درود دوستان عزیز. خیلی وقته که دلم براتون تنگ شده بود. برا همین با یه خاطره خدمت رسیدم. ولی خب اولش یه کمی مقدمه چینی کردم تا ذهنتون آماده ی خوندن این پست بشه. خلاصه اولین شب نشینی من با هم محلیها به انتشار پست منتهی شد. یه کمی در مورد چیزای ترسناک می حرفیم.
این پست رو تقدیم میکنم به هم محلیهای عزیزم بخصوص پریسا و شهروز. امیدوارم خوششون بیاد.
مرده شستین تا حالا آیا. کفن چی؟ نپوشیدین. خوب لابد تو قبر هم نخوابیدین. وقتی تجربه نکردین نمیدونین چه حسی داره دیگه. همش فکر میکنید که ترسناک هست. همش فکر میکنید که نباید این پست رو بخونید. هی با خودتون میگید چرا باید من این پست رو بخونم. والا مجبور نیستید که. ببینم در مورد روح چی؟ مطالعه نکردین. اصلاً کسی رو دیدین که با جن ارتباط داشته باشه. نظرتون در مورد احضار روح چیه؟ تا حالا پیش نیومده که بخواین شبو تو گورستان بخوابین. تا حالا شده که یه مرده به خوابتون بیادو بگه اومدم دنبالتون. تا حالا شده که خواب ببینید دارید جون میکَنید یا مرگ در یه قدمی شما هست.
من نمیدونم چرا اجازه ی انتشار اینجور پستها رو میدین. نترسید بابا به سانسور متهم نمیشید. آخه این پست خیلی ترسناک هست. اینا دیگه چه کاریه سریع حذفش کنید. بی ادعا ما رو مسخره کردی با این پستهات. شهروز. مثلاً به تو میگن مدیر. حذفش کنید بره دیگه. اینا چه کاریه. یعنی چون مجتبی نیست باید هر کاری بکنید.
بابا اجازه بدین من هم حرفمو بزنم دیگه. چرا آشوب میکنید. خوب تو شب نشینی شهروز گفت یه پستی تو همین وادیه ها بزن. خوب من هم اومدم به وعده ای که داده بودم وفا کنم. چرا شلیک میکنید. اگه فکر میکنی پست مسخره ای هست چرا میخونیش. حالا اونقد هم ترسناک نیست که. اگه این پست ترسناک هست پس ترسناک چی هست.
داشتم میگفتم. خداییش تا حالا شده که به خودتون جرأت بدین بخواین به یه صحنه ی تصادف دست بزنین تا متوجه بشین وقتی یکی مغزش داغون شده یعنی چی یا نه. جنازه ی دربو داغون رو شده رو زمین بلند کنین. آهان. میترسین. آخی. الاهی الاهی. والا من شنیدم میگن زن حامله میترسه. مگه این چیزا هم ترس داره اصلاً. یکی بیاد ترس رو برا من معنی کنه. به چی میگن ترس. چرا باید بترسیم. وقتی ما همه با هم هستیم, پس چرا باید بترسیم.
بدونید من همه ی این کارا رو انجام دادم. من معتقدم که یه نابینا تا اونجا که امکان داره باید از زندگی درک داشته باشه. یعنی اگه یه بینا بهش گفت تو آخه از زندگی چه میفهمی, حد اقل اگه نتونه طرفشو قانع کنه که میفهمه و درک از زندگی داره, خودش بدونه که واقعاً از زندگی درک داره. خودش بدونه که واقعاً تا اونجایی که امکان داشته سعی کرده درک داشته باشه. البته همینجا اینو هم بگم که من هنوز واقعاً از زندگی هیچی نمیدونم. خیلی چیزا هست که باید یاد بگیرم. زندگی کشک نیست که هر که بلند شد بگه من میدونم زندگی یعنی چی. زندگی یعنی رفتن و هرگز نرسیدن. یعنی  بِدوی و بعد متوجه بشی از اونجایی هم که بودی عقبتر رفتی. زندگی یعنی دیگه چیزی به ذهنم نمیرسه. زندگی یعنی چه کار داری زندگی یعنی چی. بقیه ی پست رو بخون چرا همش به حاشیه میری.
چون کارهایی که انجام دادم در لحظه بوده, برا همین مدرکی جهت اثبات شون متأسفانه ندارم. ولی مطمئن باشید اگه روزی یکی از این کارها رو دوباره انجام بدم, حتماً مستنداتش رو هم در اختیار همتون میذارم تا یه وقت فکر نکنین که دروغ میگم. آخه چون این کارا دل و جرأت میخواد و متأسفانه در خیلیها نیست, سریع ممکنه که فکر کنند در دیگران هم نیست یا مگه میشه. به هر حال چه باور کنید یا باور نکنید, این اتفاقها برا من یه چیز خیلی تبیعی هست.
ما یه بحثی تو روانشناسی داریم که من تخصصی بلدش نیستم. ولی مفهومش اینه که از هر چیزی میترسی باید با اون رو به رو بشی تا ترست بریزه. یه چیزی تو همین مایه ها بود. البته مایه ها نه. ماهیها. یه وقت اشتباه نکنین. من به شدت با این نظریه موافقم. و اصلاً قبل از اینکه بدونم یه همچین نظریه ای هست اینجوری بودم. و همیشه سعیم بر اینه که همین جوری بمونم.
در واقع اینجوری براتون بگم که من معتقدم که وقتی آدم از چیزی میترسه, دیگه قدرت تصمیم گیریش تضعیف میشه. و وقتی قدرت تصمیم گیریش تضعیف بشه, در نتیجه نمیتونه اون واکنش مناسب رو داشته باشه. شما اصلاً نمیتونین تصورشم بکنین که انجام این کارا چه ظرفیتی به آدم میده. دقیقاً اینجور جاها مشخص میشه که چرا بیناها ظرفیت شون از ماها بیشتره. بابا چشمامون نمیبینن. دستامون گوشامون هم مشکل دارن. ریشه ی مشکلات حساس بودن ماها به عدم درک واقعی ما از زندگی هست. فکر کنین یه بینا هر چند وقت یه بار یه تصادف خیلی سختی میبینه. خوب شاید شما هم بگین ما هم میشنویم. ولی شنیدن کی بُوَد مانند دیدن, برید از اونا بپرسید که شنیده ها رو دیدن. من واقعاً به این معنی عمیق رسیدم که هیچ وقت شنیدن دیدن نمیشه. پس تا اونجایی که امکان داره سعی کنیم دیدنیها رو درک کنیم.
خیلی دوست دارم که بیناهای محله بیان بگن چه چیزایی ظرفیت شونو بالا میبره. اصلاً این چیزایی که من میگم غلطه یا درسته. چه قد دیدن ناملایمات زندگی رو رفتار آدما میتونه تأثیر بذاره.
خب با این همه روضه خونی, و مقدمه چینی میخوام خاطره ی خوابیدنم تو گورستان رو براتون تعریف کنم. تا شاید کمی جرأت پیدا کنین. فقط جوگیر نشید برید دست به یه همچین کاری بزنید که اگه نفس کشیدن یادتون رفت, من هیچ مسئولیتی رو قبول نمیکنم. تازه همین پست هم با مسئولیت شهروز منتشر کردم. ببینید چه مدیر شجاعی داریم. والا. یکی نیست به این شهروز بگه اگه برا کسی مشکلی پیش اومد اون وقت میخوای چه کار کنی.
شب پنج شنبه بود که رفته بودیم گورستان یعنی همون شهر اموات. خلاصه وقتی همه داشتن برمیگشتن, من اونجا موندم. البته تا یادم نرفته بگم این خاطره مربوط به 15 سالگی من میشه. یه دفعه مسئول اونجا اومد پیشمو گفت چرا تنهایی مگه گم شدی. من هم گفتم نه. میخوام امشبو اینجا بخوابم. بنده ی خدا مونده بود تو هنگ که به من چی بگه. خلاصه با یه نگاه عاقل اندر سفیه به من گفت ما خودمون مجبوریم که اینجا موندیم. تو دیگه چرا؟. ما خودمون داریم عذاب میکشیم مگه تو جونتو از سر راه آوردی.
بهش گفتم میگن اینجا ترسناک هست درسته آیا. گفت خب آره دیگه. منم گفتم میخوام ثابت کنم که از هیچ چیزی نمیترسم. گفتم باید همینجا بخوابم کنار یه قبری. مگه کسی میتونه به من اجازه نده. در ضمن تو این قبرها هم که گنج نیست که من بخوام ببرم. تازه اگه گنج هم باشه من کلنگ و بیلی با خودم ندارم. پس خیالتون راحت باشه. به این میگن کله شقی دیگه.
با هر بدبختی که شده بود اونجا موندم. خلاصه که صبر کردیم تا شب فرا رسید. تیرگی آمد و بر زمین گسترید. از اینکه تونسته بودم اونجا بمونم خیلی خیلی خوشحال بودم.
اصلاً نمیدونم چه طور خواب رفتم. مثل اینه که حواستو پرت کنن تا بیهوشت کنن. بسی بسیار آروم خوابم برد. ولی بعد از یه مدتی یه کمی احساس خیلی سنگینی کردم. انگار هزار کیلو شده بودم. بع دچار یه خوف تقریباً طولانی شدم. بعد از اون بود که انگاری یکی داره پوستتو میکَنه, احساس کردم از درون یکی داره یه چیزی از زیر پوست من میگذرونه. از طرف راست سرم شروع شد و از نوک انگشت کوچیکه ی پای چپم خارج شد. دیگه سبک شدم. یعنی اینجوری براتون بگم که انگاری باد شده بودم. البته تو همین حین صداهای ناآشنایی هم به گوشم میخوردند. هرچی میخوام نمیتونم بگم مثل چی بودن یا از چه جنسی یا از چه طریقی میشنیدم. فقط همین قد بگم همزمان بودن یعنی چند تا صدا با هم بود.
حتماً تا حالا پیش اومده که استخر رفته باشین. آدم وقتی تو آب بازی میکنه, بدنش شل میشه. یعنی رو زمین بند نیست. کسایی که شیشه مصرف کرده باشن متوجه درک احساس من میشن. خلاصه که خیلی سبک شده بودم. خیلی. مثل باد این طرفو اون طرف میدویدم, بدون اینکه خسته بشم یا به جایی بخورم. یعنی انگاری یه طوفانی منو دنبال میکرد. چون دیدن برا مغز من تعریف نشده, اگه دیدم هم نمیتونم توصیفش کنم. همین الآن هم که دارم یادآوریش میکنم, اصلاً نمیتونم بگم سبک بودن یعنی چی؟. حدود یه سه ساعتی فکر کنم گذشته بود. ولی برا من خیلی کم بود. یعنی گذر زمان رو متوجه نمیشدم.
احساس میکردم ذره ذره ی بدنم داره حرکت میکنه. خلاصه این تا اینجای کار. بعد من وقتی از خواب بیدار شدم یا بهتره که بگم به هوش اومدم, متوجه شدم که دستو پاهام بسته هستن و تو بیمارستان رو تخت محکم بسته شدم. هنوز هم سبک بودم و خیلی راحت تخت رو تکون میدادم. یعنی وقتی تکون میخوردم تخت بیمارستون هم تکون میخورد. دیگه خودتون تصور کنین که یعنی چی.
البته از اینجا به بعد این خاطره رو از زبون کسایی که پیشم بودن دارم میگم وگرنه که من هنوز تو عالم خودم بودم. یه دکتر اومد بالا سرم گفت این کلاً رگهای بدنش میلرزه نمیشه سرم یا چیزی بهش تزریق کنیم. تو همین حین بود که یه دفعه من با صدای بلند گفتم میدونم شما جن هستین ولی من ازتون نمیترسم. ترس همه رو برداشته بود. خلاصه دکتر گفت سریع اینو ببرین پیشه یه ملایی چیزی. باور نمیکنید ولی دکتر خودشو خیس کرده بود از ترس. از بیمارستون که بیرونمون کردن یه ماشین گرفتیم که بریم پیشه یه ملایی. دوباره من تو ماشین گفتم میدونم شما جن هستین ولی من نمیترسم. یه دفعه اون راننده هم دهانش واموند. سریع ماشین رو نگه داشت گفت پیاده بشین. حالا منه دستو پا بسته همین جوری هی تکون میخوردم. مثل یه حیوونی که سرشو میبرن داره جون میکَنه, منم همین جور بودم. با خواهش و تمنا راننده رو رازی کردیم که به راهش ادامه بده. وقتی رسیدیم مثل اینکه کسی بهم بگه ملا اینجا نیست من هم بلند گفتم چرا ملا اینجا نیست. دیگه قضیه بد جوری پیچیده شده بود. وقتی در زدن یکی اومد در رو باز کرد گفت ملا نیست. اونایی که با من بودن از تعجب شاخ در آورده بودن. مونده بودن تو اینکه من از کجا میدونستم ملا اینجا نیست.
تو پرانتز بگم که خاله بزرگم و مامانمو دایی بزرگم باهام بودن. اون موقع بابام یه شهرستان دیگه ای کار میکرد و شبا خونه نمیومد.
کلاً مثل یاقی ها شده بودم. یه دفعه بلند نعره زدم سلام ملا کجایی بیا به این جنها بگو که من ازشون نمیترسم. کمتر از یه دقیقه بعد یه پیرمردی رسید در خونه. انگار که همه چیزو میدونست. سریع یه دستی به سر من کشیدو گفت این کاری با شماها نداره فقط میگه ازتون نمیترسه. میگفت من تضمین میکنم کاری باهاتون نداره. بعد یه کمی آب کرد تو دهانش چرخوند و ریخت رو بدن من. اون وقت به کسایی که همراه من بودن گفت بذارینش همینجا تو خونه ی خودمون بخوابه. دیگه آروم خوابیدم و حدود سه روز و سه شب خواب بودم. جالب اینکه وقتی بیدار شدم, نه گرسنه بودم و نه تشنه. از اون به بعد دیگه از هیچ چیزی نترسیدم. یعنی باز هم یه بار دیگه تو گورستان خوابیدم ولی دیگه مثل یه خواب عادی بود.
از حس بعد از خواب هم براتون بگم که خیلی آروم بودم. انگاری هیچ چیزی تو دلم نبود. فکر کنین که یه بچه ای با عقل یه آدم 15 ساله متولد شده باشه. یه همچین حسی. تو خواب دومی دیگه چیزی ندیدم یا اگه هم دیدم یادم نمیاد.
در مورد ترس یه چیزی بگم اونم اینه که خود اون چیز به خودی خود ترسناک نیست. این حس ما در مورد اون چیز یا حرف هست که اونو تو ذهن ما یه چیز یا حرف ترسناک جا میندازه. اگه کمی ریلکس باشیم, دیگه از هیچ چیزی نمیترسیم. از هیچ حرفی هم نمیرنجیم.
اینجا من یه چیزی بگم. ببین شهروز خیلی از این جنها به من ایمیل میزنن میگن این شهروز کامنتای ما رو تأیید نمیکنه. خب همین کارا رو میکنی که اونا از محله دلسرد میشن دیگه. تازه چند تاشون میخواستن تو محله عضو بشن. از من خواستن که صداشونو به گوش همه برسونم. مگه اینجای جای آزادی بیان نیست. پس رعایت اونا رو هم بکنید. من مطمئن هستم که خود مجتبی هم با حضور جنها تو این محله هیچ مشکلی نداره.
این گوشه ای از ناگفته های زندگی من بود که با شما هم محلیهام به اشتراک گذاشتم. امیدوارم به درد همتون بخوره و یه کمی جرأت پیدا کنین. من واقعاً همینجا باز هم میگم قصد انتشار چنین پستی رو نداشتم. ولی چون شهروز گفت من هم گفتم باشه. پس برای انتقام از شهروز از بخش کامنتهای همین پست استفاده کنید. چون اون منو تشویق به انجام این کار کرد. دلیلای من برا اینکه این پست رو نزدم یکیش این بود که کسی نترسه و یکی دیگش هم اینبود که حالا شما میایین تو کامنتا میگین این یه دروغی بیشتر نیست. برداشت و نظر شما هر چه باشه برا من محترم هست. پس انتظار هر برخوردی هم دارم. کلاً همه چیزو من قبلاً تو ذهنم طراحی میکنم شما نگران نباشید. بدونید با یه ریلکس طرف هستید.
با این اوصاف تو کامنتا منتظر همتون هستم. اگه هم چیزی در این مورد هست با ما به اشتراک بگذاری. همگی موفق باشید و تو کامنتا منتظریم.