**** به نام خدا ****
دوستان عزیز، هزاران درود و سلام به شما. وقت همگی به خوشی و شادی.
امیدوارم حال همگیتون خوب باشه.
اومدم از نابینایان مجردی که همچنان با خونواده ی خودشون زندگی می کنن، (چه خانم، چه آقا)، در ارتباط با تأثیرات بسیار مثبت شرکت در امور جاری خونه، از آشپزی و شستن ظرف گرفته تا خرید، کمی صحبت و چند تا خواهش کنم:
بی مقدمه و بدون براعت استهلال و صغری کبری چیدن.
امیدوارم کام کسی نه تنها تلخ نشه، بلکه 3 4 نفر از این نوشته احساس خوبی بهشون دست بده و این حرف ها رو به عنوان شعار تلقی نکنن و با یک آفرین و عالی بود و اینا یا بالعکس، از کِنارِش رد نشن.
1- خودتون رو به زور هم که شده در کار های خونه شرکت بدید. حتی اگر پسر هستید، در شستن ظروف و پختن غذا شرکت کنید و از متلک و طعنه های اعضای خونواده که در قالب شوخی بیان میشه ناراحت نشید و پا پس نکشید.
مثلاً ممکنه از شوخی های ساده مثل: بَه بَه، دختر خانم گل تا یک شوخی بسیار زشت و زننده مثل: چه قدر حمالی بِهِت میاد.
باهاتون بشه، حالا بسته به فرهنگ خونوادگی هر شخص یا میزان صمیمیت بین افراد خونواده، نوع و گستره ی این قبیل صحبت های بعضاً تمسخرآمیز فرق می کنه.
2- اگه مدام بهتون گفته شد: تو نمی تونی، تو بلد نیستی، برات سخته، تو برو بشین پای گوشی یا لپتاپت ما خودمون هستیم، انجام میدیم و… شده حتی یا با بی توجه بودن نسبت به این حرف ها، یا کمی با خشم صحبت کردن، بهشون بفهمونید که در کاری که قصد انجامش رو کردید، کاملاً مصممید. من فکر می کنم این موضوع برای خانم های نابینا شایع تر باشه.
اساساً حساسیت های خونواده ها روی دختران نابینا بیشتره.
اما فکر می کنم که حتی شده از الآن برای تمرین یه سِری مهارت های زندگی مشترک هم که شده، باید خودتون رو در کار های خونه شرکت بدید تا هم اعتماد به نَفسِتون افزایش پیدا کنه، هم دیگه از ترس از یه سِری کارا مثل روشن کردن گاز راحت بشید.
حالا زندگی مشترک رو بی خیال! شمایی که دانشآموز هستید و این نوشته رو می خونید، بالاخره تو دانشگاه باید حرفی برای گفتن در زندگی خوابگاهی داشته باشید!
درسته یا نه؟
3- از کارای خرده ریزه ای مثل حتی شستن لیوان و ظروف غذای خودتون شروع کنید، تنبلی رو بذارید کنار، مثل من که با شستن ظروف غذای خودم شروع کردم و حالا رسیدم به شستن کل ظروف غذا، اگه حالشو داشته باشم هر 3 وعده، اگر نه حد اقل یه وعده، با توجه به دیسک کمر مادرم خودم رو موظف کردم به انجام این کار.
4- از شستن ظرف های دیگران به هیچ وجه عذاب نکشید، چون اگه اول یه آب بگیرید رو، پشت و دور ظرف رو و بعد بسته به نوع ظرف، با اسکاچ، سیم ظرف شویی یا پارچه های لیف مانند مخصوص ظروف تفلن که آغشته به مایع ظرف شویی هست، شروع به شستن و بعد آب کشیدن ظرف کنید، به هیچ عنوان دستتون تماسی با محتویات باقی مونده در ظرف پیدا نمی کنه که منجر به احساس بد بشه.
مثال هایی از خودم در همین مقوله:
1- ایراد من اوایل این بود که از هیچ کدوم از این چیزایی که نام بردم استفاده نمی کردم، به همین دلیل احساس خوبی از شستن ظرف نداشتم، اما کم کم زندگی خوابگاهی در دانشگاه، من رو پخته تر کرد.
2- یادمه 8 9 ساله که بودم و جمعه ها می رفتیم خونه ی مادر بزرگ و پدر بزرگ مادریم، خواهَرام وقتی با اصرار من رو به رو می شدن برای کمک به شستن ظروف، کار آب کشیدنشون رو برای دل خوشیم به من می سپردن، کم کم متوجه شدم بعد از اینکه من ظروف رو آب می کشیدم، دوباره خودشون این کار رو انجام می دادن چون ظاهراً من خوب این کار رو انجام نمی دادم و عجله می کردم و کف ها روی ظروف می موندن.
بریم سر مقوله ی بعدی:
5-از خونواده هاتون بخواین که نانوایی ها، سوپر مارکت ها یا بقالی ها یا میوه فروشی های نزدیک خونتون رو بهتون نشون بِدَن و شمایی که اکثراً گوشی اندروید دارید، با نرم افزار های مخصوص، مسیر ها رو ذخیره کنید و اونا رو مجاب کنید که شما رو در خرید های خونه شرکت بِدَن، اگر با مقاومتشون مواجه شُدید، بگید که بالاخره که چی! من می خوام عروس یا دوماد بشم، تا ابد که نمی خوام تو اتاقم بشینم تو خونه ی شما و دائماً با گوشی و لپتاپ یا هر چیز دیگه ای ور برم و حاضری خور باشم، منم یه انسانم با کمبودی که با خیل عظیمی از امکانات که در اِختیارمه، مثلاً همین نرم افزار های مسیر یابی و مهم تر از همه، عصای سپید یا مایه دارا عصای هوشمند، قابل جبرانه.
و بهترین امکانی که خدا بِهِم داده، قدرت تکلم و تعامله.
وقتی میرم نانوایی، زبون دارم که بگم نون خمیر یا برشته ندید، یا وقتی میرم بقالی یادداشت رو میدم به صاحب مغازه و خودِش برام اجناس رو آماده می کنه و می ذاره تو کیسه یا نایلکس یا هر چیز دیگه ای، یا میوه فروشی که بِرَم همین طور، هم یادداشت رو میدم، هم تأکید می کنم که میوه و سیفی جات خوب بِهِم بده.
خدا رو شُکر تو منطقه ای که ما زندگی می کنیم، با وجود ضعف فرهنگی فراوون، فروشنده های بسیار منصفی داریم و خیلی کم پیش اومده که از نابینایی من سوء استفاده کنن و جنس بنجل تحویلم بِدَن.
6- مهم تر از همه ی اینا خودتون هستید، یعنی اول این باور رو در خودتون ایجاد کنید که من از پس این کارا برمیام، با یه توپ و تشر یا تمسخر نکشید کنار و زانوی غم بغل نگیرید. به خدا منی که اومدم واستون سخنرانی می کنم، همه ی این مواردی رو که برشمردم رو تجربه کردم. من کسی بودم که تو سن 14 سالگی وقتی می خواستم نانوایی فری سر کوچمون بِرَم، دقیقاً وقتی می خواستم از خیابون رد بشم، با موتور تصادف کردم و حتی از برادرم بابت این موضوع کتک خوردم. اما تسلیم نشدم. به هیچ عنوان.
خوشبختانه اکثر کسبه ی دور و بر الآن من رو به اسم می شناسن و با احترام باهام برخورد می کنن، حالا کسانی هم بینشون هستن که ترحمآمیز برخورد می کنن اما من سعی می کنم جوری رفتار کنم که دفعات بعدی دیگه اونا نیازی به چنین کارایی نَبینن.
مثلاً همین 2 هفته ی قبل که برای اصلاح مو هام واسه اولین بار رفتم یه سلمونی جدید تا تجربه کنم فضاشو، چون موزیک می ذاره و خب از نظر تهویه هم مناسبه واسه این فصل، آقای پیرایشگر مدام بِهِم می گفت: عزیزم، عزیزم، عزیزم.
حال اینکه به مشتری های دیگش می گفت: قابل نِدِرِ دِداش، حالا باشه بِرار، نِ جدی مُگُم!
وقتی این تفاوت فاحش رو حس کردم، تصمیم گرفتم موقع خروج، به بهانه ی پرسیدن اسم خواننده ی یکی از آهنگ هایی که خیلی ازش خوشم اومد باهاش سر صحبت رو باز کنم. اونم کلی گشت برام ولی نتونست پیدا کنه، اما همین حربه هم می تونه جرقه ی ایجاد همون رابطه ی معمولی و صمیمانه ای که اون آقا با همه داره، با من هم بزنه و از اون برخورد مُحتَرَمانه ای که بیشتر مُتَرَحِّمانه بود خارج بشه.
بعد از اینکه برگشتم خونه، بخشی از اون ترانه که تو ذهنم مونده بود رو تو گوگل سرچ کردم و مثل آب خوردن دانلود کردم.
خیلی از نظرم آهنگ قشنگیه، آهنگ هوروش بند به نام: به کی پُز میدی؟
شما هم اگه ندارینِش، شنیدنِش رو بهتون پیشنهاد می کنم.
خلاصه اینکه دوستان: من به هیچ وجه ادعای استقلال ندارم اما خوشحالم که از یه آدم تن پرور و راحت طلب، تبدیل شدم به یه نابینا که خودِش رو ثابت کرده به اول خودِش، بعد خونِوادش، بعد همسایه ها و…
هنوز هم تو انجام خیلی کارا ضعف دارم، خجالتم نداره که به این مورد اذعان کنم.
اما هر روز و هر روز دنبال امتحان کردن راه های جدیدم.
هفته ی قبل هم جاتون خالی استانبولی ای درست کردم که مادرم کلی تعریف کرد.
مادری که همین 3 سال پیش می گفت: نمی خواد گاز رو روشن کنی دَستِت رو می سوزونی.
این رو هم بگم که نون تازه ها رو خودم می خرم صبح ها، چایی رو خودم دم می کنم، چایی های بسیار خاصی که توش همه چی پیدا میشه، از زیره گرفته تا گلاب، از لیمو گرفته تا زنجبیل یا دارچین و یا زعفران.
خلاصه که این روزا خیلی خیلی خوشحالم، علیرغم مشکلات جسمانی بسیاری که باهاشون دست به گریبانم، اما از نظر روحی به هیچ وجه با 7 8 سال گذشتم قابل مقایسه نیستم. هیچ قرص خوابی هم مصرف نمی کنم دیگه و کلاً پسر خوبی شدم.
دیگه وقتشه که بابام برام یه توپ قلقلی بخره خخخخخخخخخ.
مشقامو خوب می نویسم آخه، مشقایی که خودم واسه خودم تعیین می کنم و اگه انجامشون هم ندم، کسی بِهِم خرده نمی گیره تو خونه، اما عدم انجام اونا تو ذهنشون از من یه آدم بی مسؤولیت و خنثی رو ترسیم می کنه.
با وجود اینکه حتی چیزی هم بِهِم نِمیگن.
خوشحالم که مخلص مادَرَمَم، خوشحالم که بدی های گذشته رو دارم جبران می کنم، خوشحالم که یه آدم دیگه شدم و همه ی اینا رو مدیون آشتی با خدای مهربونم.
با خدا باشید، در کار های خانه شرکت کنید، حتی اگه شرکتتون نِمیدن، به انحاء و اَشکال مختلف، اعتراضتون رو نشون بدید و مقاومت خونواده رو بشکنید.
انقلاب فرهنگی رو اول از خونه شروع کنید، بعد محله، بعد خیابون های اطراف و بعد فضا های آکادمیک مثل دانشگاه و فضا های مجازی مثل تلگرام و غیره.
البته، البته باید بگم که تمام حرف هایی که زدم، مختص به نابینایان و کم بینایانی هست که به هیچ وجه در امور داخلی منزل شرکت داده نشدن، شرکت نکردن یا اون اعتماد به نَفس لازمه رو تو وجود خودشون هنوز نکشفیدن.
بجنبید، حتی اگه 10 سال یا 30 سالِتونه. در هر صورت ما اول باید فرهنگ رو از درون خونواده و بین آشنایانموندر ارتباط با به رسمیت شناخته شدنمون نهادینه کنیم، بعد بیایم تو فضای مجازی بگیم: آآآآآآآی ملت! ما نابینایان خیلی توانمندیم.
یا تو مدارس عادی و دانشگاه ها برامون دست بزنن به خاطر اینکه خیلی دانشآموز یا دانشجوی درس خونی هستیم.
درس درسته که از نظر سطح سواد آدم رو غنی می کنه، اما بی تفاوتی در انجام کار های منزل به همون اندازه آدم رو از یادگیری خیلی مهارت های لازم برای زندگی مشترک محروم می کنه و چه خوبه که در کنار تحصیلات آکادمیک، تحصیلات کار در منزل رو هم به صورت خود جوش یا با دیگران جوش و زود جوش و یا دیر جوش فرا بگیریم.
از نظر من یک نابینا که تحصیلات عالیه داره اما خودِش رو در انجام کار های خونه شرکت نِمیده، حالا بماند نظر من چیه! می سپارم به خودتون تکمیل جمله رو.
نمی خوام جسارتی به کسی بشه، چون هر کسی عقیده و نظر و شیوه ی زندگی خاص خودشو داره.
هیچی دیگه، دارم از منبر میام پایین.
فقط پام خورد به آب جوشی که گذاشته بودن برام چپ شده، نفر بعدی بی زحمت یه زیر انداز ضخیم با خودِش بیاره بالا.
درود و برکت و بخشش خدا، همیشه همراهتون باشه.
اینم برگردان همون جمله ی عربیه که آخر صحبت ها برخی عنوان می کنند.
طعم زندگی همتون به خوشمزگی تهدیگ های زَعفِرونی، رنگ دیوارای دلاتون صورتی روشن و چهار فصل زندگیتون بهار باشه.
**** بدرود ****