چه قدر دنیای ما آدمها ممنوعه داره. همیشه یه چیزهایی هست که برای ما ممنوع هستن و همیشه هم برای ما جذابن. از همون بچگی هم بخوایم حساب کنیم، همیشه خیلی چیزها ممنوع بوده. دست زدن به گاز ممنوع بود و همیشه سعی میکردیم یواشکی بریم سراغش. وقتی میگفتن فلان اتاق باید همیشه درش بسته باشه یا زیرزمین نباید بری، همیشه دنبال این بودیم که کی خونه خالی بشه که بتونیم یواشکی بریم ببینیم تو اتاقی که ممنوعه هست یا زیرزمینی که نباید بریم چه خبره.
یه کم که بزرگتر شدیم، ممنوعیتها بیشتر شد. خیلی فیلمها رو نباید میدیدیم. دیگه نباید خیلی بازیها رو با همسن و سالهای خودمون که همجنسمون نبودن میکردیم. دیگه از شب تو اتاق پدر مادر خوابیدن خبری نبود. همین هم باعث میشد که باز هم کنجکاو باشیم. با همسالانمون دنبال کشف چرایی ممنوعیت بازیها شدیم. نصفه شبها یا بعد از ظهرها که همه خواب بودن، میرفتیم سراغ کشف دلیل ممنوعیت دیدن یه سری فیلمها. گل صحبتهامون با دوستهامون این بود که مگه چه اتفاقی افتاده که دیگه نمیشه پیش پدر مادرهامون بخوابیم و کلی نظریه برای این مسائل صادر میکردیم.
باز هم کمی که گذشت، دیگه دلیل خیلی ممنوعیتها رو میدونستیم. اما باز هم ممنوعیتهای جدید شروع شد. این بار جنس ممنوعیتها خیلی هم جنس خوبی نبود. وقتی فهمیدیم سیگار خوب نیست و ممنوعه، وقتی فهمیدیم الکل خوب نیست و ممنوعه، رفتیم سراغ کشفش. یواشکی کشیدیم و خوردیم که بفهمیم این لعنتیها چی هستن که ممنوعن!
اما کمی که بزرگتر شدیم، ممنوعیت جدیدی وارد زندگیمون شد. به خصوص برای ما. مایی که حتی دیدن هم برامون ممنوع بود. جالبه که هیچ وقت به خاطر این یه مورد ممنوعیت کنجکاو نشدم. هیچ وقت مثل راز توی اتاق در بسته، مثل دلیل ممنوعیت رفتن به زیرزمین، ندیدن کنجکاوم نکرد. ولی این ممنوعیت، خیلی هم مهربون نبود. این ممنوعیت کلی ممنوعیت دیگه به بار آورد. حالا دیگه ما بزرگ شده بودیم و معنی خیلی چیزها رو میفهمیدیم. معنی دوست داشتن، عشق، زندگی، محبت و کلی چیزهای قشنگ دیگه ای که به خاطر داشتنشون اول باید از ندیدنمون اجازه میگرفتیم. کم کم ندیدن به نوعی محکومیت تبدیل شد. کسی که نمیبینه محکوم به عاشق نشدن هست. عشق ممنوع. این بزرگترین حقی هست که میشه از یه انسان گرفت. اگر به یک نفر بگیم عاشق شدن ممنوع، یعنی باید ربات باشی. یعنی حق نداری دوست داشته باشی. برای ما عشقها همیشه ممنوعه هستن. اگر عاشق کسی بشیم که برای او دیدن ممنوع نیست، این عشق براش باور کردنی نیست و حتی براش خنده دار هم هست. پس این عشق ممنوعه. اگر عاشق کسی بشیم که دیدن براش ممنوعه، یه اصل بزرگ زیر سؤال میره و اون هم اینه که کسی که دیدن براش ممنوعه، عشق هم براش ممنوعه. پس این عشق هم ممنوعه. در بهترین حالت ما فقط میتونیم دوست داشته باشیم. ولی از رسیدن خبری نیست. فقط یه عشق یواشکی، یه خواستن یواشکی، یه محبت یواشکی، نهایت سهم ما از این حس قشنگه. ولی رسیدن به هم، داشتن هم، بودن با هم، چیزی نیست که حق ما باشه. مثل فقیری که فقط حق داره لباسهای قشنگ رو از پشت ویترین ببینه. فقط حق داره به ماشینهای آنچنانی نگاه کنه. فقط حق داره غذاهای آنچنانی رو بو بکشه. ولی محکوم به نپوشیدن و سوار نشدن و نخوردن اونهاست.
کلاً گاهی فکر میکنم خدا ماها رو ریخته وسط دنیا و اصلاً هم فکر اینجاهاش رو نکرده. فکر این که ما هم هستیم و میتونیم دوست داشته باشیم و حتی میتونیم عاشق هم بشیم. وقتی خدا هم نفهمید که ما هم دل داریم، وای به حال خلق خدا. وقتی خدا میگه باید به خاطر ندیدنت از عشقت بگذری، وقتی خدا میگه باید به خاطر ندیدنت تنها باشی، وقتی خدا میگه باید حد خودتو بدونی که تو فقط یه محکومی، وای به حال خلق خدا.
به هر حال، این ممنوعیت دیگه جنسش فرق میکنه. کلیدش جایی قایم نشده که بگردیم پیداش کنیم و در دنیای ممنوعه رو باز کنیم و کشفش کنیم. یه فیلم توی هفت سوراخ قایم شده نیست که یواشکی بریم سر وقتش. یه پچپچ یواشکی نیست که پشت در گوش وایستیم و بشنویمش. این ممنوعیت یه محکومیته. محکوم به ندیدن و نخواستن. عشق سهم دلهای تمام آدمهاست. حتی حیوانات هم عاشق میشن. ای کاش روزی هممون یاد بگیریم به دلهای هم احترام بذاریم. احساسات ما آدمها جزء مقدسات ما هستن. پس به مقدسات هم احترام بذاریم. ای کاش به جای پدر بودن، مادر بودن، بزرگتر بودن، به جای دلسوزی، به جای مصلحت اندیشی، فقط عاشق باشیم. اگر عاشق باشیم، عاشق شدن دیگران رو هم درک میکنیم. اگر عاشق باشیم، زندگی برای هممون قشنگ میشه نه فقط برای خودمون. چشمها فقط وظیفه دارن ببینن. این قلبها هستن که عاشق میشن. ما اگر هم نبینیم، قلبهامون سالمن. قلبهای ما حتی بلدن بدون دیدن چشمهامون هم عاشق بشن. ما رو دست کم نگیرید. این ندیده عاشق شدن خیلی هم کار کمی نیست.پس! لطفاً ممنوعیت ممنوع.