پریسای گوش کن بودنم خخخ بذار ببینم بهم میادش یا نمیادش!
نمی دونم بعدا بهش فکر می کنم!
روشنک علتش آگاهیه عزیز. بله اون روز ها گذشتن ولی چشم های من در جریان این گذشتن ها به روی واقعیت هایی باز شدن که پیش از اون خیلی ها بهم گفته بودنش و من خیلی ساده ازشون گذشتم. یکی از کوچیک هاش هشدار های مواظب باشی بود که بهم می رسید و من خیالم نبود! با خودم می گفتم این عادلانه نیست فرشته رو این مدلی با شمشیر بی مهری زدن. من که موافق نیستم. ولی فهمیدم که اشتباه کردم و خیلی هم بد اشتباه کردم. اتفاقا نباید فراموش کنم روشنک. ۱کسی شبیه من اگر یادش بره باز اشتباه می کنه و من هیچ مایل به تکرار تجربه های تاریک نیستم.
اتفاقا حالا در پایان ماجرا می تونم بشینم تماشا کنم. دیروز هام رو و گذشتن هاشون رو. همچنین حالا می تونم جراحت ها رو بررسی کنم و شروع کنم به درمونشون. کاری که مدتیه دارم انجامش میدم ولی یادگارش شده۱چیزی از جنس نفرتی سرد البته نه اینکه از کسی متنفر باشم. فقط اون اندازه که اجازه نده دیگه طنین مهربون الحان فرشته مانند رو باور کنم و همیشه خاطرم بمونه که زمان هایی که گذشتن این دست مهربون چه مدلی بود.
این مثال ناچیزی در مورد فقط یکی از آگاهی هام بود که اجازه نمیده فراموش کنم. باقیش رو ترجیح میدم نگم. نه اینجا نه هیچ کجا. از گفتنش هم خستهم. بی نهایت خستهم.
اجازه بده دیگه نگم و دیگه نگیم الان هم اگر اینجا گفتم واسه این بود که بچه ها از سر محبتشون می گفتن از شعرت میاد که حال و هوات خوب نیست حس کردم باید بگم که این مال الان نیست تا بدونن و اگر۱درصد ته دل های مهربونشون واسه هوای امروزم دلواپس هستن دیگه دلواپس نباشن.
من همچنان دوستت دارم روشنک عزیز و همچنان ممنونم که هستی!
همیشه شاد باشی!