سلام

سر اینکه چرا اینو می نویسم، اصلا نیاز به بحث نیست. بالاخره یکی دوس داره فکر کنه چون زن یا مادر ندارم واسش ناز کنم می نویسم، یکی دوس داره فکر کنه چون آدم خودنما و ریاکاری هستم می نویسم که همه توی کامنتا اظهار لطف کنند، یکی دوس داره فکر کنه دنبال راه حل قضیه می گردم، یکی دوس داره فکر کنه عقده ای تشریف دارم، یکی دوس داره همه ی اینا رو با هم فکر کنه یا شایدم هیچ کودوم از اینا رو فکر نکنه و واسه خودش ی فکر دیگه داشته باشه. نهایتا اینکه نمیدونم چرا عادت کردم نوشته های این تیریپیم رو با ی مقدمه و دست پیش گرفتن شروع کنم.

هیچی آقا، خوش گذرونی هم حدی داره! ما حدشو رعایت نکردیم، گیر کرد تو گلو‌مون! بعله. طبق معمول هر هفته، داشتم توی شهر بازی لذت می بردم از زندگی، که ی لحظه احساس کردم دیگه نمی برم! آخرین بازی ای که دیشب امتحان کردم، سرسره از اون خیلی خیلی بلند ها و پیچ وا پیچا و دست انداز دار ها و وحشتناک ها بود. فقط چند دقیقه طول میکشه تا بتونی از پله های اون سرسره بری بالا، حالا فکر کن همون ارتفاع به اون زیادی که رفتی بالا رو بخواهی یک مرتبه سر بخوری با چه سرعتی از وسط دست انداز ها بیایی پایین، پرت بشی روی هوا، باز بیایی پایین. دوباره و سه باره و چهار باره این اتفاق بیفته و کلی بترسی و کیف کنی.

اما قضیه ی من در نقطه ی کیف کردن پایان پیدا نکرد بلکه در نقطه مقابلش تمام شد. داشتم حسابی لذت می بردم که معلوم نیست به چه علتی توی یکی از دفعاتی که پرتاب شدم هوا، به صورت کج و چپ شده به جای اینکه با پشت بیام روی سرسره، با سمت راست بدنم اومدم روی سرسره!!! انگشتام داغون شدند و باد کردند و به طرز فجیعی درد گرفتند. سرعتم خیلی زیاد بود. خواستم خودمو بگیرم به سرسره، انگشتامو بگیرم به دسته های کناری، ولی نمیشد! انگشتام زخم شده بودند و یاری نمی کردند. تازه سرعتم هم خیلی زیاد بود. تا مشغول تصمیم گیری برای انجام هرگونه اقدام پیشگیرانه بودم، دوباره در کسری از ثانیه به همون صورت کجی که افتاده بودم روی سرسره، سر خوردم روی دست انداز بعدی و دوباره کج پرت شدم روی هوا! دوباره بدتر از دفعه ی قبلی و به طرز نافرم‌تری با آرنج و صورت پخش سرسره شدم. اون وسط، نه کسی هست کمکت کنه، و نه اگه باشه میتونه! اونقدر سرعتت زیاده که هوش از سرت پریده و خودت حال خودتو نمی فهمی چه برسه به دیگران! هیچی دیگه، برای بار آخر، پرت شدم روی هوا و با ران پای راستم محکم با محوطه و زمین پایین سرسره برخورد سختی کردم و استاپ شدم. همه جام داغ شد و از درد دلم میخواست نعره بکشم ولی نکشیدم. خودم که مطمئن بودم پام شکسته. آره دیگه. اولش که نمیتونستم راه برم. بعدشم که به زحمت و با درد فراوان شلان شلان تونستم، رفتم عکسبرداری که گفتند چیزیت نیست و ربات پات کش اومده باید استراحت مطلق کنی. که در مورد من امکان نداره چون محل کارم کارش ضروری و حساسه و مرخصی مساویست با خیلی چیزا. امروزو به زور و برخلاف میل مرخصی گرفتم. خدا کنه از فردا بتونم راه برم، حتی شده آروم آروم. ساعدم هم دیشب تا حالا خونریزی داره. دکتر گفته بند مییاد ولی هنوز نیومده. الان لباسامو به زحمت و در عرض حدود یک ربع طول کشیده تا پوشیدم. برم دکتر ببینم این ساعدم خونریزیش به چه صورت میشه!

نهایتش اینه که اتفاقه و واسه هر کسی ی دفعه ممکنه بیفته بدون اینکه قبلش خبر کنه. اما فکر نکنید من دیگه توی اون شهر بازی نخواهم رفت. فکر نکنید دوباره همون سرسره رو امتحان نخواهم کرد. برعکس. من بعد از اینکه خوب شدم، اولین کاری که می کنم، اینه که میرم همون سرسره رو با احتیاط بیشتر سوار میشم و مثل دویست دفعه ی قبلی که بدون هیچ حادثه ای ازش لذت برده بودم، بازم ازش لذت می برم. من الان گوشه ی خونه، تک و تنها، بی حرکت گیر افتادم ولی دلیل نمیشه فکر کنم نابیناییم باعث این قضیه شده. قبل از من ی دختری با کله و یکی دیگه با کمر خوردند توی همون سرسره زمین و داغون شدند! چشماشونم مثل آینه میدید. پس نتیجه می گیریم که این فقط ی گپ خودمونی بود نه یک غم‌نامه که بخواد باعث ترس شما از بپر بپر بشه.

لذت ببرید از زندگی!