ضمن درود فراوان و عرض ادب! خاطره ای از یک نصف شب در شهر ملایر، دوستی داشتم که در آموزش و پرورش همدان استخدام شده بود، ایشان لیسانس تاریخ داشت و در شهر ملایر زندگی میکرد و دبیر تاریخ در چند دبیرستان در ملایر بود، دوستم همانجا ازدواج کرد و تشکیل زندگی داد، من چندبار به خانه اش رفتم و با هم خوش بودیم، ایشان روبروی پارک سجاد اجاره نشین بود، اولین بار که به خانه اش رفتم عصر بود و از ترمینال با یک تاکسی دربست به خانه اش رفتم، من تا حدودی آن محله را یاد گرفته بودم،یک شب زمستانی با هماهنگی قبلی با اتوبوس همدان از اصفهان به ملایر رفتم و قرار شد پانصد متر بعد از میدان امام روبروی یه کانتینر از اتوبوس پیاده بشوم و به خانه ی دوستم بروم، ساعت دو نصفشب بود که مسافرین میدان امام پیاده شدند، من پیش راننده آمدم و گفتم: مرا روبروی کانتینر پیاده کن و او هم قبول کرد، ناگهان متوجه شدم که راننده سرعت ماشین را بالا برد، هرچه گفتم: آقا پیاده میشوم اهمیت نداد و گفت: چرا میدان پیاده نشدی؟! با ناراحتی گفتم: شما قبول کردی که کمی جلوتر مرا پیاده کنی و با التماس خواستم که پیاده ام کند، بالاخره ایستاد و من پیاده شدم، ایستادم و به صداهای اطرافم گوش دادم، فکر کردم…: خدایا اینجا کجاست؟ من کجا هستم؟! برف شرو به باریدن کرد و هوا سرد بود… از روبرو و دور دستها صدای پارس سگها بگوش میرسید…: از عرض خیابان عبور کردم و به بولوار رسیدم، خواستم از آن عبور کنم و به آن سمت خیابان بروم، ولی صدای پارس سگها پشیمانم کرد و به جای خودم برگشتم و همانجا کنار خیابان ایستادم و به فکر فرو رفتم، عصایم را باز کردم و ساکم را روی دوشم آویزان کردم و رو به خیابان ایستادم و منتظر ماندم، گاهی ماشینی با سرعت از جلوم رد میشد، حدود ده دقیقه گذشت…،یه ماشین با سرعت پایین رسید و کمی جلوتر ایستاد و بوغ زد،جلو رفتم و سلام کردم و گفتم: اتوبوس اشتباه پیادم کرده، راننده با خوشرویی گفت: سوار شو من یه مسافر دارم میرم جلوتر پیادش میکنم و هرجا خواستی میبرمت، سوار شدم و با راننده به گفتگو پرداختیم..، راننده گفت: اینجا قبرستان شهر و راه خروجی شهر است، سپس مسافرش را به مقصد رسانید و میدان خروجی شهر را دور زد و مرا به خانه ی دوستم برد، وقتی وارد کوچه ای شدیم که به پارک سجادی میرسید گفتم: جاده ی سمت چپ پارک را ادامه بده… دوستم از خانه بیرون آمده و ایستاده بود و منتظر من بود که طبق ساعت ورود دیر کرده بودم، هرچه تلاش کردم حق الزحمت راننده را بپردازم قبول نکرد و گفت: من برای پول کار نکردم… من وظیفه ام را انجام دادم…دعایم کن، دوستان عزیز هنوز هم در دنیای ما افکار خوب موجود است و ما نباید ناشکر و ناسپاس باشیم، منظورم خیر خواهانی هستند که برای نجات انسانها کار میکنند! من همیشه میگویم: خدایا به من آنقدر بده که ببخشم نه اینکه بخیل و خسیس شوم!

ضمن درود فراوان و عرض ادب! من جن و روح را از خانه ی نابینایی بیرون کردم، روزی بود و روزگاری دختری نابینا با مادرش در خانه ای زندگی میکرد که مبایل گویا را دوست میداشت و کسی نبود که بتواند کار با مبایل را به وی آموزش دهد، روزی یکی از دوستان به من پیشنهاد کرد و گفت: اگر تو به فلان شهر بروی و به فلان دختر آموزش دهی کار بزرگی کردی، بالاخره با کمی فکر کردن و برنامه ریزی پذیرفتم و چند بار ظهر تا شب و بعضی اوقات جمعه ها به آن شهرستان میرفتم تا آموزش مبایل به آن دختر تمام شد، بارها از آن دختر شنیده بودم که در طالار اندیشه ی داخل ساختمان و در اتاق خوابشان جن و روح وجود دارد، یه روز وقتی آن دختر مشغول تمرین با مبایل بود به بررسی دربهای ساختمان شدم و متوجه شدم که پس از نقاشی ساختمان و دربها قفل درب اتاق خواب با قفل درب طالار اندیشه جابجا بسته شده است و زبانه ی قفلها برعکس عمل میکند، فکری کردم و به آن دختر گفتم: تو از کجا میدانی که اتاق خوابتون جن و روح دارد؟! گفت: از چند سال پیش که خواهرم در این طبقه زندگی میکرد و حالا که آنها به طبقه بالا رفتند و ما پایین هستیم بارها که این دو درب را بستیم متوجه شدیم که کسی درب را باز میکند، من گفتم نیم ساعت فرصت بده تا من جن و روح را از خانه ی شما بیرون کنم، سپس پیچگوشتی ها را از کیفم برداشتم و قفل دو درب را باز کردم و جابجا کردم و دوباره بستم روی دربها، ساعتی گذشت و خواهر آن دختر پایین آمد و وقتی متوجه کار من شد به طبقه ی بالا رفت و شوهر نامردش را خبردار کرد و دوباره با هم پایین آمدند، شوهرش به من گفت: تو آمدی آموزش مبایل دهی یا در زندگی شخصی ما فوضولی کنی؟! من که برای کار خیر به آن خانه رفته بودم جوابی به آن نامرد ندادم و او بیشتر عصبانی شد و با فریاد و عروده هایش باعث شد که من آژانس بگیرم و به شهر خودم برگردم و دیگر به آنجا نروم، البته آن دختر نابینا آموزش را کامل دیده بود و روح و جن هم از خانه شون خارج شده بود و دیگر به کمک من احتیاج نداشت، یک داماد نامرد قفلها را جابجا بسته بود تا بتواند ترس را در این خانواده بیندازد و آن خانواده را وابسته ی خودش کند که من آبرویش را بردم! راستی آن دختر نابینا از نظر سنی از من خیلی بزرگتر بود و با اینترنت هم کاری ندارد!

درود! پس از مدتها امروز صبح به آن دختر زنگیدم و به درد دلش گوشیدم و در باره ی جن و روح سؤال کردم و او گفت: هنوز جن و روح وجود داره، گفتم کجاست؟! گفت: درب پارکینگ و درب که به طبقه بالا میرود را ناگهان باز میکند و من و مادر پیرم را میترساند، وای به حال دامادی که در این خانه جا خوش کرده و باعث ترس و وحشت خانواده ی زنش میشود!