بنام خالق زیبایی ها

سلام. بدون حرف پس و پیش بریم سر اصل مطلب و قسمت آخر واژه هایی که با الف شروع میشوند:

*اَمارات و اِمارات: امارات به فتح اول جمع اَماره و به معنی «نشانه» است. در حالی که اِمارات جمع اِمارت به معنای «حکومت امیر» و «امیر نشین» است. مانند امارات متحد عربی که نام کشوری متشکل از چند شیخ نشین در جنوب خلیج فارس است.

*امانت گذار(ذال) و امانت گزار(ز): اولی یعنی اینکه کسی امانتی را نزد دیگری میگذارد. یعنی به دست او میسپارد. اما گزاردن(ز) یعنی «به جا آوردن و ادا کردن» است. به کسی که امانت را ادا میکند یعنی بازپس میدهد، امانت گزار میگویند.

*اُمّی: به معنای ناتوان از خواندن و نوشتن است. «پیغمبر اسلام امّی بوده است.» بعضی ها آن را با عین مینویسند که غلط است.

*انتساب(سین) و انتصاب(صاد): انتساب با سین به معنای «نسبت داشتن و مرتبط بودن» است. اما انتصاب با صاد به معنای «گماشتن» و «نصب کردن» است.

*انتظار رفتن: این فعل مرکب مترادف امیدوار بودن است و بنابر این متمم آن (یعنی جمله ی پیروی که به دنبال آن می آید) حتماً باید از زمره ی امر خواستنی و آرزو کردنی باشد. مثلاً کسی که میگوید «بیمار تب کرده است و انتظار میرود که بزودی عرق کند.» در واقع عرق کردن را امری مطلوب میداند. ولی نمیشود گفت که «بیمار تب کرده است و انتظار میرود که به زودی بمیرد.»

امروزه رسانه ها و مخصوصاً رادیو و تلویزین این فعل مرکب رو به گونه ای به کار میبرند که شنونده رانسبت به حُسن ظنّ گوینده به شک می اندازد. مانند این عبارت: «بیش از شصت افسر عراقی به اتهام سستی در جنگ در زندانهای مخوف صدام به سر میبرند و انتظار میرود که همه ی آنها به اعدام محکوم شوند.» حتی اخیرآ انتظار داشتن رابه انتظار میرود افزوده اند و مثلاً میگویند: « میتوان انتظار داشت که مسئولان همچنان حقوق شهروندی را زیر پا بگذارند.» که کاربرد این جملات اشتباه است.

*انزجار(ز): املای این کلمه به همین صورت صحیح است و معنی آن «بیزاری و تنفر» است ولی بعضی افراد انضجار(ضاد) مینویسند که کاملاّ غلط است.

*اَنعام و اِنعام: این دو کلمه رو نباید با هم اشتباه گرفت. اَنعام جمع نَعَم و به معنای «چهارپایان» است. اما اِنعام به معنای بخشش است.

ای گدایان خرابات خدا یار شماست

چشم اِنعام مدارید ز اَنعامی چند (حافظ)

*اینجانب: اینجانب ترکیبی از این فارسی و جانب عربی است . فعلی که بعد از این جانب می آید معمولاً به صیغه ی سوم شخص مفرد است. اما به صیغه ی اول شخص مفرد نیز صحیح است.

***

یاد من باشد فردا دم صبح
جور دیگر باشم
بد نگویم به هوا،  آب ، زمین
مهربان باشم،  با مردم شهر
و فراموش کنم،  هر چه گذشت
خانه ی دل،  بتکانم ازغم
و به دستمالی از جنس گذشت ،
بزدایم دیگر،تار کدورت، از دل
مشت را باز کنم، تا که دستی گردد
و به لبخندی خوش
دست در دست زمان بگذارم
یاد من باشد فردا دم صبح
به نسیم از سر صدق، سلامی بدهم
و به انگشت نخی خواهم بست
تا فراموش، نگردد فردا
زندگی شیرین است، زندگی باید کرد
گرچه دیر است ولی
کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،شاید
به سلامت ز سفر برگردد
بذر امید بکارم، در دل
لحظه را در یابم
من به بازار محبت بروم فردا صبح
مهربانی  خودم، عرضه کنم
یک بغل عشق از آنجا بخرم
یاد من باشد فردا حتما
به سلامی، دل همسایه ی خود شاد کنم
بگذرم از سر تقصیر رفیق ، بنشینم دم در
چشم بر کوچه بدوزم با شوق
تا که شاید برسد همسفری ، ببرد این دل مارا با خود
و بدانم دیگر قهر هم چیز بدیست
یاد من باشد فردا حتما
باور این را بکنم، که دگر فرصت نیست
و بدانم که اگر دیر کنم ،مهلتی نیست مرا
و بدانم که شبی خواهم رفت
و شبی هست، که نیست، پس از آن فردایی

«فریدون مشیری»