دوستان خوبم! سلام.

حالتون چطوره؟ عالی، این خیلی خوبه.

حیفَم اومد این سال تموم بشه بی اون که من حرفی زده باشم.

میدونید، روزهای زیادی گذشته و من چیزی در موردشون ننوشتم.

گرچه نبودم؛ اما بودم. غیر از شب نشینیها و برخی کامنتها، بیشتر پستها رو میخونم.

روزی زیتون منو صدا زد. باهمان آهنگی که میدونم کار مهمی داره. البته این ماجرا مربوط میشه به یکی از روزهای بهار. رفتم جلوی قفس. آب و دونه رو به راه بود. دست بردم توی قفس و به آرامی کف  قفس رو لمس کردم. خدای من! زنبق، اون پرنده ای که به هیچ عنوان قادر به گرفتنش نبودم، کف قفس افتاده بود و نوکش رو به یکی از میله ها گیر داده بود. با دست دیگرم خارج از قفس، نوک پرنده رو آزاد کردم و اونو بیرون آوردم. یخ کرده بودم. گوشمو گذاشتم روی پشتش؛ قلبش هنوز میزد. نیمه جان بود و صدایی ازش در نمی اومد. هیچ صدایی.  به یکی از دوستانم تلفن کردم

ساعت دوازده شب رفتیم کلینیک دامپزشکی. اشک میریختم؛ به درشتی دانه های انار. البته کاملا بی صدا. آقای دکتر که با چه مکافاتی به کلینیک اومده بود، گفت: تخم، توی شکم پرنده گیر کرده. خدایا! وزن این پرنده بیشتر از پنجاه شصت گرم نیست. چکار باید میکردیم؟ یک طوطی بزرگ و یک گربه هم به همراه صاحبانشون اونجا بودند. دکتر با مهارت مایعی رو در مقعد پرنده ریخت و تخم رو از بدنش در آورد. گفت که اگه تا چهل و هشت ساعت زنده بمونه، شرایط بحرانی رو رد کرده. صبح گرمای تنش برگشته بود و من دوباره اونو توی قفس، کنار تنها همدم مهربونش گذاشتم.

دیماه بود که دیدم دوباره زیتون داره خبر میده. رفتم سراغ قفس؛ هر دو پرنده بیرون از لونه، توی قفس مشغول خوردن و نوشیدن بودند؛ اما صدای سومی از توی لونه توجهم رو به خودش جلب کرد. بله. درست حدس زدید. درِ کشویی لونه رو باز کردم و به آرامی دستم رو بردم توی لونه همون نجایی که مطمئن بودم جای تخمهاست.  یکی از تخمها داشت میلرزید و جوجه کوچولو سر تخم رو شکسته بود و از همون جا صداش به گوش میرسید.

خدای من! اصلا فکرشو نمیکردم بعد از اون ماجرای بیماری، زنبق دوباره تخم بذاره. خدایا جوجه. یه جوجه زیتون کوچولو. به مادرم تلفن کردم. سراپا غرق در شادی بودم. تا صبح تخم رو کاملا شکسته بود و از اون بیرون اومده بود. از مدرسه که برگشتم، دیگه صداش نمی اومد. عکس گرفتم و برای خواهرم فرستادم. جوجه تلف شده بود. نمیدونم چرا.

در اینترنت دیدم که این پرنده ها به خاطرِ کاستی تجربه، ممکنه قادر به نگهداری از جوجه های اولشون نباشند.

گرچه عمر شادیها، خیلی کوتاهه، اما خدا رو شکر میکنم که به همه بندگانش این امکان رو داده تا اونو تجربه کنند.

امروز موقعی که داشتم برنج می شُستم، صدای ممتد آژیر چند آنبولانس توجهم رو جلب کرد. چیزی انگار توی قلبم دچار آشفتگی شده بود. صدا خیلی زیاد بود. نمیدونم چندتا بودند؛ اما گویا به دلیل حجم بالای ترافیک که خاصیت این روزهاست، راه، به سختی براشون باز میشد. با خودم گفتم: خدایا! چقدر این صدا دردناکه و هیچ کس از شنیدنش خوشحال نمیشه. کمی که فکر کردم، به اشتباهم پی بردم. یادم رفته بود که این اتومبیلهای امداد دارن به کمک افرادی میرن که دچار خسارت یا آسیب دیدگی شدند. این صدا، اون افراد و یا همراهانشون رو در اون موقعیت ناخوشآیند، خوشحال میکنه.

چند روز پیش هم به منزل دوستی رفته بودم برای اولین بار. متوجه شدم که مادرش با کسی کودکانه صحبت میکنه. دوستم که متوجه حالت استفهامی من شد، گفت: خرگوشه. ما یه خرگوش داریم. منم با ذوق و شوق فراوان خواستم تا ببینمش. خدای من! خیلی زیبا بود. ضربان قلب کوچکش رو با انگشتانم حس میکردم. با دست دیگرم گوشهای بلند و نازش رو به سمت عقب تا روی پشتش نوازش میکردم. بسیار میل به جهیدن داشت. چیزی که توجه منو به خودش جلب کرد، این بود که این حیوان پر جنب و جوش، هیچ صدایی از حنجره اش خارج نمیکرد.

دوستان خوبم! به راستی که در هوای نوشتن بودم که برای شما نوشتم. کارهای زیادی دارم اما واقعا دلم میخواست کمی هم حرف بزنم.

چند روزیست که تصمیم گرفته ام اهدافی را دنبال کنم. برای آن که آنها و یا حد و مرزشان را فراموش نکنم، آنها را نوشتم. به گذشته که نگاه میکنم، میبینم به اهدافی که برای رسیدن به آنها تلاش کردم، تا حد زیادی دست یافته ام.

امیدوارم هر یک از ما، در سایه تدبیر و اطلاعات، برای خود، آینده ای روشن را رقم بزنیم.

سال و روز و روزگار بر شما خوش