سلام بچهها. حالتون خوبه؟ سر حالید؟ امیدواریم که مشکلی براتون به وجود نیومده باشه.
من اصلا حالم خوب نیست. یه ماه پیش مادربزرگم فوت کرد. این بنده خدا که سی سال پیش ما بود، این اواخر خیلی حالش بد بود. چند روز آخر گلو و دهنش زخمی شده بود و فقط چیزای آبکی بهش میدادیم. اونم به سختی از گلوش پایین میرفت. روز آخر ی لیوان شیرو در عرض یه ساعت و نیم، خورده بود. اون روز من بعد از ظهر که از مدرسه اومدم، دیدم در خونه بازه و دو سه نفر بیرون وایسادن. یکیشون که نمیشناختم بهم دست داد و تسلیت گفت.
من شوکه شدم و گفتم تسلیت برای چی؟
گفتن بیبی فوت کرده.
اون روزها هم حالم خیلی بد بود. تو شرایط بدی این خبرو شنیده بودم. ولی به خاطر مریضی سال آخرش و سن بالا، هضمش خیلی سخت نبود برامون
هفته پیش عدسی به من زنگ زد و گفت، چارشنبه بیا نجفآباد تا بریم ده و خوش بگذرونیم. منم رفتم و خدایی خیلی هم خوب بود. پنشنبه جمعه تو روستا بودیم. اونجا تقریباً آنتن نمیداد. ساعت سه و چار بعد از ظهر دیدم مادرم بهم پیام داده که به من زنگ بزن. گفتم حتما زنگ زده پیدام نکرده و نگران شده. زنگ زدم. صداش گرفته بود. فکر کردم سرما خورده. گفتم بازم من نبودم مریض شدی. اون روز مادرم ازم پرسید که کجایی و کی برمیگردی. گفتم معلوم نیست. خدافٍظی کرد و شب که ما داشتیم به نجف آباد برمیگشتیم دوباره زنگ زد. گفت امشب راه بیفت بیا.
گفتم چ شده؟ گفت تو بیا نگرانم نباش. عمه اینا تصادف کردن.
هرچی گفتم، چی شده چیزی نگفت. من فهمیدم که عمم فوت کرده. و خیلی ب هم ریختم. نگران بودم نکنه سه چار نفر فوت کرده باشن.
به راننده گفتیم مسیرشو کج کنه و بره سمت ترمینال نجفآباد. تا بلیط بگیره و من برم خونه عدسی و وسایلمو جمع کنم و برگردم تهران. راننده رفت و برگشت و گفت بلیط نیست.
خونه عدسی که رسیدیم، زنگ زدم داداشم. گفتم امشب بلیط گیرم نیومد. چ کار کنم؟
گفت فردا شب بیا.
گفتم نمیگی چ شده؟
گفت یکی فوت کرده. ولی از ما نیست.
گفتم عّمست؟ گفت آره.
گفتم کدوم؟ گفت عمه حلیمه. ایشون عمه وسطیم بودن.
خیلی حالم بد بود. حسابی به هم ریختم. نه میتونستم گریه کنم، نه داد بزنم. اون شب و فرداشو با همین اوضاع گذروندم. 5 صبح رسیدم ترمینال جنوب و زنگ زدم داداشم تا بیاد دنبالم و با هم بریم بهشت زهرا. سوار ماشین که شدم، تازه فهمیدم که جریان وحشتناکتر از این حرفاست.
پسرِ عمه کوچیکم میخواد مادرشو ببره مشهد. از خواهرش هم که فصل امتحاناتش بوده، میخواد که باشون بیاد. اونم میگه اگه خاله بیاد، منم میام.
اون عمم هم با دوتا نوههاش که همیشه خودش کاراشونو میکرد و مادرشون مشکل روانی داشت و اون موقع از همسرش که پسر عمه منه جدا شده بود، باشون میره. تا سبزه وار میرن و اونجا جاده خراب بوده. سرعتو کم میکنه. ولی ی شیشه میره تو لاستیک ماشین و میترکه. کنترل از دست پسرعمم خارج میشه و ماشین چپ میکنه و چند دور میچرخه. غیر از پسر عمم همه از ماشین پرت میشن بیرون. اونم چند دقیقه بیهوش میشه و وقتی به هوش میاد، میبینه هیشکی تو ماشین نیست و هر کدوم یه جا پرت شدن.
به خاطر این حادثه یکی از نوههای عمه وسطیم چونش مشکل کوچیکی پیدا کرده و پاش یه خرده میلنگه و یکی دیگه شون چیزیش نشده. عمه کوچیکم الان تو بیمارستانه. و یه آشنا تو اون بیمارستان کار میکنه و بهش سر میزنه و ما از طریق اون گهگاهی ازش با خبر میشیم. دخترش که 18 سالش بود و اون یکی عمم الان فوت کردن.
دیگه نمیدونم باید چی بگم. خیلی حالم بده. شبا خاب آرومی ندارم و روزا آروم نیستم و نمیدونم باید چ کار کنم. از طرفی میگم خوب شد که من نبودم. از طرف دیگه میگم کاش بودم تا گریه هامو میکردم و فریاد هامو میزدم و یه خرده آروم میشدم. ی چیزی فقط یه خرده آرومم میکنه. این که اون بچه راحت شد. از مشکلاتی که خانواده سنتیش مخصوصا باباش سرش میآوردن. من خیلی خبر ندارم. ولی میدیدم که این چند سال اخیرخیلی به هم ریختست و آرامش نداره. همش با مادرش درگیر بود. با اونم خیلی مشکل داشت. اینجا نمیخوام دلایلشو بگم. فقط خدا رو شکر میکنم که راحت شد. اگرچه ما رو تنها گذاشت و ناراحت کرد. عمه خدا بیامرزم هم ناراحتی قلبی داشت و به شکل دیگه ای تو خونش مشکلاتی داشت و همه بار زندگی روی دوشش بود.
اما دو تا مساله هست که جوابی براش ندارم. یکی اون پسر که بیست و سه چار سالش بیشتر نیست. اون طفلی از طرفی شاهد مرگ اون دوتا بوده. از طرف دیگه عذاب وجدان داره که باعث بدبختی دوتا خانواده شده. آدمهایی هم این وسط هستن که فقط بلدن سرزنش کنن و شرایط اونو در نظر نمیگیرن و به این عذاب وجدان دامن میزنن و مستقیم یا غیر مستقیم بهش میگن که تو مقصری. امیدوارم که بلایی سر خودش نیاره و بتونه به سلامت از این مسایل رد شه.
مسأله بعدی اون دوتا طفل سه سالَن که الان مادر ندارن. اگه بفرستنشون عراق پیش خانواده مادرشون، – که ظاهرا همینطور هم هست – معلوم نیست چ سرنوشتی داشته باشن. غیر از این شاید این حادثه و افسرده بودن مادرشون باعث افسردگی اونا در آینده بشه.
نمیدونم باید درد از دست دادن این سه عزیز رو تحمل کنم. یا نگران اون عمم که تو بیمارستانه و تا امروز کسی از خانوادش پیشش نبوده باشم. یا اون جوون که از همه بیشتر درد میکشه.. یا اون دوتا بچه که معلوم نیست چه سرنوشتی داشته باشن.
مثل کاووسه این حادثه. هنوز باورم نمیشه که این بلا سر ما و خانواده مون اومده. هنوز فکر میکنم که دارم خاب میبینم.