سلام زهره. فانتزی های قشنگی بود. اما حیف که فقط در حد رؤیا باید باقی بمونه.
چون هستن در همین دنیا کسانی که قدرت و ثروت زیادی دارن. اما اونا هم نمیتونن این چیزایی که تو گفتی رو عملی کنن.
نه این که نخوان. واقعا نمیتونن.
چون خیلی از مواردی که تو بهش اشاره کردی، صرفا در حد قدرت خالق بیهمتاست.
حتی اونم نتونسته یا نخواسته این موارد رو پیاده کنه خخخ
البته که نخواسته و خیلی هاش با نظم خلقت هم سازگار نیست.
مثلا فرض کن شکار ممنوع بشه. اون وقت کره ی زمین به قدری از سایر جانوران پر میشه که دیگه جایی برای زندگی آدمی نیست.
منم بعضی وقتا به این فانتزی ها فکر می کنم.
اما آخرش به این نتیجه میرسم خب اگه واقعا این که هیچ گرسنه ای روی زمین نبود خیلی خوب میشد یا این که هیچ بیماری وجود نداشت خیلی عالی میشد، اونوقت خود خدا این جهان رو بر این اساس بنا میگذاشت.
واسه اون که کاری نداره. حتما اینجوری باشه بهتره.
مثلا اگه همه پرنده ها از قفس رها بشن، شکار سایر حیوانات میشن و جونشون رو از دست میدن.
یا اگه روستایی ها از رفاه نسبی برخوردار بشن، دیگه کی حوصله داره گوسفندا رو ببره چرا. با این همه خطراتی که داره.
دیگه کدوم کشاورز حوصله می کنه زمین رو درو کنه و درختاشو حرس کنه. اتفاقا اون کشاورز باید تو زندگیش محدودیت داشته باشه تا کار های پر درد سر دامداری و کشاورزی رو به جون بخره. اگه همین کشاورزا و دامدارا نبودن، زندگی ما شهرنشین ها فلج میشد.
اگه همه رو به اون شغلی که دوست داشتن میرسوندی، دیگه کفاشی وجود نداشت که کفشامون رو….
دیگه کارگر شهرداری وجود نداشت که ساعت ۴ صبح کوچه هامون رو تمیز کنه. اونوقت بوی گند زباله کل شهر رو بر میداشت.
چون در این صورت، همه دوست داشتن دکتر مهندس بشن و مشاغل رده بالا رو داشته باشن.
راستی. اینو گفتی اگه معلولی وجود نداشت. فکری به حال کارکنان بهزیستی میکردی.
اما نگفتی اگه غم و غصه ای وجود نداشت چه فکری به حال روانشناسا میکردی.
یا اگه بیماری وجود نداشت چه فکری به حال پزشکا میکردی. خخخخ
یه روز به یه بنده خدایی گفتم انقدر دوست داشتم مثلا ۱۰۰ میلیارد پول داشته باشم. اونوقت واسه فلانی خونه میخریدم. واسه فلانی ماشین میگرفتم. هزینه های درمانی فلان کس رو میدادم و و و.
گفت تو الان اینجوری میگی. بعدا اگه به این مقدار پول دست پیدا کنی، حرص و تمع بهت اجازه نمیده این کارارو بکنی. الان به یه خونه ۱۰۰ متری قانعی. پس فردا که این پول دستت بیاد، دوست داری خونه ۵۰۰۰ متری تو بهترین نقطه شمال شهر داشته باشی. بهترین ویلای کنار دریا تو شمال رو داشته باشی. بهترین سفر های خارجی تو بهترین هتل های دنیا رو بری. گفت اونقدر غرق این مسائل میشی که دیگه یادت میره هزینه های درمانی فلان کس رو بدی.
اون بنده خدا بهم گفت اگه میخوای بدونی وقتی اون مقدار پول گیرت میاد سخاوت مند هستی یا نه، ببین الان که مثلا ماهی ۹۰۰ هزار تومان درآمد داری ببین حاضری ۱۰۰ هزار تومانشو خرج کسی کنی که به همین مقدارم واقعا نیاز داره؟
گفت اگه الان بتونی ۱۰ درصد درآمدتو خرج دیگران کنی، بدون اون موقع هم که ۱۰۰ میلیارد گیرت بیاد، میتونی ۱۰ میلیاردشو ببخشی و خرج نزدیکان یا دوستان نیازمندت کنی.
این حرف واقعا منو تو فکر فرو برد.
پیروز باشی زهره. zohreh mazaheri.