به نام خدایی که همیشه با من است

از وقتی که خود و دنیای اطرافم را شناختم و شروع به خودشناسی می کردم , یکی از اهدافم این بود که چه کمکی به هم نوعان خودم می تونم بکنم . هر تلاشی که مثبت باشد و نتیجه بخش که بتواند استعدادهای ما را به دیگران اثبات کند .
در هنرستان و دانشگاه دوستی داشتم به اسم آقای مهدی رحیمی پناه . شاید بعضی دوستان ایشون رو بشناسند . اون موقع در روز مشکل دید نداشتم و در رفت و آمدها بهش کمک می کردم . متوجه شدم که اکثر مردم نیاز ما را فقط کمک خواستن در رفت و آمد حس می کنند و این فکر اذیتم می کرد که همه چیز فقط گرفتن دست و گذراندن از خیابان نیست .
با گذر زمان و کسب تجربیات خوب و بد , تصمیم گرفتم قسمتی از فیلمنامه هایی که می نویسم مخصوص افرادی مثل خودم باشد و بر اساس داستان شخصیت های کم بینا یا روشندل خلق می کردم .
[هنوز هم این کار را می کنم و آخرین نوشته ام هم مخصوص یک مرد نابیناست ] سال 88 بعد از نوشتن اولین فیلمنامه , دو فیلمنامه دیگه نوشتم که شخصیت های اصلی اش یک نابینا و دیگری آرپی دارد . به مرکز گسترش سینمای مستند تجربی ارائه دادم . بعد از مدتی باهام تماس گرفتند که بیا برای دفاعیه از نوشته هات . متوجه شدم که به هر کسی نمیگن بیا برای دفاعیه . خوشحال از اصفهان با برادرم به راه افتادم . سر موعد رسیدم ولی اونها تا اومدن نشست رو برگزار کنند یک ساعت طول کشید .
دیدم اوه اوه اوه . پنج تا فیلمنامه نویس به قول ما حرفه ای که یکی شون رو می شناختم با دو سه تا به اصطلاح مسسول مرکز جلوم نشستند . با یک نفس میدان جنگ رو حس کردم .
بهم گفتند خب در مورد این دو فیلمنامه توضیح بده .
گفتم : اگه متن واضح نبوده و جاهای گنگ داره پس نوشته ای چرت و پرت نوشتم و نیازی به توضیح نداره . اگه متن قابل فهمه سوالاتتون رو بپرسید تا جواب بدم .
هر کدام برگه ای جلوی خودش گذاشته بود و نکاتی که به ذهنش خورده بود را نوشته . یکی یکی نکات رو می خوندند و اینجا بود که متوجه شدم هیچکس از دنیای ما خبر نداره . هیچ کس نمی دونه تو کله ما چی می گذره . دغدغه هامون چیه . نیازهامون چیه . چی رو چه جوری دوست داریم و چرا ساکتیم و چرا بعضی وقتها شلوغ . چنان ایرادهای ساده ای گرفته بودند که عهد کردم چه کارم را قبول بکنند و چه نکنند باید بیشتر در مورد دنیای خودمان بنویسم تا بقیه بفهمند .[البته اگه بفهمند خخخخ )

وقتی حرفهاشون تموم شد گفتم : از دنیای نابینایان و کم بینایان چی میدونین ؟ فقط یک عصا و دست و پا چلفتی بودن ؟ اینکه فقط محتاج این و اونن ؟
یکی از داستانها ماجرای مردی که آرپی دارد است که همسرش باردار و خودش بیکار و بی پول . نقشه دزدی از بانک رو میکشه و اتفاقهایی که می افته . از نظر فنی و مسائل داستان پردازی , شخصیت و درام پردازی باهاشون حسابی کل کل کردم . با اینکه قانع شدند اما با دید تردید بهش نگاه می کردند .
اون یکی داستان ماجرایی برعکس از قبلی داشت . ماجرای جوانی نابینا که با تلاش و زجر فراوان بعد از سالها ثروتمند شده و حسادت دیگران و زیر مجموعه اش دردسرهایی برایش بوجود می آورد .
به خاطر این داستان هم بحثی زیاد انجام شد ولی باز تو کله شون نمی رفت که یک نابینا بتونه این کار رو بکنه .
ساعت از دو بعدازظهر هم گذشته بود . فکر کنم حدود سه ساعت اون میدون جنگ طول کشیده بود . خسته نشده بودم و با اینکه بعضی وقت ها تو منگنم می ذاشتن و احساس له شدن می کردم , ولی با شیطنتی اصفهونی موضوع رو به یه جای دیگه می کشوندم . خخخ
تا اینکه کلافه شدم و گفتم : اگه شخصیت های اصلی هر دو داستان سالم باشند , هیچ مشکلی نداشته باشند همه چی حله ؟
یکی شون گفت : ایول . من همینو می خوام که خودت گفتی .
گفتم : اونوقت من که رسالتم رو انجام ندادم و حرفم رو نزدم .
گفت : خب یه حرف دیگه بزن
گفتم : واقعا از دنیای معلولین چی می دونین ؟ از بس همه چی فرمالیته بوده براتون عادت کردین همه سالم باشن . ما هم هستیم بابا .
و بلند شدم و به سمتی رفتم . به صندلی ای خوردم که نزدیک بود بخورم زمین . اونجا بود که فهمیدند منم از خانواده کم بینایان هستم . خودشون رو جمع و جور کردند . لحنشون عوض شد . مثل دیو سفید مهربون شدند . خخخ
تا حالا فقط روی میز آب بود گفتند شربت , شیرینی بیارن . گفتند نهار باید بمونی و خیلی تعارفهای دیگه .
گفتم : از دنیای معلولین فقط همین ترحم رو بلدین ؟
البته تو دلم گفتم . خخخ
خلاصه قرار بر این شد که هر دو بازنویسی مجددی بشه و مجدد بررسی و نتیجه اعلام بشه . من هم قبول کردم .
این اتفاق در زمستان 88 به وقوع پیوست و در آن جلسه من مثل ظهر تابستان عرق ریختم .
البته بازنویسی ها انجام شد . با یکیش موافقت شد ولی به دلیل بودجه عملی نشد . خخخخ
اما اون یکی یعنی داستان مردی که آرپی داشت چند سال بعد به شکل دیگه ای به نام بعدازظهر سگی که طنز بود اکران شد . قصه اش تقریبا شبیه داستان من بود و اینکه آیا متن من یا خلاصه طرح من بدست نویسنده یا گروه تولیدش رسیده بود رو نمی دونم . الله اعلم

این جروبحث ها ذاتِ جلسات نویسندگی و نوشتنِ . اون موقع ها انرژی داشتم و می جنگیدم . اما الان کمی علائقم فرق کرده . برای مسائل ارزشی دوست دارم بجنگم .

اون موقع جوون بودم . حالا دیگه مثل اون روزا حوصله جروبحث و کل کل ندارم .
الانم خسته شدم و دیگه حوصله تایپ ندارم

همگی موفق و پیروز باشید . یا علی