درود بر سارا بانو. منم رشته مددکاری میخوندم ولی به همین دلایل دانشگاه طباطبایی با ورودم به رشته مددکاری مخالف بود. مددکاری واقعا کار سختیه. با همه نوع آدم سر و کار داری. بخصوص اگه مددجوهات نابینا باشند که دیگه قوز بالا قوز. خودم چندی پیش رفتم پیش مددکار قرار بود فرمی را پر کنم به مددکار گفتم خودت انجام بده گفت نباید خط ما باشه. حقیقتش ناراحت شدم. یعنی مددجو توقع داره که مددکار همه کاراشو انجام بده و طبیعیه که مددکار نابینا نمیتونه. من قبلا هم گفته و نوشته ام که کارای اداری بیشتر جنبه اجرایی دارند از نظر محتوا سخت نیستند ولی از نظر اجرا باید فرد فعال و توانمند باشه. اگه قرار باشه همکاران ما برامون کارهامون را انجام بدند که دیگه هیچی. مرتب پشت سر آدم صفحه میذارند. یکی دیگه از همنوعان هم در استانشون در اورژانس اجتماعی کار میکرد بعد کبکش خروس خوند و از مسؤولین بهزیستی خواست که به بخش کارشناسی توانبخشی منتقلش کنند توجه کنید که کارشناسی کارش کمتر از مددکار است و ارتباط چندانی با مددجو نداره. بهزیستی اول با انتقالش به توانبخشی مخالف بود ولی با فشارهایی که از جاهای مختلف وارد شد بالاخره منتقل شد. شاید یک سال نشده بود که دید که کار در توانبخشی براش سخته بعد دوباره خواست که به اورژانس برگرده اونجا دیگه با تلفن سر و کار داره و مردم را تلفنی راهنمایی میکنه. حالا شما هم سرکار خانم بشارت اگه بتونید خودتون رو به اورژانس اجتماعی منتقل کنید بهتر میتونید کار کنید. دوستان هر چقدر هم که نامه نگاریها سیستمی و کامپیوتری بشه باز آخرش کاغذ حذف نمیشه و تازه هنوز کارشناسان مونده اند که چیکار کنند که هم نابیناها بتونند از اتوماسیون اداری استفاده کنند و هم کسی نتونه در نامهها دستکاری کنه. تا به برنامه ای دست پیدا نکنیم که همه نوع خط را بخونه همین مشکل ادامه خواهد داشت. همونطور که سارای دومی نازنین هم گفت مددکاری جز رسیدگی به پروندهها و راه انداختن کار مددجو باید از منازل مددجوها بازدید هم داشته باشه بعد گزارش تهیه کنه. خلاصه امیدوارم که روزی همه این مشکلات حل بشه و ما هم بتونیم به خواستها و آرزوهامون برسیم. یک دوستی داریم که رفته به آمریکا بعد از سالها که پیداش کردیم میگه که در آمریکا در مؤسسه ای کار مددکاری میکنه ولی میگه که یه منشی در اختیارشه ولی اونجا آمریکاست و اینجا ایران. میان ماه من تا ماه گردون تفاوت از زمین تا آسمون بی.