عشق!،

این یگانه یادگار جاوید آن زمان تلخ و شیرین بی خبری را به باد، می سپارم.

***
ایام به کام.