درود بهاری به شما هم محله ای های عزیز. خوبین؟ خوشین؟ فکر کنم تا به حال من رو اینجا این قدر عصبانی ندیده بودید، ولی به خدا به این جام رسیده دیگه. هر کار میکنم نمیشه که نمیشه. اعصابم خیلی خیلی خیلی به هم ریخته امروز.
1. به خاطر اینکه اولاً لپ تاپ من دکمه applications نداره و نمیتونم خودم مُستَقِلانه با نرم افزار فایل زیلا واسه آپ لود کار کنم و حتماً باید یکی بیاد با موس رو فایل قرار بگیره تا گزینه upload بیاد.
2. رو گزینه آپ لود و فایل کیو کلاً میگه: unavailable
3. keyboard اکسترنالم رو بیرون آوردم که به حساب دکمه applications رو با اون بزنم که اینم از قضا کار نمیکنه! آموزش آقای خادمی رو خوب گوش دادم و کامل شیر فهم شدم اما با این معضلات موندم چه طور مواجهه کنم. شایدم من زیادی دارم اعصاب خودم رو خورد میکنم ولی خواهش میکنم یکی جوابم رو بده! میدونم اینجا جای سؤال کردن نیست اما جای حرفهای خودمونی و درد و دل که هست! حالا که اینا رو گفتم بذارید یه خاطره هم از دوشنبه نحسی که بر من گذشت براتون بنویسم.من تو گروه تلگرام بچه های کانون تاک دانشگاه فردوسی قول داده بودم که به مناسبت برد پرسپولیس تو اولین جلسه ای که برگزار میشه، شیرینی بدم. دوشنبه عصر هم این اتفاق افتاد و من پذیرایی رو تهیه کردم و هوا هم شدیداً بارونی و زمینا پر آب بود. یک ساعت داشتم دنبال کانونا آواز خوانان میگشتم که یهو صدای شالاپ اومد و فهمیدم که از کفش تا ساق پام پر گل و کثافت شده. حالم خیلی گرفته شد. حالا چپ و راست مشتریهای خط دائمی که تو سایت دیوار آگهی کرده بودم زنگ میزدن و قبلش هم یک گوشی نوکیا 6600 رو که از قضا اونم تو سایت دیوار آگهی کرده بودم رو با بدبختی تمام به یکی از کارمندان دانشگاه فروخته بودم. یه پیر مرد بسیار خشن که از راننده های آژانس دانشگاه بود. بدبختی از این نظر که طرف بیسواد بود و هر چی میگفتم عمو جان گوشی سالمه و از این حرفا، تو کفش نمیرفت. قبلشم اون نمیتونست من رو پیدا کنه و من هم نمیتونستم اون رو. حالا من که عذرم موجهه ولی اون خیلی دیگه شوت بود به خدا. اومده بود از کنارم با ماشینش رد شده بود در حالی که با هم صحبت میکردیم و من هی میگفتم شما کجایید، هی اون میگفت! حیفم از اون همه شارژی میاد که از من رفت و اون بنده خدا که خطش دائمی بود و کلی به هم زنگ زدیم و یک ساعت طول کشید تا هم رو پیدا کنیم.خلاصه! هم خندم گرفته بود، هم لجم. به خاطر یک گوشی 40 تومانی که آخرشم 30 تومان بیشتر بهم نداد فکر کنم علکی علکی 2 تومان از شارژم حیف شد. بعد از اینکه پذیراییها رو تحویل دادم، از بس تمرکزم به هم ریخته بود راهمو گم کردم و خوابگاه رو نتونستم پیدا کنم، در حالی که چندان فاصله ای بین خوابگاه و مجتمع کانونهای فرهنگی نیست. خلاصه با آستین کوتاه و کلاه لبه دار، طبق معمول همیشه زیر بارون پر فشار هی میرفتم این طرف، هی اون طرف. از آخر مجبور شدم به هم اتاقیم بزنگم که بیاد من رو پیدا کنه و ببره خوابگاه. خیلی خیلی خیلی بد گذشت دوشنبه به من. آخه صبحشم مفت مفت غیبت کردم و خواب موندم و احتمالاً این استادمون هم بهم بگه برو درس رو حذف کن، غیبتات زیاده.
ببخشید که خیلی آسمون ریسمون بافتم. امیدوارم برای هیچ کدومتون این اتفاق نَیُفته که بد بیاری پشت بد بیاری در یک روز کاری کنه که مُخِتون از کار بیُفته. مواظب خودتون باشید. بای بای تا بعد