ضمن درود فراوان و عرض ادب! بچه ها من دوباره اومدم با تعریف یکی دیگر از خاطراتم…به نظرم این خاطره را قبلا جایی تعریف کرده باشم، اما یادم نیست که اینجا تعریف کرده باشم، امیدوارم تکراری نباشه… روزگاری من تنها چوپانی میکردم و در بیابان حوصله ام سر میرفت، روزی با گوسفندانم اطراف شوهر عمه ام در بیابان رفتم و با او هم صحبت شدم و گفتم، که مرا با خود و اطرافیانش شریک کند و آنان که نوبتی طبق تعداد گوسفندانشان چوپانی میکنند من هر روز به همراه هرکس که نوبتش باشد به صحرا میروم… خلاصه پس از چند روز کنار یکدیگر چوپانی کردن پذیرفت و من با آنان هم گله شدم و گوسفندانم را هر روز صبح با آنان درهم میکردیم و به بیابان های اطراف روستا میبردیم… واقعا چه روزهای با صفایی داشتیم، کم کم هوا گرم میشد که قرار شد صبح که به بیابان رفته بودیم شب به روستا بر نگردیم و همانجا پایین کوه اطراق کنیم و با گله بخوابیم، من که کمی ناز پرورده بودم و همیشه داخل اتاق خوابیده بودم برای اولین بار باید با نمد چوپانی در بیابان کنار کوهستان اطراف روستا کنار تپه یک طرف گله چند متر دور تر از شوهر عمه ام میخوابیدم… آن شب ما چهار نفر بودیم که پس از خوردن شامی مختصر در بیابان در چهار سمت گله ی حدود پانصد بز و بزغاله و گوسفند و بره خوابیدیم… کاظم جوادی و ید الله روح ال امینی که دو باجناق و شوهر عمه هایم بودند و تجربه ی چوپانی خوبی داشتند و محمد شهیدی که پسر خاله ید الله بود و یک سال از من کوچک تر بود و تجربه ی چوپانی خوبی داشت… در روستای ما به شب در بیابان خوابیدن با گله را شبچر رفتن میگویند که این سه نفر سالهای زیادی شبچری را تجربه کرده بودند ولی من که نه تجربه ی شبچری داشتم و کم بینا هم بودم… وای چه شبی بود… راستی نمد چوپانی مانند کت بزرگی است که جنسش نمد است و آستین هایش سر بسته است و انگشتان دست در آستین ها زندانی میشود… آن شب من با این کت یا پالتوی بسیار بزرگ که نمد نام داشت و هم فرش زیرم بود و هم پتوی رویم بود برایم چگونه صبح شد… عجب شبی بود که نیمه شب رعد و برق و آسمون غرمبه و رگبار پدرم را در آورد… واقعا جای سوسولها و پاستوریزه ها خیلی خالی بود… سردم شد و لرزیدم و خوابم نبرد و آنقدر زجر کشیدم تا بالاخره صبح شد و صبحانه خوردیم و گله را چراندیم و دوباره ظهر به روستا نرفتیم و سه شب به همین ترتیب در بیابان بسر بردیم تا من تجربه های خوبی گرفتم و چوپان قابلی شدم و زمانی بود که ساعت یازده قبل از ظهر گله را به روستا می آوردم و ساعت حدود دو بعد از ظهر دوباره با گله به بیابان میرفتم و فقط شبها ید الله و بقیه پیشم می آمدند و صبح به روستا میرفتند… دنبالون به کسی میگفتیم که نزدیک اذان مغرب با غذا و خوراکی و ظرفهای آب برای چوپان و سگها به بیابان پیش چوپان میرفت و مکانی که کنار تپه در بیابان چوپانها با گله میخوابیدند را قاش میگویند… در فرصتهایی دیگر چند خاطره از شبچری چوپانیم تعریف خواهم کرد، با تشکر فراوان!