سلام.
با چنین پست هایی به شدت اعلام موافقت می کنم.
من زیاد تجربه سوپرمارکتی خرید کردن ندارم ولی همون اندازه که مغازه میرم چه توی روستا و چه این جا در دانشگاه کمی توضیح میدم.
توی روستا که همه هم رو می شناسند من هم از این قاعده، مستثنی نیستم و وقتی وارد مغازه میشم اگر شلوغ باشه به میزان وقتی که دارم صبر می کنم تا کمی خلوت تر بشه و اگر هم نشد به دقت به صدا های خریداران گوش میدم تا یه نفر آشنا پیدا کنم.
تا حالا در نود و نه درصد موارد فرد آشنا پیدا شده و من ازش برای خرید کمک خواستم و در مواردی هم که پیدا نشده از خودِ فروشنده کمک گرفتم البته بسته به این که چی میخوام بخرم قضیه فرق می کنه مثلاً برای خرید هایی مثل رب، ماکارونی، بیسکویت، کیک و موادی از این دست که همه شون یک شکل هستند و بد و خوب ندارند خودم برشون می دارم و فقط اگر مارک خاصی بخوام از هر کس اون جا باشه می پرسم که مثلاً آیا این زرماکارون هست یا نه؟
ولی در خرید هایی مثل میوه تا حالا به طور کاملاً مستقیم و مستقل وارد عمل نشدم و همیشه از بقیه خواستم کمکم کنند.
در دانشگاه هم که اغلب موارد مغازه شلوغه و من همیشه یک دانشجو که من رو بشناسه پیدا می کنم و ازش میخوام وسایلی که لازم دارم رو برام بیاره.
چون مغازه دانشگاه خیلی کوچیکه ولی سعی کردند تمام وسایل مورد نیاز دانشجو ها رو درش قرار بدن اگر یه ذره اشتباه کنم ممکنه یه چیزی رو یا بریزم یا بشکنم و یا خلاصه به نوعی نابود کنم.
واسه همین بیشتر ما نابینا ها به فروشنده ها فهموندیم که مشکلمون ندیدنه و یه جورایی به نفع اون هاست که خودشون وسایل مورد نیاز ما رو بهمون بدن.
ولی از داخل شهر خرید کردن تجربه خیلی خاصی ندارم و بیشتر چیز هایی که خریدم یک آبمیوه، یه بستنی یا نوشابه و این طور اقلام پیش پا افتاده ای بودند و واقعاً دوست دارم بدونم دوستان دیگه نابینا برای خرید های عمده چه راه حل هایی دارند به هر حال قرار نیست که منِ نوعی همیشه یا در روستا باشم و یا دانشگاه.
دنبال کننده کامنت ها خواهم بود.
دوستان بیایید و تجربه هاتون رو به اشتراک بذارید.
سپاس از ایده جالبتون خانم شمس.