تقدیم به کسی که شاید توانسته باشم ذره ای از حسش را نوشته باشم. تقدیم به کسی که فقط خودش میداند که کیست. آری فقط تقدیم به خودش. تقدیم به خودش که شاید بخواهد ناشناس باقی بماند و هرگز کامنتی ما را میهمان نکند. تقدیم به کسی که شاید برای اینکه دردش تازه نشود, از خواندن این پست منصرف شود, و یا برای کهنه بودنش هرگز آن را لایک نکند.
امروز دلم بدجور برای خودم تنگ شده است. گای. فقط حرز چند گاهی دلم برای همین امروزی که نمیدانم کی فرا رسیده تنگ میشود. امان از این دلتنگی که گویی خوره در وجودمان رخنه کرده است.
امروزی که از بدو تولد با من بوده و افسوس که هیچ خبر نداشتم. افسوس که نه تخصص نوشتن دارم و نه میدانم از کجا و با چه واژه هایی با شما حرف بزنم. واژه های زیبا را در کنار هم نمیچینم تا این دل نوشته به مزاغ شما خوش آید. بلکه ساده ترین واژه ها را مینویسم تا شاید عمق فاجعه را درک کنید.
پس هرانچه به ذهنم میرسد با همین سادگی و در هم بودنش مینویسم. افکاری که مثل گلوله از ذهنم با سرعت بینهایت میگذرند و من هرگز موفق به رصد آنها نمیشوم. آیا جالب نیست؟ جالب نیست که میدانی که چه باید بنویسی ولی ندانی که چه طور بنویسی.
ای کاش میتوانستم از درونم با شما سخن به میان آورم. ای کاش میشد هرانچه در دل بود میشد نوشت. ای کاش درد ما فقط همین بود. ای کاش ای کاشهای ما ای کاش باقی نمیماند. ای کاش میتوانستم این پست را منتشر نکنم یا حد اقل آن را شما نخوانید.
فقط میدانم دستانم روی کیبرد میلغزند و اصلاً به آنچه که مینویسم هیچ فکر نمیکنم. میخواهم برای یک بار هم که شده از دل بنویسم. بنویسم تا شاید بتوانم شاید ذره ای از احساس درونم را با شما به اشتراک بگذارم. چه واژه ی قشنگی. شاید.
آری دوستان. چه کسی بهتر از شما. مگر نه اینکه هم محلی هستیم. تو را خدا تعارفات را کناری بگذارید تا با هم راحتتر بتوانیم حسمان را منتقل کنیم. خواهشاً این پست را نه از روی کنج کاوی, و نه از روی اجبار, یا احساس, بلکه از روی ادراک مطالعه نمایید.
امروز یعنی همان روزی که نمیدانم کی فرا رسیده بدجور نالانم. بد جور. بگذار بگویند به دوا و درمان نیاز دارم. اصلاً مهم نیست بگذار دوباره متهم شوم مثل پستهای قبلی. من به آزادی اندیشه ی شما احترام میگذارم.
چه بگویم که در جمعی گوشه ای تنها نشسته ام. تا دلتان بخواهد دور و اطرافم  بسیارند کسانی که اصلاً نمیگذارند آب در دل من تکان بخورد. کسانی که مثل سایه همراه من حرکت میکنند تا مبادا با خطری مواجه شوم یا از چیزی بترسم. این جاهلان اینقدر مرا محاصره کرده اند که گویی شاهزاده ام یا شاید هم آنقدر ضعیفم که حتی نمیتوانم نفس هم بکشم.
ولی افسوس. افسوس از همین افراطها. خود نیز نمیدانم که آخر تنهایم یا نه. شما چه فکر میکنید.
دل من که نه. ولی دلم حق دارد برای خودش تنگ بشود. دلم برای دلش تنگ شده است من چه بگویم. چه میتوان گفت وقتی دیگر دلی نداشته باشی که بخواهد برایت تنگ شود. فاجعه بدتر از این. رنج بالاتر از اینکه دیگر دلی هم نداشته باشی. بمیرم برای بیکسی خودم که خودم هم مال خودم نیستم.
بارها به مغز معیوبم فشار آوردم تا بلکه بتوانم راه گریزی بیابم. ولی نشد که هیچ, مغزم هم بیشتر معیوب شد. بگذارید که دیگر اصلاً به مغزم رجوع نکنم. ترس من از اینست که دلم هم دلش را معیوب کند.
نمیدانم بگویم خسته ام نالانم یا درد دارم. دقیقاً همه ی بدبختی من همینست که نمیدانم چه دردی دارم. شاید هم خوشی زده زیر دلمان از کجا معلوم. به هر حال حال همه ی ما خوبست, اما تو باور نکن.
وای و صد و هزاران وای به این حس غریب. آری دوستان. گرچه واژه ها نمیتوانند جور این حس غریب را بکشند, ولی باید نوشت. باید این واژه ها را در دام یکدیگر اسیر کرد تا متوجه شوند اسیری یعنی چه. باید این واژه ها را قل و زنجیر کرد تا ما را به نوشتن مجبور نکنن. هر چند همین واژه ها ما را به نوشتن وامیدارند, ولی خودشان بدجور جا میزنند, و به ما میگویند بنویس دیگر واژه ای بهتر از این به ذهنم نمیرسد.
باید نوشت از زبان کسانی که این روزها بدجور تنهایند. از زبان کسانی که نمیدانند دردشان چیس؟. از دید کسانی که اینقدر درد بیهمدمی آنها را محاصره کرده که نمیتوانند حسشان را منتقل کنند. از زبان کسانی که اگر سخنی از تنهایی یا بیهمدمی به میان آورند, به هزاران چیز دیگر متهم میشوند. این حرف کسانیست که تا سخن از تنهایی برده میشود, با عوض کردن موضوع سعی در نگشودن سفره ی دل دارند. زیرا گرچه دلشان پاره پاره شده, ولی دیگر طاقت پاره شدن سفره ی دلشان را ندارند, حتی اگر شنونده ی شان معتمدترین باشد.
برای همینست که میگویم: فقط تقدیم به خودش.