مسئولیت انتشار این نوشته، با نویسنده ی مطلب است زیرا این تارنما، کاربر محور می باشد.

این متن، به هیچ موقعیت یا هیچ شخص حقیقی یا حقوقی، اعم از زنده یا مرده اشاره ای ندارد، کاملا زاییده ی تخیل نویسنده است و هرگونه تشابه موقعیت یا تشابه اسمی با افراد حقیقی، حقوقی و هر مؤسسه و نهاد در این متن، کاملا تصادفی و خارج از خواست و کنترل نویسنده می باشد.

برای نوشتن، یا خواندن یا حتی درک این مطلب نیاز نیست که حقوق‌دان باشید،

تنها کافیست تا گذرتان به دادگاه بیافتد با این اتهام: «نشر اکاذیب!

نشر اکاذیب چیست؟

آنگونه که از اسمش بر می‌آید «نشر اکاذیب» به معنای انتشار دادن اخبار یا هر مطلبی به کذب و دروغ است! پس با این تعریف اگر ما بیاییم و هر مطلب حقیقی و صحیح و مستندی را منتشر کنیم دیگر نشر اکاذیب نیست؟ این همان پرسشی است که ممکن است شما را دچار همین نشر اکاذیب کند، پس بهتر است بیشتر با نشر اکاذیب آشنا شوید.

می‌دانم که این اصطلاح را بیشتر در خصوص اتهام‌های بزرگ و مسائل مملکتی شنیده اید! نه اصلا نمی‌خواهد ذهن‌تان را به آن سمت و سوها ببرید و بی‌خیال آن ارقام میلیاردی بشوید، فقط کافیست به همین اطراف نگاه کنید،

همین اطراف خودمان؛ مثلا فرض کنید یک تشکلی را سراغ دارید که مثل روز روشن در آن اتفاقاتی می‌افتد که نه تنها خلاف اساسنامه و عرف و قانون است، بلکه تضییع حقوق اعضاء انجمن و جامعه نابینایان است، مثلا انتخابات

را به هر شکلی که بخواهند برگزار می‌کنند، بعد که نتایج به دلشان نمی‌نشیند یک شبه آن را باطل می‌کنند و دوباره یک انتخابات یواشکی دیگر برگزار می‌کنند! بعد مثلا خود شما را که نه سر پیاز هستید و نه ته پیاز متهم می‌کنند که در انتخابات تقلب کرده اید! بعد اموال انجمن را می‌فروشند و پولش هم در حساب‌ها گم می‌شود، بعد خانواده و آشنایان و دوستان را در دفتر انجمن به کار می‌گیرند، بعد در روز روشن به اسم انجمن و به هزینه انجمن برای کارهای روزمره و شخصی خودشان تاکسی تلفنی بگیرند،

بعد هر کس مخالف باشد به نحوی آن را ساکت کنند؛ مثلا یک دست برنج و عدس به او بدهند یا چند جعبه ماکارونی یا یک کارت مجانی استخر شنا، یا اگر به این چیزها محتاج نبود برایش حرف در بیاورند که این فلان است و بهمان است

و از او دوری کنید و اگر هم اهل این حرف‌ها نبود ترور شخصیتی کنند و هربار وارد دفتر شد دسته جمعی از دفتر خارج شوند و جواب سلام او را ندهند یا دسته جمعی دست همدیگر را بگیرند و در جمع‌های نابینایی راه بروند و بلند بلند حرف‌های فلان منتقد را تکرار کنند که «من دزدم!» و بلند بخندند و دیگری بگوید «من خنثی هستم» و باز بلند بخندند و از این طریق فرد را ترور شخصیتی کنند و شما یعنی دقیقا خود شمایی که دارید این مقاله را می‌خوانید بدانید که همه این تخلف‌ها وجود دارد، اگر خونتان به جوش بیاید و فقط و فقط به خاطر آنکه جلوی فساد را بگیرید و از حق خودتان هم نه بلکه از حق هم نوعان خودتان دفاع کنید و کلمه ای درباره همه این مفاسد بنویسید! آنوقت با اجازه شما ریشتان گیر می‌افتد که نشر اکاذیب کرده اید.

حالا اگر صدها صفحه سند و مدرک جمع کنید که ببین آنچه من نوشته ام به این دلیل و آن دلیل دروغ نیست و حقیقت محض است و مثلا بیایید این حساب را بررسی کنید و بیایید آن حساب را بررسی کنید و از فلانی بپرسید یا از فلان اداره استعلام کنید و از بهمان سازمان جویا شوید! همه اش باد هواست و هیچ کس به شما اهمیتی نمی‌دهد و جالب است بدانید حتی اگر بگویید که چرا من ثابت کنم؟ به آن کسی که ادعا می‌کند که من سخن کذب گفته ام بگویید که دروغ بودنش را ثابت کند! آنوقت می‌گویند ما کاری به او نداریم! تو یک چیزی نوشته ای! حتی اگر درست هم باشد که در بعضی موارد هم درست است!

نباید می‌نوشتی! آنوقت شما می‌گویید که پس من چه باید بکنم این همه فساد را می‌بینم، آنوقت می‌گویند تو باید بیایی و شکایت کنی از فلانی و بهمانی که در انجمن سوء استفاده می‌کنند. آنوقت شما می‌گویید اگر من شکایت کنم آنوقت شما دستور می‌دهید که اسناد و مدارک را از توی انجمن بیاورند و بررسی کنید؟ آنوقت آنها می‌گویند که ما الزامی به انجام این کار نداریم، شما ادعا کرده اید که این آدم‌ها سوء استفاده کرده اند و خودتان هم باید ثابتش کنید! آنوقت شما می‌گویید من که به این اسناد دسترسی ندارم، اینها محفلشان خودمانی است، کسی را در خودشان راه نمی‌دهند چه رسد که یک برگه دست کسی از بیرون خودشان بدهند! آنوقت می‌گویند خب پس ساکت شو! برو بگذار آنها همچنان کارشان را بکنند!

و تو باز بر‌می‌گردی و تازه می‌فهمی که چگونه است که زخم‌های کوچک چرا هیچوقت ترمیم و اصلاح نمی‌شوند تا آنکه یکباره بوی تعفن آن بلند می‌شود و یکباره خبر فسادهای بزرگ و میلیاردی را می‌شنوی و فکر می‌کنی که آیا از همان زمانی که این زخم‌ها کوچک بودند نمی‌شد جلوی رشد و عفونت آنها را گرفت؟! و بر سرنوشت خودت که نه بر سرنوشت هم نوعانت که در چنین منجلابی گرفتار شده اند و هیچ کس نه آنکه نمی‌تواند بلکه نمی‌خواهد حقشان را از یک مشت آدم سود جو و منفعت طلب بگیرد گریه ساز می‌کنی! و با تعجب بسیار در این اندیشه فرو می‌روی که پس چنین است که کسانی عُمری و خانوادگی در سِمَت‌هایی در انجمن‌ها نشسته اند یا دلیلی منطقی وجود دارد که هرگز شرایط نابینایان تغییری نمی‌کند.

این که هر حقیقتی محض را بنویسی، بالقوه نشر اکاذیب است از این بابت نیست که شما دروغی را نوشته اید یا حق نوشتن حقیقت را ندارید، از این بابت حقیقت محض شما نشر اکاذیب است که طرف مقابل پیش دستی کرده و زودتر از شما شکایت کرده است! تا صدای مخالفی دیگر را ساکت کند، ولی همین جای امیدواری است که بدانید نباید از سرنوشت کسانی همچون من که به قول همین سودجویان، نشر اکاذیب کرده اند درس بگیرید و هرگز مخالفتی نکنید، بلکه باید از سرنوشت همچون منی درس بگیرید و مخالفت خود را به گونه ای دیگر ادامه دهید و به جای نشر هرگونه واقعیت، از قاعده پیش دستی در شکایت استفاده کنید و مورد را به مرجع قضایی بکشانید و تا جایی که می‌توانید دست آنها را از منافع و منابع نابینایان کوتاه کنید! آنوقت دیگر کسی از همنوعان شما پچ پچ کنان نمی‌گوید این فلانی است که «نشر اکاذیب» کرده است و دیگر کسانی از سودجویان خنده کنان نمی‌گوید «دیدی با فلانی چه کار کردیم! اگه تو هم بخواهی با ما مخالفت کنی به سرنوشت او دچار می‌شوی» و به طور کلی فرهنگ نقد و نقادی و مخالفت و اصلاح ریشه کن نمی‌شود.

پی نوشت: آنچه نوشته شد هیچ ربطی به هیچ کسی ندارد حتی نقدی بر دستگاه قضایی نیز نیست و حتی تحریک اذهان عمومی نیز نیست که بروند و از دست متخلفین شکایت کنند، این صرفا نوشته ای بود برای آنکه بخوانید و همین!

بخوانید! کامنت هم نگذاشتید نگذاشتید! به فکر اصلاح امور انجمن‌ها هم نباشید، آنها خودشان برایتان همه کار می‌کنند، انتخابات می‌کنند، رای جمع می‌کنند، منابع مالی انجمن را جمع می‌کنند، بعد هم خودشان خرج می‌کنند، شما اصلا زحمتی به خودتان ندهید، شما فقط این مطلب را بخوانید، همین!