سلام سجاد. ۱دونه کامنت طولانی از اون هایی که حوصله ها رو سر می بره برات نوشته بودم اینترنتم۱دفعه سرفهش گرفت قطع شد و تمامش پرید. هر اندازهش یادم مونده باشه رو از اول می نویسم.
من پست های قبلیت رو نخوندم و این اولین پستیه که ازت می خونم. آخه۱مدت زیادی اینجا نبودم و تازه دیروز دوباره اومدم.
سجاد می دونی به نظر من و به تأیید خیلی ها۳تا چیز به آدم خیلی آرامش میده. شعر، موسیقی، نقاشی. واسه ما که نمی بینیم گزینه سوم یعنی نقاشی مردوده. می مونه شعر و آهنگ. من نقاشی رو هم خیلی دوست داشتم هنوز هم دوستش دارم ولی از زمانی که دیگه ندیدم طبیعتا مجبور شدم کوتاه بیام ولی عوضش۱جایگزین برای نقاشی پیدا کردم که کمکم کنه. مطالعه جایگزین خوبیه. در گذشته منابع مطالعه واسه ما نابینا ها خیلی کمتر از حالا بود ولی الان اوضاع داره میره به طرف بهتر شدن. منابع وسیع تر میشن و امکان مطالعه واسه ما بیشتر و بیشتر میشه.
سجاد! برای بیشتر موفق شدن باید پیش تر رفت. واسه اینکه بالا تر بریم باید به امکان بالا تر رفتن مسلح باشیم. شرط بهتر گفتن و بهتر نوشتن آگاه تر شدنه و شرط آگاه تر شدن بیشتر خوندن و بیشتر تمرین کردنه.
این خیلی عالیه که تو شعر میگی و نوشته هات رو اینجا با بچه ها به اشتراک می ذاری. بچه ها می خوننت و نظر میدن. از هر کسی که زیر پست هات کامنت می ذاره اگر۱نکته کوچولو هم بگیری، می بینی که بعد از به اشتراک گذاشتن۱۰تا پستت کلی چیز بلد شدی که پیش از اون نمی دونستی. نمونهش کامنت پادشاهه. ببخش من خیلی پر حرفم قدیمی تر های اینجا می دونن. نتیجه از این همه پر حرفی های من:
بیشتر بخون، بیشتر بنویس، دقیق تر گوش کن و به خاطر بسپار.
من همین طرف هام و منتظر پست بعدیت هستم که با این یکی مقایسهش کنم.
امیدوارم زمانی برسه که شعرت بهت حس رضایت و آرامش بده و با گفتن و نوشتن هر شعر احساس کنی که سبک تر و سبک بار تر میشی!
تا این کامنتم رو هم اینترنت قورتش نداده بفرستمش!