سلام به همگی. چیه چپ نگاه می کنی بابا از سر کار در نرفتم امروز تعطیلم یعنی که چی! ای بابا!

بچه ها من1مرض عجیب غریبی دارم و اون اینه یعنی این اونه ولش کن باز دارم میرم خاکی بیخیال میگم من باید حرف بزنم اگر نزنم منفجر میشم. الان هم حرفم میاد دست خودم نیست شرمنده!

بچه ها من اصولا بلد نیستم بحث رو تخصصی کنم. مثلا بیام1سؤال اول بحث بپرسم و به نوشتن هام جهت بدم تا خواننده روی جهتم پیش بره تا به جواب برسه یا نه! من معمولا میگم، یعنی می نویسم، نتیجه و تحلیل با هر کسی که حالش رو داره خط های خرچنگ نشانم رو بخونه! معمولا هم هر کسی هرچی پیدا می کنه از وسط خط هام بر می داره. تعبیر ها و تحلیل ها متفاوتن، جهت هایی که هر کسی در این وادی میره متفاوته، و کلا هر کسی به1نکته این وسط توجهش جلب میشه که با مال بقیه کلا فرق می کنه. نتیجه اینکه من بعد از آگاه شدن از نظرات دیگران می بینم کلی نکته بلد شدم که خودم زمانی که داشتم چیز می نوشتم اصلا توجهم بهش نبود. خداییش از این بخش ماجرا عجیب لذت می برم.

طولانی شد که! البته چون گوینده منم دیگه عجیب نیست. شرمنده من درمون ندارم پر حرفم!

خوب ولش کن بریم سر نق زدن های من. بله نق. بچه ها من نق زیاد می زنم. کسی هم اطرافم نباشه به در و دیوار و زمین و زمان نق می زنم. باید بزنم کاریش نمیشه کرد. این دفعه هم اومدم1خورده نق بزنم.

چند وقت پیش بود. خاطرم نیست دقیقا چند روز پیش ولی خیلی ازش نگذشته! روز بدی نبود ولی عجیب خسته کننده بود. مشکلی نداشتم فقط وحشتناک خسته بودم. هم جسمم هم اعصابم. بعد از ظهر روی مبل کنار اتاق که ولو شدم انگار مردم. حدود های نیم ساعتی گذشت که از شدت تشنگی بیدار شدم. حس کردم سیم پیچ های مخم که همین مدلیش هم اتصالی دارن حالا دارن از شدت تشنگی دود می کنن. آب، نه آب میوه دلم می خواد. این بیرونی ها که ولش کن نمی خوام حدود1سالی میشه که نمی خرم و نمی خورم اذیتم می کنه، الان حلش می کنم.

خلاصه بلند شدم بساط آب میوه گرفتن رو ریختم وسط، چند تا میوه رو ریختم روی هم و دستگاه روشن و دِ برو که رفتیم! ظرف چند دقیقه معجونم آماده شد. جای شما خالی در جوار لیوان پر بهم حسابی خوش گذشت! تشنگی که رفت1دفعه به خاطرم رسید ای وایی گوشیم رو بالای میز اتاق جا گذاشتم اگر این وسط زنگی خورده باشه شلوغ کاریه آب میوه گیری اجازه نداده بشنوم. برم ببینم مادری برادری تماس گرفتن یا نه. رفتم و ای کاش نمی رفتم خخخ!

اوخ تماس بی پاسخ! ببینم کیه! اوخ به توان2طرف آشناست! حالا کیه! اوخ به توان3این بنده خدا واسه چی زنگ زده به من خدایا واسه چی نشنیدم من مرده هم بودم باید زنده می شدم جوابش رو می دادم عجب بد شد که!

تماس گیرنده1آشنای محترم بود که من1طور خیلی خیلی وحشتناکی بهش مدیونم. در زندگیم این آدم1کمک خیلی خیلی بزرگی بهم کرده که حس می کنم تا آخر عمرم بدهکارشم. این شد که برخلاف عادت زشت این ماه هام، که به تماس هام معمولا جواب نمیدم، می دونم خیلی زشته ولی انجامش میدم و به خاطرش واقعا متأسفم، خوب بیخیال، خلاصه جواب ایشون رو باید می دادم و حسابی بد شده بود! فورا گوشیم رو برداشتم خودم به اون آقا زنگ زدم.

-الو! سلام آقای فلانی. عصرتون ب خیر!

-سلام خانم احوال شما!

-شکر خدا هستم هنوز ببخشید به خدا زنگ تماس شما رو نشنیدم و …

… … …

بعد از سلام و تعارف های معمول که بین ما ایرانی ها کم هم نیست، چه قدر بده که کم نیست، رفتیم سر اصل مطلب. یعنی ایشون رفت و من هم پشت سرش.

-خانم1کاری باهات داشتم. یعنی راستش1چیزی ازت می خوام!

-خدا به خیر کنه کاش کارش خیلی محال نباشه این بنده خدا رو که نمیشه من جوابش کنم محض خاطر خدا1چیز شدنی ازم بخواه!

-الو! هستی؟

-بله بله در خدمتم بفرمایید. اگر ازم بر بیاد به روی چشم.

-ازت که بر میاد. خانم فلانی رو که می شناسی.

دختره رو می شناختمش. اسم و رسمش رو شنیده بودم و چند دفعه هم بین بچه ها دیده بودمش. ولی فقط همین. دوستی نزدیک با هم نداشتیم، حرف چندانی با هم نزده بودیم، و خلاصه فقط از هم رد شده بودیم و همین و بس.

-بله البته فقط در حد اسم و رسم نه بیشتر.

-خوب. می دونی که مادرش فوت شده.

-بله می دونم خیلی متأسفم.

-خواهرش هم ازدواج کرده.

-خوب خوشبخت بشه.

-حالا این دختر با پدر بیمارش مونده.

با تمام زور ذهنم داشتم سعی می کردم1ربطی بین این آقا و خودم و اون دختر و مسائلش پیدا کنم و هیچ طوری موفق نمی شدم. کلافه شده بودم و کم مونده بود بگم خوب که چی! ولی خدا به موقع ترمزم رو کشید و این کلید خطرناک رو نگفتم.

-ایشالا خدا پدرش رو شفا بده! ولی معذرت می خوام من نفهمیدم این وسط من کجای داستانم؟

-آهان! حالا برات میگم. این دختر خیلی تنهاست. خواهرش اومده بود پیش من و می گفت دلواپس خواهرشه. ارتباط بیرونی خیلی نداره. گفتم که با پدر بیمارش تنها مونده. خواهرش نگرانه. من هم دلم سوخت. گناه داره! بچه های ما خیلی در شرایط این طوری تنهان. باید اگر میشه کمک کنیم دستشون رو بگیریم.

-خدایا الان من این وسط کجام آخه؟

مونده بودم چی بگم. مادرش فوت شد متأسفم. خواهرش ازدواج کرد خوشحالم. باباش بیماره دعای شفا. الان دیگه چی باید بگم آیا؟

-خلاصه من شما رو بهش معرفی کردم.

وا رفتم.

-ببخشید! من رو بهش معرفی کردید که چیکار کنم؟

-ببین! شما در نگاه من1فرد موفق هستی. داری زندگی می کنی، داری کار می کنی، داری خودت رو اداره می کنی و از پس زندگیت بر میایی. این دختر می تونه با ارتباط با شما خیلی بهش کمک بشه. خواهرش می گفت، … من می گفتم، … اون می گفت، … من گفتم، …

دیگه باقیش رو خیلی نمی فهمیدم. 1سری بحث و توضیح بود در این مورد که ما باید هوای اطرافمون رو داشته باشیم. باید کمک کنیم. اگر موفق هستیم باید این رو به بقیه هم یاد بدیم. باید کمک کنیم. باید کمک کنیم.

دیگه نتونستم تحمل کنم.

-آقای فلانی! معذرت می خوام ولی آخه من چه کمکی می تونم به ایشون کنم؟

-ببین شما ها می تونید با هم رفت و آمد داشته باشید. هم رو1جایی ببینید. مثلا خونه تو! بعدش هم خونه اون! بعدش هم هر جایی که بشه! اول شما2تا، بعدش هم چند نفر بشید. با هم دوره بذارید. برید بیایید آش بپزید حرف بزنید بگید بخندید نق بزنید خلاصه از این حال و هوا در بیایید!

هرچی این بحث پیش تر می رفت من مشکل تر می تونستم خودم رو کنترل کنم.

-معذرت می خوام ولی حال و هوای من بد نیست که بخوام ازش در بیام. من از حال و هوای فعلیم رضایت دارم. خوب و بدش هم با خودم که حلش کنم. لازم ندارم از کسی بخوام بیاد ور دلم بشینه واسهم حلش کنه! حتی از خونوادم هم این رو نمی خوام. این دوره زمونه همه گرفتارن. اینکه من آویزونه1کسی بشم که بیا تنهایی هام رو پر کن یا به نق زدن هام گوش کن و واسه اینکه از این حال و هوا در بیام باهام آش بپز توقع زیادی زیادیه.

طرف در کمال خونسردی می خواست عقبنشینی کنم.

-ببین این طوری منفی موضوع رو نبین! تو شاید رضایت داشته باشی ولی همه این طوری نیستن. ما نباید خسیس باشیم. اگر کاری میشه کنیم باید کنیم.

دیگه داشتم از جا در می رفتم.

-آخه من واسه این آدم چیکار میشه کنم؟ پیشش بشینم چی بهش بگم؟

-خوب حرف هایی که همه میگن. بگید این هفته چه خبر بود. بگید داخل گوشی هاتون چی واستون اومده. بگید کی چی ها می فرسته. بشینید برنامه ریزی کنید برید1گردشی سفری جایی، …

سعی کردم ترکیدنم محترمانه باشه.

-گردش؟ سفر؟ حرف؟ آخه ایشون که اصلا اهل پیام بازی هم نیست که به من بگه کی چی واسش می فرسته! من ایشون رو دیدم20دقیقه بیشتر کنار هم قدم زدیم1کلمه حرف واسه گفتن نداشت فقط من حرف می زدم و بقیه. ایشون اگر هم بخواد بیاد اینجا با خواهرش میاد. دفعه بعدی هم همین طور. جایی هم اگر بخوام ببرمش همین طور. ایشون اصلا نمی خواد1حرکتی کنه من که نمی تونم به زور هل بدمش! واقعیتش بتونم هم نمی کنم. واسه چی من باید همچین عذابی واسه خودم بخوام؟

-واسه اینکه اون بچه ها به همچین چیزی احتیاج دارن. تو می تونی بهش یاد بدی.

-چی رو یاد بدم؟

-زندگی رو. اصول زندگی کردن خودت رو. کلا یادش بده چه جوری بهتر زندگی کنه.

-آقای فلانی اولا من وسط زندگی کردن خودم موندم. دوما واسه چی من؟

-واسه اینکه شما1همنوع هستی و بهتر می تونی بهش کمک کنی.

-این طوری نیست مگه به من همنوع زندگی یاد داده؟ من از مادرم یاد گرفتم. و از برادرم. ایشون هم می تونه از خونواده یاد بگیره. اصلا من از این مدل حرکت های خیر هیچ خوشم نمیاد!

-خوب این اشتباهه. شما باید حس معلمی داشته باشی.

زیر لبی به وضوح خندیدم. خنده ای آشکارا از جنس نارضایتیه مطلق. اون بنده خدا شنید و فهمید.

-خوب اگر هم نداری باید این حس رو پیدا کنی. این بچه ها خیلی احتیاج به کمک دارن. باید کمک کنیم. حتی اگر در حد حرف زدن باشه تا از این تنهایی در بیان. بشینید حرف بزنید. اصلا بشینید نق بزنید. چی میشه مگه؟ در یکی از دفعه ها هر کسی مادر داره با مادرش بیاد. یا با خواهرش. کلا1گروه بشید. من هم کمک می کنم.

-عجب! باشه پس شما گروه رو تشکیل بدید من میشم1عضو معمولیش و در کنار شما اگر کاری بتونم می کنم.

-نه دیگه. من می خوام تو راهبر باشی و من اگر لازم شد کمک کنم.

من گفتم و ایشون گفت و به جایی نرسیدیم. ترسیدم مهارم از دستم در بره. این اخلاق خیلی خیلی زشتیه که من دارم. به خدا می دونم خیلی افتضاحه و افتضاحم سعی هم کردم که معتدل تر و ملایم تر باشم ولی موفقیتم در این سعی کردن هام خیلی کمتر از تلاشم بوده. حرصی که میشم1دفعه از دستم در میره و خودم رو بی توجه به موقعیت مقابلم کامل تخلیه می کنم. این هیچ خوب نیست. ای کاش بشه ترکش کنم! خلاصه واسه پیشگیری از انفجار خودم و واسه خاتمه این بحث که لحظه به لحظه داشت واسهم آزار دهنده تر می شد چشمی گفتم و تماس تموم شد. حرصی بودم. هیچ خوشم از این حال و هوا نمی اومد. واسه چی بچه های ما باید این مدلی پیش برن؟ البته نه همه. من بچه هایی شبیه این خانم رو اطرافم کم ندیدم. افرادی که از بچگی تکیه کردن به خونواده ها، و بزرگ هم که شدن هرچی اطرافیان همنوع توی سر خودشون زدن که این ها رو راه بندازن طرف اصلا نمی خواد تکون به خودش بده. بعدش که تکیه گاهه فوت میشه، باقیه خونواده می خوان خودشون رو خلاص کنن و با1سری حرف پوچ و با1بلد نیستم عضو معلول رو شوت می کنن توی دامن زندگی و1خیرخواه هم پیدا میشه طرف رو شبیه مدال افتخار بندازه گردن من! اوه خدا من اهل این مسخره بازی ها نیستم! نه من نیستم!

دردسرتون میدم. از فردا شب، زنگ از1خط ناشناس شروع شد. تصور کنید من به شناس هام هم جواب نمیدم. گوشیم رو می ذارم کنار زنگ می ترکوندش اگر دلم نخواد که معمولا نمی خواد جواب نمیدم. حالا این ناشناسه زنگ می زد و می زد و می زد. چند روز بعد از طرف اون آقا پیام اومد که این خط فلانیه باهاش تماس بگیر. چشمی فرستادم و رفتم پی کارم.

گذشت تا1شب خاطرم نیست سر چی به شدت ضربه شده بودم. هم خسته بودم هم حال جسمیم واقعا بد بود. سر گیجه هام فلجم کرده بودن و فقط خودم رو رسوندم به1جایی که بی افتم و گوشیم هم بالای سرم بود که اگر اوضاع خطرناک شد بتونم زنگ بزنم1کسی از خونواده بیاد بالای سرم. وسط چرخیدن های نیمه بیداریه سر گیجه واسم پیام اومد. گوشیم رو برداشتم ببینم کیه.

-سلام خانم من فلانی هستم. خیلی به شما زنگ زدم جواب ندادید. در مورد شما آقای فلانی بهم گفت خیلی هم از شما تعریف کرد. حالا اگر اجازه بدید1وقتی من با خواهرم مزاحم بشیم.

گوشی رو به زور داخل دست هام حس می کردم. حالم جدی افتضاح بود. رفتم واسش بنویسم عزیز جان به من بگو دقیقا چه کاری از دستم واسه تو بر میاد که قدم روی سرم بذاری؟ مگه ما2تا بچه کودکستانی هستیم که بذارنمون بغل دست هم تا با هم بازی کنیم و دوست بشیم؟ آخه اینهمه تشکل و کلاس و کتابخونه و کانون بچه های نابینا اطرافته تو بینشون نمیری الان می خوایی بیایی پیش من که واست چیکار کنم؟

سعی کردم بنویسم نتونستم. حالم داشت بد تر می شد. پیش از اینکه درست و حسابی به حرص و به بی حسی ببازم گوشیم رو گذاشتم کنار و از حس و حال رفتم. این هم گذشت و پیام طرف از طرف من بی جواب موند.

یکی از روز های پر کار که شب مهمون داشتیم و با مادرم مثل فشنگ در حال انجام کار بودیم، گوشیم زنگ خورد. دستم حسابی گیر بود.

-اه باز صداش در اومد. این دیگه کیه!

مادرم گفت برو بردار شاید کسی کاری داشته باشه.

-ول کن مادری کسی نیست تو که اینجایی داداش هم می دونه تو اینجایی اگر زنگ بزنه به خودت می زنه.

-عجب اخلاقی پیدا کردی برو بردار شاید1نفر آتیشش گرفته باشه پشت خطت جواب بده ملت گناه دارن!

حس بحث نداشتم. بلند شدم رفتم بالای سر گوشیم. شماره ناشناس بود. برداشتم.

-الو بفرمایید.

-سلام خانم.

-سلام بفرمایید.

-خوبید شما؟

-ممنونم بفرمایید.

وقت شما به خیر!

-خانم ببخشید من شما رو نشناختم میشه معرفی کنید؟

-خواهش می کنم شما خانم جهانشاهی هستید دیگه!

-بله من خودمم ولی عرض کردم من به جا نیاوردم لطفا معرفی کنید!

بچه ها از اینکه ناشناس خودش رو معرفی نکنه به شدت بدم میاد. چند دفعه چند تا از رفیق ها خواستن این مدلی اذیتم کنن که قطع کردم و بعدش خودشون رو کشتن جواب ندادم. اون قدر جواب ندادم که طرف پیام زد بابا منم بردار. پیام زدم تا این آزار جفنگت رو کنار نذاری جواب بی جواب. هر زمان خودم لازم ببینم بهت زنگ می زنم اگر اون زمان خواستی جواب بده ندادی هم به جهنم. دیگه با خط ناشناس سر کارم نذار که حسابی بدم میاد.

خلاصه همه می دونن از این کار خوشم نمیاد. اون لحظه هم اگر طرف2ثانیه دیگه طولش می داد قطع می کردم. طرف هم ظاهرا فهمید چون احوال پرسیدن رو بیخیال شد و خودش رو معرفی کرد.

-من فلانی هستم خواهر فلانی.

-خوب خدا ظاهرا باید1دفعه واسه همیشه این ماجرا رو حلش کنم.

-سلام خانمی احوال شما! خواهر محترم خوبن ایشالا؟

باز هم1سری تعارف که از طرف من زود جمع و جور شد.

-راستش خواهرم چند دفعه به شما زنگ زد. پیام هم داد نمی دونم چی شد شما جواب ندادید.

داشتم عصبانی می شدم. معمولا این مدل زمان ها قاعده ایرانی میگه باید بگیم ای بابا ببخشید شرمنده به خدا نشد فدات بشم حالا در خدمتم ببخشید ها!

ولی من نگفتم. کلا آدم بی چشم و رویی شدم این روز ها.

-خوب حالا من در خدمتم امر بفرمایید.

-راستش من رفتم پیش آقای فلانی در مورد خواهرم. ایشون از شما خیلی تعریف کردن. خواستم1وقتی به ما بدید.

-ببخشید وقت واسه چی! الان من نفهمیدم دقیقا چه کاری واسه خواهر شما از دستم بر میاد بفرمایید انجامش بدم.

-عه! آقای فلانی گفتن با شما هماهنگ کردن!

-آقای فلانی مشکل ندارن خانم این الان بین من و شماست. اصلا شما هم نه. این مورد بین من و خواهر شماست. آقای فلانی رو بیخیالش شما به من بفرمایید من چیکار میشه کنم واسه شما.

-خوب مادرم رو که در جریان هستید! ایشون، …

حرفش رو بریدم.

-بله در جریانم ایشون فوت شدن. خدا رحمتشون کنه!

-ممنونم. داشتم می گفتم. بعد از مامان، خواهرم خیلی تنهاست. 1جور هایی نیاز داره که، … که، … تنهایی هاش پر بشه.

-عجب! خوب واسه چی کانون نمی بریدش؟ کتاب خونه، کلاس کامپیوتر، کلاس زبان، نمی دونم بین بچه ها! ایشون تنها کسی نیست که نمی بینه و مادرش هم دیگه کنارش نیست.

-بله درسته ولی خواهرم نیاز داره که یاد بگیره. 1الگوی مناسب نیاز داره. گفتیم اگر بشه از شما یاد بگیره.

-عزیز جان از من چی رو یاد بگیره؟ چه الگویی بهتر از خونواده؟ همون طور که واسه خود من این طوری بود؟

-نه راستش گفتیم اگر1همنوع الگوی خواهرم باشه نتیجه بهتر میشه.

-من موافق نیستم. الگوی من مادرم بود. هنوز هم هست. ما2تا بچه بودیم. من اون زمان دیدم بدک نبود ولی به خاطر پیشرونده بودن بیماریم از همون زمان جزو نابینا ها محسوب می شدم. مادرم که حالا هم اینجاست و داره می شنوه، همیشه چند برابر داداشم به من سخت می گرفت. کاری ازم نمی خواست که خارج از تواناییم باشه ولی به برادرم راحت تر می گرفت تا به من. داد خاله هام در می اومد و بهش معترض می شدن که این بچه گناه داره واسه چی اینهمه تو بدی؟ مادرم می گفت چون دوستش دارم. چون دلواپسشم. اون یکی اولا پسره، بزرگ که بشه میشه مرد. زن می گیره و پیش می بره. دوما سالمه، هر مدلی باشه از پس خودش بر میاد. باید هم بیاد. ولی این یکی اولا دختره، وسط این اجتماع که سر و تهش مشخص نیست باید بتونه سر پا وایسته، دوما نابیناست. این چشم هاش دیر یا زود کامل بسته میشن. این فردا میشه1زن. اگر ازدواج کنه، باید1طرف زندگیِ خودش و شوهرش رو بگیره و سهم خودش رو انجام بده. اگر بچه دار بشه، میشه مادر و باید بتونه درست واسه بچه هاش مادری کنه. اگر ازدواج هم نکنه میشه1آدم. 1نفر که نمی تونه همیشه منتظر بمونه زن برادرش بیاد جمعش کنه. من هم که همیشه زنده نیستم. این باید از پس خودش بر بیاد. باید چند برابر1آدم سالم بتونه خودش رو وسط زندگی حفظ کنه. الان من بهش سخت می گیرم و بعد ها همین بچه واسه خاطر سخت گیری های امروزم به روحم فاتحه می فرسته. خانم مادرم درست می گفت و من به خاطر سخت گرفتن هاش اندازه خدا ازش ممنونم. مادرم هنوز هم بهم سخت می گیره. از لحظه ای که میاد داخل خونه اگر ایرادی ببینه میگه تا مطمئن بشه دیگه رفعش کردم و بلد شدم چه مدلی از پس رفعش بر بیام. ببینید! به نظر من شما دارید راه رو اشتباه میرید. خواهرتون هم همین طور. خواهر شما باید اولا خودش بخواد، دوما شما بخوایید، بعدش قدم های اول رو بردارید. من1بیگانه هستم و به نظرم واسه خواهر شما چیز های لازم تری جز پر شدن تنهایی هاشون لازمه.

-آخه راستش من چندان بلد نیستم. گفتیم شما، …

-من هم الگوی مناسبی که شما می خوایید نیستم. اگر دنبال الگو هستید خواهرتون رو ببرید بین بچه های نابینا که هر کدومشون در زندگی1سرمشق می تونن باشن واسه1لشکر آدم سالم. ایشون اول باید بره وسط بچه ها بچرخه، داخل کلاس ها و برنامه هاشون باشه، بعدش بینشون و باهاشون هماهنگ بشه و جزو جمعشون و دوستشون باشه. نه اینکه شما بگردید زنگ بزنید واسهش هم صحبت پیدا کنید. بین بچه های ما افرادی هستن که من در برابر توانایی و همتشون تعزیم و شاگردی می کنم. ما کسی رو داشتیم که1سال از نابینا شدنش نگذشته بود که به اصرار شدید خودش عصا دست گرفت راه افتاد وسط خیابون های شهر. با اصرار سر خونواده رو کلاه گذاشت تا بتونه بدون کمک هاشون آشپزی کنه. با اصرار و جنگ به جایی رسید که الان اگر لازم بشه می تونه خودش تنها زندگی کنه. به نظر شما چه مدلی؟ با خواست خودش، بعدش هم کمک بچه ها. بچه ها به خواست خود این خانم و به صورت خودجوش1جمعی رو تشکیل داده بودن که این خانم هر دفعه خودش برنامه و زمان جور می کرد به تکی تکیِ بچه ها زنگ می زد حتی اگر لازم بود اصرارشون می کرد که جمع بشن و ایشون همراهشون می رفت داخل شهر با عصای سفید پیاده روی. اون قدر رفت تا یاد گرفت. الان از خودم بیشتر بلده با عصا بره و بیاد. خواهر شما باید وسط این ها بگرده نه اینکه شما از من زمان بخوایید که بیاریدش اینجا بنشونیدش کنار دست من. این کمکی نمی کنه.

-آخه می دونید! خواهرم زمانی که مامان بود1خورده زیاد متکی به مادرم، …

-خوب این اشتباهه. ایشون باید همون زمان می جنبید. حتی الان هم خودش هیچ حرکتی نکرده و شما و آقای فلانی دارید واسهش دنبال وسیله پر کردن تنهایی می گردید.

-نه نه ببینید مامان تمام کار هاش رو انجام می داد و، …

خیالم به رعایت ادب نبود. دست خودم نبود.

-خوب ایشون مگه طفل بود واسه چی به مامان همچین اجازه ای میدادن؟

-خوب مامان خودش دوست داشت کار های خواهرم رو انجام بده و، …

-دیر فهمیدم که تقریبا داد می زدم.

-خانم مادر شما بسیار اشتباه کردن مگه ما معلول ها عروسک های خونواده هامون هستیم که دوست داشته باشید کار هامون رو کنید. خوب حالا چی؟ حالا که مادر نیست چی؟ من1کمد پر عروسک دارم که هر زمان دلم بخواد میرم سراغشون. مو هاشون رو شونه می کنم، لباس هاشون رو مرتب می کنم، مدل هاشون رو عوض می کنم و همون شکلی که دلم بخواد درشون میارم و بعدش در اون کمد لعنتی رو می بندم تا شاید1سال دیگه که دلم بخواد مدل عروسک هام رو عوض کنم. اون ها عروسکن معترض نمیشن. خواهر شما که عروسک نبود می تونست اعتراض کنه. مادر شما هم به نظر من از سر خودخواهیه محض این بلا رو سر بچهش در آورد و شما و آقای فلانی که الان، …

دست مادرم که شبیه نسیم بهشت خورد روی شونهم متوقفم کرد.

-بسه دیگه دختر جان! تند میری. درست نیست!

سعی کردم. با تمام اراده ای که در خودم نمی دیدم سعی کردم متوقف بشم ولی از خشم به وضوح می لرزیدم. دست مادرم هنوز روی شونه هام بود.

-بسه دیگه قطعش کن کار داریم!

-اومدم مادری!

طرف هنوز پشت خط بود.

-خوب ببخشید مثل اینکه من مزاحمتون شدم. خدمت مادر سلام برسونید.

این ها رسم ادب بود که من به جا نیاوردمش. واسه خواهرش سلام نفرستادم. بچه ها سلام فرستادن ها حیف شدن که به تعارف پیوستن. سلام باید از دل بیاد نه اینکه واسه پر کردن پازل تعارف هامون بگیمشون. من با اون خانم هیچ آشنایی جز چند تا حضور اتفاقی در مکان های مشترک نداشتیم. حالا هم سلامی از دلم بلند نشد که بفرستم براش. نفرستادم.

-خواهش می کنم. خدانگهدار.

-خداحافظ.

گوشیم رو انداختم روی مبل. از حرص می لرزیدم. داغ شده بودم. مادرم کنارم بود.

-خوب دلت نمی خواست گفتی نه. اینهمه حرص واسه چی؟

ترکیدم.

-مادری! آخ مادری! پس کی می فهمن ما عروسک نیستیم؟ طرف میگه مامانم دوست داشت کار های دختره رو انجام بده. این خیلی خیلی این خیلی، … آخ لعنت! لعنتی! فقط به صرف داشتن2تا چشمِ لعنتی میشه اینهمه وقیحانه خودخواه بود و در کمال آسودگی گفت دوست داشتیم این مدلی باشیم! متنفرم! از اینهمه خودخواهیه لعنتی متنفرم مادری متنفر!

حواسم که جمع شد1دستمال دستم بود که عطر دست مادرم رو داشت. و چشم های من از خشمی آتیشی خیس بودن.

-دختر جان! ببین! از قدیم گفتن کسی که تنهایی بره قاضی راضی بر می گرده. اینکه بشینی اینجا دنبال متهم بگردی که تقصیر گردنش بندازی، ازش متنفر بشی و داد بزنی و اشک بریزی آسونه ولی درست نیست. به جای اینکه خودتون رو، یعنی معلول ها رو قربانی های محض خودخواهی های افراد سالم خونواده ها بدونی و جیغ بکشی، اون طرف قضیه رو هم در نظر بگیر و بعد اگر جایی واسه تنفر بود متنفر باش! این هم دقیقا طرف دیگه همون خودخواهیه که داری میگی ازش متنفری. درسته خونواده ها بی تقصیر نیستن. ولی بعضی از شما بچه های نابینا هم تقصیر دارید. تا1جایی میشه انداخت تقصیر مادر که ای بابا من نمی خواستم مادرم نذاشت من مستقل بشم. خودت تا زمانی که بچه بودی می شد من بهت امر و نهی و اصرار کنم که مثلا بدون آژانس جایی نرو. هر جا میری بگو یا آژانس بیاد یا خودم می برمت. ولی بزرگ که شدی ایستادی رو به روی من، حتی چند دفعه هم درگیر شدیم. من می گفتم زمونه خطرناکه1چیزیت میشه. من مادرم. دل ندارم طوری بشی. واسهت می ترسم. ولی تو میگی1چیزیم هم بشه بهتره تا عاجز و آویزون تو و آژانس باقی بمونم. میرم یا طوریم نمیشه و سالم بر می گردم یا1چیزیم میشه که به جهنم. اگر تو هم وا بدی و به من اجازه بدی شاید شبیه اون مادر که از دستش حرصی شدی باشم. نه در همه موارد ولی1چیز هایی هست که من واقعا دلم می خواد واسه تو انجامشون بدم و تو نمی ذاری. تو معتقدی خودت باید از پسش بر بیایی. درست هم میگی. پس با اصرار نگرانی های مادرانه من رو می زنی کنار تا بتونی خودت باشی. بعضی بچه های شما این کار رو نمی کنن. میگن که به وضعیتشون و به خونواده هاشون بابت مراقبت های زیادیشون معترضن ولی عملشون میگه که بدشون هم نمیاد متکی باقی بمونن. مثلا همین مورد رو مثال بزنیم! اون مادر دوست داشته کار های دخترش رو انجام بده و از نظر تو اشتباه کرده بچهش رو اینهمه متکی بار آورده درست. ولی آیا این بچه واقعا هیچ تقصیری نداشت؟ این بچه دیگه بچه نیست. مادرش این طور که واسه من گفتی زیاد از فوتش نگذشته. اون زمان این دختر بزرگ بود. چرا باید اجازه می داد مادرش این طوری نگهش داره؟ یعنی اگر دختره با مادرش صحبت می کرد، بهش اصرار می کرد و ازش می خواست که به جای مثلا شستن لباس هاش لباس شستن رو یادش بده به نظرت مادرش این کار رو نمی کرد؟ ببین! بقیه معلولیت ها رو من کاری بهشون ندارم. تو فرزند نابینای من هستی و من فقط در مورد نابینا هاست که شاید1چیز هایی بدونم چون با یکیشون زندگی کردم. پس الان فقط در مورد نابینا ها نظر میدم اون هم فقط به تو. شما ها فقط نمی بینید. ذهن دارید. اگر اون قدر می فهمید که درس بخونید، برید دانشگاه و به درجه های بالا تر برسید، پس می تونید بشینید منطقی با اطرافیانتون چند کلمه حرف بزنید و قانعشون کنید که از راه درست بهتون کمک کنن تا هرچی بیشتر و بهتر خودتون رو اداره کنید و روی پا های خودتون باشید نه اینکه به قول تو عروسک بشید و عروسک بمونید. اون دختر هم اگر تقصیرش از مادرش بیشتر نبوده کمتر هم نیست. تو هم1طرفه به قاضی نرو! اگر تقصیری باشه از2طرفه. الان هم دیگه بسه ولش کن. بلند شو1عالمه کار مونده من هم خسته شدم پاشو کمک کن دیر شد.

بلند شدم1بوس روی پیشونیه مادرم کاشتم و رفتم کمکش. مادرم درست می گفت. متهم کردن ها کمک نمی کنن. باید خودمون بخواییم. تا بلند نشیم هیچ دستی واسه برداشتن قدم اول روی این جاده حرکتمون نمیده!

چند روزی از این داستان گذشته. من شاید خیلی در مورد اون بنده خدا تند رفتم ولی هرچی به خودم متمرکز میشم می بینم دلم نمی خواد پشیمون باشم. تصور اینکه1کسی حس حرکت رو از دیگران انتظار داشته باشه، از کسی جز خودش، به شدت حرصیم می کنه. شاید من در اشتباهم. ولی به هر حال دلم این رو نمی خواد. نه واسه خودم، نه واسه هیچ کدوم از هم درد هام!

همیشه شاد باشید!