به نامِ خداوندِ بخشنده ی مهربون.
سلامِ من بر همه ی همه ی همدلانِ همزبون.
مقدمه؛ کیان؛ دوستانِ عزیز اولا, باور بفرمایید روایت و نوشتن این ماجرا, برای راویانِ حقیقیش و من بعنوان نویسنده, بسیار بسیار گران, سخت و زجرآورست با امید به عبرتگیری شما همدلان نازنین, این رنج و مرارت را به جان میخریم تا گامی هرچند کوچک در جهتِ سعادت و خوشبختیِ شما برداریم. انشا الله.
ثانیا, من و فرزین بعنوانِ نویسنده و راوی, خودمان را موظف میدانیم که جهتِ توجهِ عمیقِ شما خوانندگان به ظرافت های حقیقیِ این ماجرای واقعی, برخی اتفاقهای کوچک و بزرگ و شاید بعضا هم کم اهمیت را مطرح و بیان کنیم تا حقِ مطلب را ادا کرده باشیم و نتیجه ی مؤثر و مفیده فایده ی موردِ نظرمان حاصل گردد.
لذا از همه ی شما خوانندگان ارجمند, خواهش دارم نسبت به این ماجرا که سرگذشتِ واقعیِ زندگیِ از همگسیخته ی یک زوجِ همدلمونه زود اندیشی و سطحی نگری ننمایید. تا پایانِ مطالعه ی آن شکیبا باشید و به نکاتِ عمیق و ظریف این ماجرا توجه بفرمایید.
فرزین؛ بله دوستان گرامی, تا آنجا برایتون گفتم که پس از انتظاری سنگین اما شیرین بالاخره پروین از یک کیوسک تلفن با تأخیرِ تقریبیِ یک ساعتی با منزل ما تماس گرفت. این هم بگم قبل از تماس پروین چندبار تلفن منزلمون زنگ  خورد و چون من بی صبرانه در انتظار تماس پروین بودم و برسرِ گوشی کمین کرده بودم, زنگِ تلفن نصفِ خورده و نخورده گوشی را برمیداشتم و تا میشنیدم که کسی دیگر پشتِ خط صحبت میکند دچارِ حالگیری شدیدی میشدم و شخص تماس گیرنده میپرسید نکنه منتظره تماس کسی هستی که گوشی را توی هوا میقاپی؟ من هم که جوابی نداشتم با تبسمی زورکی طفره میرفتم. همش با خودم میگفتم ایکاش پروین خودش شماره تلفنی داشت تا من خودم با او تماس میگرفتم.
وقتی پروین زنگ زد با شنیدن صدایش خیلی خوشحال شدم. پس از سلام و احوالپرسی از خودش و خانواده اش و یه سری صحبتهای مقدماتی که در پست قبلی بخاطر دگرگونی حالم نتونستم این حرفها را بگویم, ازش پرسیدم چرا در تماس گرفتن از ساعت مقرر تأخیر  داشته ای؟ گفت حقیقتش مردد بودم که زنگ بزنم یا نزنم. راستش را بخواهی خیلی برایم سخت بود که برای اولینبار من تماس بگیرم. باور کن خیلی با خودم کلنجار رفتم و چون بعمو عارف ایمان و اعتماد داشتم و قول داده بودم بسختی خودم را راضی کردم تا بتونم زنگ بزنم.
فرزین؛ با شوقی وصف ناپذیر از نجابتش بپروین گفتم, مطمئن باش اگه شماره تلفن تماسی داشتی حتما خودم باهات تماس میگرفتم و باعث این همه زحمت برایت نمیشدم. پروین هم با محبت حرفم را تأیید کرد و پذیرفت.
خلاصه با اینکه پروین از یک تلفن عمومی بامن صحبت میکرد و ازین بابت هم خیلی معذب بود حدودا 20 دقیقه باهم صحبت کردیم.
پس از این تماس نزد پدرم رفتم و برای اولینبار موضوع را با ایشان مطرح کردم. پدرم وقتی فهمیدند که شخص مورد نظرم یکی از همدلانم هستش؛ در ابتدا مثلِ همیشه مخالفتش را اعلام کرد. اما چون متوجه اصرار من شدند, با حالت نیمه راضی گفتند باشه برای آشنایی اولیه به منزلشون میرویم.
بالاخره روز و زمانِ خواستگاری فرارسید و من به اتفاقِ خوانواده ام بمنزل پدری پروین رفتیم. سر راهمون یک جعبه شیرینی تر و تازه و یه دسته گل رز و مریم هم خریدیم.
وقتی زنگِ درِ منزلشون را زدم دل توی دلم نبود که در را باز کردند. ناگهان دخترِ جوانی در میان در و کوچه متحیر  و با نگاهی بهتزده  بر ما ظاهر شد. خانواده ام هم که فکر میکردند این دختر پروین باشه متعجب از اینکه عروس خانم در خانه را باز کرده, بعد از کمی مکث مادرم ازش پرسیدند اینجا منزل آقای … است؟ اون دختر همچنان از دیدنِ ما و گل و شیرینی ماتزده بود و زبانش هم یارای جواب نبود. در همین حال و سؤال بودیم که پسرِ جوانی که گویا برادر اون دختر بود به فریاد بی صدایش رسید و گفت شما منزلِ چه کسی را میخواهید؟ اینبار من سؤالِ مادرم را تکرار کردم. آن پسر اشاره کرد منزلِ بعدیه. عذرخواهی و تشکر کردیم.
خلاصه بعد از ورود بمنزل مقصود, استقبالِ نسبتا گرمِ خانواده ی پروین, آشنایی مقدماتی و پذیرایی پروین, پدرم که با دیدن وجاهت و ظاهر زیبا و ادب پروین قدری به این وصلت راضی شده بود, از پدر پروین اجازه خواستند که من و پروین در اتاق مجاور سالن پذیرایی کمی باهم بصحبتیم. پدر پروین موافقت کرد. بالاخره اون روز بخیر و خوشی گذشت. در خاتمه ی این دیدار مادرم از مادرِ پروین نظرخواهی کردند و ایشان هم فرصت خواستند تا کمی تأمل و تحقیقات انجام دهند.
خانواده ی پروین از محل سکنامون تا محل کارِ من و حتی در بین دوستان همدلم تحقیقاتِ وسیع و مفصلی داشتند. اما خانواده ی من به علتِ اطمینانِ من متأسفانه هیچگونه تحقیقاتی را انجام ندادند. چون بعدها متوجه شدم اعتماد و اطمینانِ همه جانبه ی من اشتباه و نسنجیده بوده, متأسفم.
پس از گذشت 7 8 10 روزی بالاخره خانواده ی پروین جوابِ مثبت دادند و توافق کردیم که قبل از برگزاری مراسمِ مهر برون, آزمایشها و کلاسهای آموزشیِ اجباریِ پیش از ازدواج و همچنین مشاوره و آزمایشهای ژنتیکی را هم انجام بدهیم.
مجموعِ این دو پیشنیازِ الزامی و اجباری ازدواجمون سه روز به طول انجامید. همین دوره زمانی سبب شد که من و پروین ساعاتی را در کنارِ هم باشیم و از هر کوی و بَرزنی باهم بگوییم و بخندیم.
برای انجامِ این آزمایشها و ورود در کلاسها, مادر هایمان ما را همراهی میکردن. فقط موقع شرکت در کلاسها به آنها اجازه ی حضور نمیدادند.
سایر دختر و پسرهای دیگه که آنها هم قرار بود در آینده ی نزدیک مثلِ ما زوجهای خوشبختی بشوند, خودشون و بدون نیاز به همراهی افرادِ  خانوادشون این مراحل را طی میکردند و در اوقاتِ فراغتِ فواصلِ کلاسها و آزمایشها جفت جفت در گوشه و کنارِ آن مکانها, به گفت و شنود, دل و قُلبه دادن و خرامیدن مشغول میشدند. اما من  و پروین محروم ازین لذتها و معذب بودیم که موجب زحمت برای مادر هایمون شده بودیم.
هرچه که بود اون روزها هم با خوشیها و سختیهایش گذشت و خوشبختانه نتایجِ همه ی آزمایشها را مثبت و بِلا مانع جهتِ ازدواجمون دریافت کردیم.
کیان؛ قابلِ توجهِ جوونهای مجرد و مستعد ازدواج. دو پیشبرنامه ی قبل از ازدواج خواستگاری و مهر برون مخصوصا دومیش سختترین مراحل این امر مقدس است که متأسفانه ملعبه ی چشمو همچشمی و رفتارهای غیرِ انسانی و غیرِ اسلامی گشته است البته فکر میکنم فقط در کشور ما.
در مراسم خواستگاری اگه دو خانواده هیچگونه نسبتی باهم نداشته باشند, هر دو خانواده چنان پرستیژی برای همدیگر میگیرند که واقعا عذابآورست.
اما از زمانِ مهر برون برایتون که معمولا در شب هنگام برگزار میگردد چه بگویم که ناگفتنش بهتر.
هر دو خانواده هرکدام با تعدادی از فامیلهای نزدیک فقط با دو هدفِ ضد و نقیض در منزل عروس خانم دورِ هم جمع میشوند یا بهتر بگویم باهم تحصنِ مخالف میکنند.
حتما میگویید یعنی چه؟ چطوری؟ عرض میکنم خدمتتون.
از طرفِ عروس خانم خانواده و اقوامش سعی میکنند دخترشون را همچون متاعی با مهریه ی سنگین هرچه بیشتر بفروشند. البته با این پندار ناصحیح که پشتبانه ی محکمی باشه برای دخترشون. از طرفی دیگر خانواده و اقوامِ آقای داماد با چَکو چونه و آه و فغان که باور کنید دامادِ بیچاره در حالِ حاضر توانایی تهیه ی 10 تا سکه هم نداره چه برسه به چند صد یا هزارو چند صد سکه, خودشون را به زمین و آسمون میکوبند. ولی در اکثر مواقع خانواده ی دختر با این برهانِ نامعقول و بی منطق که اِی بابا مهریه را کی داده و کی میستونه, پیروزِ این میدانِ نوردِ سنگین میشوند.
فرزین با تأییدِ جملههای من, آهی کشید و ادامه داد, عذابِ این کجپنداریها در شبِ مهر برون بدجوری بر قلب و روح و روانِ من هم مستولی شد. هرچه سعی کردم که بر بزرگان و صاحبنظران محفل تفهیم کنم که مهریه در شرع مقدسِ اسلام, دین و آئینِ ما عِند المطالبه است و این اعداد و ارقام در حد و توانِ من نیست, نتونستم که نتونستم. علیرغمِ میلِ قلبی و باطنیم بر پایینِ صورتِ حسابم یعنی همون صورتِ مهریه ی تحمیلی مُهرِ تأیید کوبیدم.
در همون شب بود که متوجه شدم از ابعادِ فکری, اجتماعی, عقیدتی و فرهنگی اختلافهایی بین خانواده هامون مخصوصا بینِ من و پروین وجود داره اما نمیدونم چه چیزی باعث شد که نتونستم منصرف و بیخیال همه چیز بشم. انگاری مسخ و محو پوچیها شده بودم و تسلیم.
وقتی اون شبِ سخت و مراسمش را گذروندیم و به منزلموم برگشتیم, ناراحت و پریشون به اتاقم رفتم. تا صبح خوابم نبرد. خوشبختانه فردا جمعه بود و دغدغۀ سرِ کار رفتن را نداشتم.
پس از خواندن نمازِ صبح, خستگیِ شب بیداری بر من غلبه کرد و چند ساعتی خوابیدم.
دو روز بعد از شبِ تلخ کامی و فراموش نشدنیِ مهر برون یعنی شنبه بعد از ظهر وقتی که از محلِ کارم بمنزلمون برگشتم, انگار نه انگار که دو شب پیش چه اتفاقی افتاده بود و چه طوقِ سنگینی ناخواسته بر گردنم آویزان کرده اند, مشتاق و سراسیمه مهیای رفتن به خانه ی پروین شدم.
نمیدونم چه شد و چرا همه ی مرارتهای اون شب را فراموش کردم. شاید بخاطرِ بذرِ مهری بود که از رفتارِ محبتآمیزِ پروین در دلم کاشته شده بود.
پس از مرتب کردنِ سر و لباسم و گرفتنِ دوشی از اُتکُلُن, برای اولینبار عصا زنون و تنها با گذشتن از پلی که در زیرش یک کانال آب و به اصتلاحِ ما یک مادی جریان داشت, چند کوچه پسکوچه و پیچ و خمهایش, مسافت دو کیلومتری را طی کردم تا به منزل پروین رسیدم. البته دفعاتِ قبل من به اتفاقِ خانواده ام این مسیر را با اتومبیل طی و به خاطر سپرده بودم.
خوشحال و مهیج زنگِ منزلشون را زدم. تا در را باز کردند سلام کردم. پدر پروین متعجب از تنها اومدنم, مرا بداخلِ منزلشون دعوت کرد. منم پس از ورود و خوشو بش با ایشون, با سایرِ افرادِ خانواده ی پروین نیز سلام و احوالپرسی کردم و متوجهِ غِیبتِ پروین شدم.
وقتی سراغِ پروین را از مادرش گرفتم, او گفت؛ پروین بمنزلِ دوستش پریا رفته و الآن دیگه درحالِ برگشتن بمنزل است.
تا اسم پریا را شنیدم که دیگه حالا همه چیز بین من و او تمام شده بود, به یادِ آن روزی افتادم که در یکی از اردوهای مشهد برای اولینبار با پروین آشنا شدم. آن روزی که پروین با شنیدنِ خبرِ فُوتِ ناگهانیِ یک نفر از اقوامشون هِق هِق میگریست و تسلایش داده بودم. آن روز پریا هم در کنارِ پروین بود.
در همین خاطراتم غوطه ور بودم که پروین بمنزلشون رسید. از دیدارِ مجددِ او خیلی مسرور شدم. او نیز با کلام مهرانگیز و بیانِ پرمحبتش مرا پذیرا شد.
از فردای آن روز من و پروین همراه با خانواده هایمون چند روزی فقط بعد از ظهرها برای خریدِ پیشنیازهای برگزاریِ مراسمِ عقدمون به بازار میرفتیم. روزها همچون برق و باد یکی پس از دیگری گذشت تا اینکه من خودم را در کنارِ پروین و شانه به شانه ی او نشسته در مقابلِ عاقد در یک دفترِ رسمیِ عقد و ازدواج یافتم.
اول خدای رحیم و رحمان و بعد اعضای خانوادههای ما و فامیلهای درجه یکمون شاهد و ناظرِ پیوندِ مقدسِ ازدواج و پیمانِ الهیِ من و پروین بودند.
سه ماه بعد از عقدمون توسطِ یک دفترِ زیارتیِ معتبر, با یک تورِ کامل و به وسیله ی هواپیما به مشهدِ مقدس و به زیارت آقامون امام رضا علیهِ السلام مُشَرَف شدیم.
این اولین مسافرتمون چون در دورانِ عقدمون بود, به سفرِ ماهِ مربا در بینِ اقواممون مشهور و نامگزاری شد, به جرأت میگویم که اولین و آخرین, بی نظیرترین, شیرینترین, خوشایندترین, شورانگیزترین, عاشقانه ترین, خاطره سازترین, مهرآمیزترین, شیداترین, مهیجترین و زیباترین مسافرت در طولِ عمرم تا کنون بوده است که هرگز لحظه به لحظه اش را فراموش نکرده ام, از یاد و خاطرم نمیرود و نمیتوانم و نخواهم به دستِ فراموشی سپرد.
خلاصه کنم و سرتون را درد نیاورم, دورانِ عقدمون با همه ی خاطراتِ به یاد ماندنی و زیبایش تقریبا 8 ماه بطول انجامید و عاقبت به حول و قوه ی الهی در یک روزِ سردِ زمستانی, بعد از برگزاری یک جشنِ عروسیِ مُفَصَل و پرشور در یک تالارِ مجلل, من و پروین رسما زندگیِ مشترکمون را در زیرِِ یک سقف که در طبقه ی فوقانی خانه ی پدری من بود, آغاز نمودیم.
کیان, سخنِ پایانیِ این مجال؛
گاهی خدا میخواهد با دستِ تو دستِ دیگر بنده اش را بگیرد. وقتی دستِ بنده ای را به یاری میگیری بدان که دستِ دیگرش در دستِ خداست. انسان خوشبخت نمیشود اگر برای خوشبختیِ دیگران نکوشد.
همدلانِ نازنین و همراهانِ همیشگی, چه شمایی که با اظهارِ لطف و محبتتون همواره اعلانِ حضور میفرمایید و چه آنهایی که چراغ خاموش این ماجرا را دنبال میکنید و بی تفاوت میگذرید, باری دیگر از صبر و تحمل و التفاتِ شما سپاسگزارم.
تا درودی دیگر بدرود.