نمای اول:

پسر: ببین اگر من امروز اینجا خونه ی شما هستم، بیشتر به خاطر اینه که تو مطمئنم کردی که با نابینایی من هیچ وقت مشکلی نخواهی داشت.
دختر: خب معلومه که مشکلی ندارم. وگرنه نمیگفتم بیایی خواستگاریم.
پسر: ببین این مشکل یه روز دو روزت نیست که بگی یه طوری حل میشه. صحبت یه عمر زندگیه. ممکنه یه جا کم بیاری. ممکنه یه جا تو ذوقت بخوره که نمیبینم. ممکنه هزار مسأله برات این ندیدن من پیش بیاره.
دختر: تو مطمئن باش کلی تو این مدت بهش فکر کردم. من از خودم مطمئنم. میدونم سخته که حرفمو باور کنی. ولی واقعاً تو خیلی توانایها داری که من توی خیلیهای دیگه نمیبینم. برای همینم هستش که، … که، … که دوسِت دارم.
پسر: امیدوارم همیشه احساست همینطور باشه. ولی بهم یه قولی بده.
دختر: چه قولی؟
پسر: قول بده که اگر روزی به هر دلیلی مشکل بینایی من برات مسأله شد، همونجا همه چیز تموم بشه.
دختر با بغض: این چه حرفیه آخه! یعنی واقعاً تو انقدر به من بی اعتمادی؟ ببین اصلاً انقدر از بابت من مطمئن باش که اگر یه روز کوچکترین رفتاری از من دیدی که به خاطر ندیدنت سرزنشت کردم، هر تصمیمی خواستی بگیر. حتی میتونی ترکم کنی.
پسر: امیدوارم اون روز هیچ وقت نرسه.
دختر: من مطمئنم اون روز نمیرسه عزیزم. حالا بلند شو بریم بیرون که همه منتظر نتیجه ی حرفهای ما هستن.

نمای دوم، سه ماه بعد از ازدواج:

زن و مرد جوان دست در دست هم در پارک مشغول قدم زدن بودند. در طول مسیر، چند باری مرد نابینا به افرادی که از کنارش رد میشدند تنه زد. یکی دو بار هم پایش به شلنگ و جدولها گیر کرد. حتی مرد متوجه نگاهها و نوچ نوچهای مردم میشد. این بود که گفت: بهتره بریم خونه.
زن: چرا عزیزم؟ خسته شدی؟
مرد: نه. ولی دیگه تحملشو ندارم.
زن: تحمل چیو نداری؟
مرد: تحمل این که مجبور باشی نگاههای معنی دار دیگران رو به خودت طاقت بیاری و هیچی نگی.
زن: این چه حرفیه عزیزم؟ مگه روزی که بهت قول دادم نگفتم که من فکر همه جاشو کردم؟ این از بیفرهنگی اونهاست که نمیتونن بفهمن که من و تو الآن چه قدر خوشبختیم. بذار به همین ظاهربینی ها دلشون خوش باشه. مهم اینه که من الآن کنار تو حالم خیلی خوبه و از این بهتر هم نمیشه.
زن دست مرد رو کمی فشار داد. مرد کمی آرامتر شد و چیزی نگفت.

نمای سوم، شش ماه بعد از ازدواج:

مرد از پله های خانه بالا آمد و به پشت در رسید. خواست کلید را در قفل انداخته و وارد خانه شود که صحبتهای زن از داخل خانه توجهش را جلب کرد. زن داشت با کس دیگری که در خانه بود صحبت میکرد. به محض این که نفر دوم شروع به صحبت کرد صاحب صدا را شناخت. او دوست صمیمی زنش بود.
دوست زن: خب آخه تو این همه به خودت میرسی، این همه لباس جور واجور میپوشی، این همه آرایش میکنی که چی بشه؟ اون که چیزی متوجه نمیشه! مثلاً تو آرایش میکنی اون چی میتونه بفهمه؟ چرا خودتو اذیت میکنی؟
زن: اتفاقاً متوجه میشه. همین که میفهمه من به خاطر اون به خودم رسیدم، همین که حس میکنه من به خاطر اون آرایش کردم و سعی کردم به خاطر اون مرتب باشم حس خوبی بهش میده و منم راضی هستم. در ضمن. شاید اون آرایش منو نبینه. ولی مدل لباسم رو لمس میکنه و میبینه. بوی عطری که میزنمو حس میکنه. چرا شماها همه چیز رو تو دیدن خلاصه میکنید؟ اتفاقاً احساسی که اون در این زمینه برام خرج میکنه خیلی بیشتر و واقعیتر از کسایی هست که با چشماشون اول حسابی چشم چرونی میکنن بعد با چاپلوسی تعریف میکنن که شاید فرجی بشه.
دوست زن: نمیدونم چی بگم. منظور بدی نداشتم.
لبخند رضایت روی لبان مرد نقش بست. عصایش را جمع کرد و کلید را در قفل چرخاند و وارد شد.

نمای چهارم، نُه ماه بعد از ازدواج:

شب بود و اتوبان نسبتاً خلوت بود. ماشین پنچر شده بود و باید زاپاس رو به جای چرخ پنچر شده زیر ماشین می انداختند. هر دو از ماشین پیاده شدند. زن در صندوق عقب را باز کرد و لاستیک زاپاس را بیرون کشید. بعد هم جک و آچار چرخ را بیرون آورد. هوا سرد بود و برف ملایمی میبارید. کمی زیر پایشان برف نشسته بود.
مرد: میخوای کمکت کنم؟
زن: مگه بلدی چرخ عوض کنی؟
مرد: خب تا حالا انجام ندادم ولی نباید کار سختی باشه.
زن: نه خودم یه جوری انجامش میدم.
دقایقی بعد چرخ ماشین عوض شد و زن لاستیک پنچر و جک و آچار چرخ را در صندوق عقب گذاشت و هر دو سوار شدند و راه افتادند. زن به شدت سردش شده بود و دستانش هم کثیف و کمی زخمی شده بود. به بهانه های مختلف مرد شروع به صحبت با زن کرد و سعی کرد او را بخنداند. ولی تقریباً موفق نشد. بالاخره گفت: اگر من شرایطم این شکلی نبود شاید الآن تو انقدر اذیت نمیشدی.
زن: مهم نیست. بهش فکر نکن. مشکلات برای همه هست. هر کس یه جور مشکل داره. حالا که اتفاقی نیفتاد. یه مسأله ای بود که برطرف شد. بهش فکر نکن.
مرد به آرومی گفت: آره. مشکلات برای همه هست.
مرد میدانست که جنس حرفهای زن و استحکام اراده اش به قوت قبل نیست. او هر روز بیشتر میفهمید و بیشتر نمیخواست باور کند که چه اتفاقی در حال وقوع است. ولی هر دو در دل میدانستند که تَرَک هایی در اراده ی زن افتاده. ولی هر دو نه میخواستند و نه دوست داشتند که باورش کنند.

نمای پنجم، یک سال بعد از ازدواج:

زن پشت میز نشسته بود و تمام برگه های دانشآموزانش را برای تصحیح روی میز پخش کرده بود. او تنها آن شب و فردایش که جمعه بود را برای تصحیح برگه ها وقت داشت و تعداد برگه ها هم زیاد بود. همانطور که سرش در برگه ها بود، مرد در حالی که لیوان چای در دستش بود به کنارش آمد.مرد خواست لیوان چای را روی میز بگذارد که ناگهان لیوان در دستش لغزید و روی میز واژگون شد و تمام چای روی برگه ها ریخت.
زن با فریاد: چی کار میکنی؟ خب اگر چای بخوام خودم میرم برمیدارم؟ همه ی زحمتامو از بین بردی؟ همه ی برگه ها نابود شدن؟ حالا من جواب مدیر مدرسه رو چی بدم؟ چرا حواست رو جمع نمیکنی؟ تو که نمیبینی چای آوردنت چیه؟
زن چند جمله دیگر هم ادامه داد. ولی مرد دیگر نمیشنید. تنها صدایی که میشنید برمیگشت به چند ثانیه قبل. تو که نمیبینی چای آوردنت چیه؟ تو که نمیبینی چای آوردنت چیه؟ تو که نمیبینی چای آوردنت چیه؟
به آرامی از زن فاصله گرفت. زن دیگر حرف نمیزد. فقط زیر لب چیزهایی میگفت که دیگر مرد نمیشنید. آرام رفت و روی تختش دراز کشید. چشمانش را بست و دستانش را روی شقیقه هایش گذاشت. مدام این صدا در گوشش میپیچید: تو که نمیبینی چای آوردنت چیه؟ خواب نبود اما چشمانش بسته بود.
دیگر نیمه شب بود. همچنان با چشمانی بسته اما بیدار روی تخت دراز کشیده بود. زن وارد اتاق شد و کنار تخت آمد. آرام گفت: بیداری؟
مرد جواب نداد. نه این که نخواهد جواب دهد. نمیتوانست جواب دهد. انگار که گلویش خشک باشد. هرچه تلاش کرد صدایی از گلویش در نیامد. صدای زن گرفته و خش دار بود. معلوم بود که گریه کرده. یک بار دیگر بلندتر پرسید: عزیزم اگه بیداری جواب بده.
باز هم جوابی نیامد. زن نا امیدانه چراغ را خاموش کرد و به آرامی درون تخت خواب خزید و دراز کشید. سعی کرد متوجه شود که مرد بیدار است یا نه. مرد ناخواسته هیچ تکانی نمیخورد. انگار که جانی در بدنش نبود. زن مطمئن شد که او خواب است. برای همین نفس عمیقی کشید و با آهی عمیقتر بیرون داد و کمی بعد هم به خواب رفت.

نمای پایانی:

زن چشمانش را باز کرد. به کنارش نگاه کرد. مرد در کنارش نبود. فکر کرد که شاید در آشپزخانه یا در جای دیگری از خانه باشد. بلند شد و تمام خانه را زیر و رو کرد. مرد خانه نبود. فکر کرد شاید رفته برای خرید از خانه بیرون. کمی صبر کرد ولی از مرد خبری نشد. با تلفن خانه به مبایل مرد زنگ زد. خاموش بود. گوشی مبایلش را برداشت تا شماره ای از داخلش پیدا کند که متوجه شد یک پیام جدید در گوشی خود دارد. با تعجب به شماره ی فرستنده نگاه کرد. شماره ی مرد بود. پیام را باز کرد و شروع به خواندن کرد:

سلام عزیزم. صبحت به خیر. میدونم که امروز اولین سالگرد ازدواجمونه. الآن باید من و تو از این بابت خوشحال باشیم اما …
مدتها بود که احساس میکردم خسته ای. مدتها بود که فکر میکردم مثل قبل تحمل مشکلات زندگی با من که نمیبینم رو نداری. اول فکر کردم توهم زدم. تا این که دیروز فکری به خاطرم رسید. قبل از این که ادامه ی نامه رو بخونی، یه سر به کشوی کمدت بزن.
زن بلند شد و سر کمدش رفت و کشوی بالایی را باز کرد. تمام برگه های امتحانی دانشآموزانش صحیح و سالم در کشو بودند. با چشمانی متعجب نامه را ادامه داد:
دیروز که تو رفتی حمام برگه هات رو برداشتم و بردم بیرون و ازشون کپی گرفتم. کپیها رو گذاشتم جای اصلیها و اصل برگه ها رو پیش خودم نگه داشتم. با خودم گفتم امشب هر چه قدر هم جواب این امتحان برایم تلخ باشه ولی از این سر درگمی بهتره. چای را به عمد روی برگه های تو ریختم و منتظر واکنشت ماندم. اتفاقی که نباید افتاد و تو توی این امتحان مردود شدی. تو بر خلاف قولی که روز اول دادی، نتونستی تحمل کنی و بالاخره رسید روزی که هیچ وقت منتظرش نبودم. روز اول ازم خواستی که اگر روزی حس کردم که خسته شدی ترکت کنم. تو الآن خسته ای و من چاره ای جز ترک کردنت ندارم. ما به ایستگاه پایانی رسیدیم و این شاید برای ما بهتر باشه که جدا از هم باشیم. زندگی با تو برام شیرین بود و بابت تمام محبتهات و زحمتهات ازت ممنونم و در ادامه ی زندگی برات آرزوی خوشبختی و آسایش میکنم.

زن توان ایستادن روی زانوهایش را نداشت. حتی فکرش را هم نمیکرد که اینطور باخته باشد. تمام برگه های امتحانی دانش اموزانَش از دستش افتادند و روی زمین پخش شدند. این چیزی بود که خودش روز اول خواسته بود و نمیتوانست زیرش بزند. خودش به او گفته بود اگر دیدی خسته شدم میتونی ترکم کنی و حالا او خسته شده بود و مرد ترکش کرده بود.
میدانست دیگر راه آنها با هم ادامه نخواهد داشت. گوشی را برداشت و شماره ی مرد را گرفت تا شاید برای آخرین بار صدایش را بشنود. اما تنها با یک صدای بیروح مواجه شد که میگفت:
دستگاه مشترک مورد نظر خاموش میباشد.