تابستان بود و روزهای خوش تعطیل. فصل بازی و خنده. فصل شادی. فصل لذت بردن از طبیعت سرسبز شمال.
پشت خانه ما یک حیاط وسیع بود که در هفت خانه رو به آن باز میشد. ساکنان آن خانه ها اکثرا مسن بودند و تابستانها نوه هایشان در کنار آنها تعطیلات را سپری میکردند.
در یکی از این خانه ها پیرزن نابینایی به تنهایی زندگی میکرد. در خانه ای دیگر پیرزنی با تنها پسر معلولش. پسر، قادر به درک هیچ چیز نبود و قدرت راه رفتن هم نداشت. گاه گاهی فریادهای بلندش خواب محله را می پراند. حالا سالهاست که دیگر صدایش به خاموشی ابدی پیوسته است. ما او را خیلی دوست داشتیم گرچه کمی هم از نزدیک شدن به او می ترسیدیم.
من و خواهرم به اتفاق دختر خاله هایم که به خانه ما می آمدند، به آن حیاط میرفتیم و ساعتها با نوه های همسایه ها بازی می کردیم. باهم شعر میخواندیم: یک روز آفتابی، در آسمان آبی، یک دسته مرغک شاد، پرواز کنان و آزاد،…
یکی از همین روزها خانواده ام تصمیم گرفتند به دیدن یکی از اقوام برویم.
خانه آنها روی تپه بلندی قرار داشت. شب پیش باران باریده بود و شیب تند تپه را لیز و گل آلود کرده بود. من گریه میکردم و در آن موقعیت صلاح نبود کسی مرا بغل کند چون ممکن بود هردو تعادل خود را از دست بدهیم. این بود که دیگران با احتیاط و من چهار دست و پا این راه را طی کردیم تا به بالای تپه رسیدیم. هرگز نفهمیدم چه اجباری بود که ما باید به آنجا می رفتیم.
صدای بلند پارس سگی مارا در جا میخکوب کرد. از همانجا داد زدیم و صاحب خانه را صدا کردیم.
آنها با مهربانی به استقبالمان آمدند و سگ را مهار کردند. توی راه گفتند که این سگ غریبه ها را نمی شناسد و ممکن بود به شما حمله کند چنان که در گذشته با دیگران این کار را کرده است.
وقتی مادرم خواست به خانه برگردد، قرار شد من برای مدت کوتاهی در کنارشان بمانم. آنها به من سفارش کرده بودند که اگر می خواهم جانم از سگ در امان باشد، هرگز به تنهایی پا در حیاط خانه نگذارم. شاید هم از این می ترسیدند که من به لبه پرتگاه بروم و ناخواسته به پایین تپه پرت شوم.
بعد از ظهر همان روز بود یا یک روز دیگر، نمی دانم. همگی در خواب بودند و من میخواستم به دستشویی بروم. دستشویی در حیاط خانه بود و من راه را بلد بودم اما هرگز طبق سفارشهای اکید، تنهایی به آنجا نرفته بودم. نمیدانستم چکار کنم. قدری در ایوان خانه راه رفتم. صدای پارس سگ هم نمی آمد. نمیدانستم در کجا پنهان شده بود.
ده سال داشتم و خجالت می کشیدم به خاطر رفتن به دستشویی کسی را از خواب بیدار کنم. تازه،نمیدانستم هر کسی در کجا خوابیده است. به خودم لعنت می فرستادم که چرا با مادرم نرفته بودم. قول دادم در اولین فرصت به خانه برگردم. اصلا دلم برای بچه های حیاط تنگ شده بود. خدایا! حالا چکار کنم؟
به راه افتادم. گوشهایم را تیز کردم تا به خوبی متوجه هر حرکتی بشوم. صدا از سنگ در نمی آمد. انگار مرغ و جوجه ها هم به خواب رفته بودند. آوای دل انگیز نسیم، در لا به لای شاخه های درختان میپیچید و من چقدر این صدا را دوست دارم. چند پله به پایین رفتم و دمپاییها را پوشیدم. قلبم به شدت می تپید. صدای وحشتناک پارس سگ در گوشم بود و صدای آنها که مرا از رفتن به حیاط منع می کردند.
به آرامی حرکت می کردم. هوا آفتابی نبود. بارانی هم نبود. صدای قدمهایم را نمی شنیدم. ناگهان قلبم فرو ریخت و بعد از آن خود را در جهان دیگری تصور کردم. مطمئن شدم که من مرده ام ولی نمیدانم به چه نحوی بقیه ماجرا را درک میکردم. همانطور که راه می رفتم در زیر پایم نرمی جسمی را حس کرده بودم که به محض تماس، از زیر پایم به حرکت در آمده بود و خود را با زوزه نرمی بیرون کشیده بود. بله. درست رفته بودم روی خود سگ. روی اصل ماجرا. روی دست و پایش. همانجا ماندم. از ترس، صدا در گلویم خفه شده بود و با دهان باز منتظر ماندم تا بیاید و تکه تکه ام کند. اما او زوزه کشان رفته و زیر درختی خوابیده بود. در راه بازگشت فکر میکردم او به خودش میآید و انتقام آن لحظه دردناک را از من می گیرد اما هرگز این اتفاق نیفتاد.
سگ، به قدری ساکت شده بود که فکر میکردم نکند او را کشته باشم. ظاهرا هیچ کس این صحنه را ندیده بود و من هم جرأت نکرده بودم آن را برایشان تعریف کنم.
با اینکه سالها از این ماجرا می گذرد، هر وقت آن را برای کسی بازگو میکنم، تمام آن لحظات برایم تازه میشوند.