سلام نخودی عزیز.
چه با مزه! خیلی جالب گفتی و کلی خندیدم. از اون ها که قاعده ندارن هم۱عالمه دارم توی دفترم ولی گفتم کمتر اینجا بذارم. آخه نوشته های من زیادی تلخن و زیادش باعث آلودگی هوا میشه.
ممنونم عزیز که هستی.
ایام به کامت.

به سیستمت سلام برسون و بگو یا با فایر فاکس آشتی کنن یا…دوباره از جفتشون خواهش می کنم که آشتی کنن.
شما هر جا که دلت می خواد واسه من بنویس عزیز. اینجا و اونجا فرقی نمی کنه. شما هر جا بنویسی عزیزی.
شاید درست بگی و باید لحظه های سفید رو هم نوشت ولی من راستش این هنر رو ندارم. نمی دونم چجوری بگم. بلد نیستم. اون لحظه ها چیزی تکونم نمیده که بنویسم. وقتی حسی تکونم میده البته از نوع منفیش اون زمان می تونم بنویسم البته نه همیشه. یادم نیست این رو گفتم یا نه. اگر گفتم و فراموش کردم ببخشید تکراریه. من زمانی می نوشتم و پاره می کردم. بعدش مدت ها اصلا نمی نوشتم. نمی تونستم. و حالا بعد از ماه ها و ماه ها دوباره می نویسم، حالا دوباره به نوشته های قدیمیم که از نابودی جا موندن سر می زنم بدون این که حالم به معنای واقعی بد بشه و برای اطرافیانم دردسر درست کنم، و حالا دوباره روی چجوری نوشتن فکر می کنم و نوشته هام رو برای اصلاح مجدد می خونم. حالا می نویسم و دیگه پاره نمی کنم. سیاه می نویسم و جز این بلد نیستم. خیلی دلم می خواست بلد بودم ولی هرچی کردم نشد که نشد.
کاش بعد ها بشه! نمی دونم این ها رو چرا اینجا می نویسم. شاید درست نباشه گفتن این چیز ها. شاید هم نشان عذرخواهی من باشه از شما و از تبسم عزیز و از آقای پژوهنده مهربون و از تمام اون هایی که نوشته های شاد ازم می خواید.
وای که چقدر من حرف می زنم.
ایام به کام.