مثل همیشه سلام سلام سلام و صد سلام و درود سه رود چهار رود و هزار و یک رود. اما اینبار با همیشه کلی فرق داره. این بار خبری از صدای زندگی نیست, چون زندگی توی گوشای من هیچ صدایی نداره, پر از صدای خستگی, پر از سقوط, پر از دویدن و نرسیدن, شوخی نیست, تا حالا همه ی پست های صدای زندگی شوخی بود, از این به بعد لحن زندگی تغییر کرده, خیلی هم جدی و پر ماجرا حرف می زنه, خلاصه این که: دلم تنگ است, هوای چشم هایم ابری, تمام اشک هایم را نسیم سرد زندگی با خود برد, حالا دیگر هیچ ندارم, حتی اشک برای باریدن, دریغ از یک قطره اشک سرد که گونه های خشکی زده ام را نمناک کند. به صفر زندگی رسیده ام, حتی نای نفس کشیدن هم نیست برای دل تنهای من, توی دلم سنگ است, سنگی که معنی هیچ چیز نمی دهد, بوی گلها را نمی شنوم, تا حالا هیچ گلی را ندیدم, همه جای این جهان تنگ و تاریک است برای چشم های من, خوشبختی معنی ندارد, رنگ ندارد, عاطفه ندارد, جلال و شکوه ندارد, خوشبختی هیچ چیز ندارد. توی صفر زندگی سگدو می زنم, اما هیچ چیز عایدم نمی شود, هیچ چیز, حتی یک قطره اشک و اندکی احساس و عاطفه که با آن بشود راه رفت و قدم برداشت, هیچ چیز عوض نمی شود, هنوز همه چیز سر جایش است, هیچ کس نمی خواهد برای یک لحظه پایش را از اینجا در آنجا بگذارد, جایی که یک کمی روشنایی می شناسد و راهش هموار است, زندگی باید همین جا تمام شود, اما نمی شود. زندگی تمام نمی شود, نتیجه ندارد, مقدمه اش تلخ بود, سلسله اش حاشیه می رفت, اما وای بر تقدیر زمینه اش!, زندگی هیچ چیز ندارد, هیچ چیز خوب ندارد. شرق و غرب زندگی پر است از نقطه های ریز و درشت که فقط من همه ی آنها را می شناسم,

همهشان صفرند, صفر, یعنی هیچ, یعنی: دنیا همه هیچ و اهل دنیا بر هیچ, ای هیچ ز بهر هیچ بر هیچ مپیچ. این یعنی همه ی صدای زندگی, یعنی هرچی بگی فلانی خیلی نا امیدی و منفی فکر می کنی هیچ فایده ای نداره, روان شناسها در گوشاشون را بذارن, هرکی دلش شاده شب و روز خودش را با خوندن این پست حروم نکنه, بریم سراغ همون مطالب چند لحظه پیش, عرض تبریک به مناسبت همه ی ازدواج هایی که صورت گرفته و از این به بعد هم صورت خواهد گرفت, به هر حال زندگی جدید مبارک. صدای زندگی این شکلی را نمیشه کاریش کرد, دلم یه جای دنج و خلوت می خواد, یه جایی که هیچ صدایی نباشه غیر از صدای شور و حال پرنده ها و صدای غلغل سرد آب و وزش خنک باد و گرمای مهربون آفتاب, توی گوشام صدای خاطرات قدیمیم را می شنوم, سرود انتظار امید فاضلیان, همیشه کارم همینه, بهانه اینه که اگه موسیقی نذارم سیستم هنگ می کنه و ریست میشه, خیلی سریع 27 سال از زندگی می گذره, به نظر شمایی که حاضر هستید یه سری به این پست خالی و ناچیز بزنید سیستم زندگی را باید با صدای چه چیزی از هنگ نجات داد؟, هرچند که گوشم پر است از امیدهای واهی, ولی خُُُُُب. شاید هنوز مابین این امیدها یه چیزایی باشه که من هنوز نشنیده باشم, این را می دونم, توکل به خدا, ولی ما آدما اومدیم برا همدردی با همدیگه, یه روزی تکخون سرود انتظار امید فاضلیان بودم, همه من را با اون اشتباه می گرفتن, امروز دارم صدای خودم را گوش میدم یا صدای امید فاضلیان؟, نمی دونم, بازم صدای قرآن از تلویزیون شنیده میشه, اونم سوره ی شمس, بازم خاطرات گذشته, یکی از سوره هایی که من همیشه برای برنامه های مهم مدارس با صوت می خوندم, از سه سالگی توی آبکش روی مامان می نشستم تاب می خوردم و سرود می خوندم اونم با صوت, آمد بهار گل ها, در وادی گلستان, روحی دوباره بخشید, بر سرزمین بوستان. همه می شنیدن, همه یعنی اهل خونه اهل مدارس اهل بهزیستی, ولی اون کسی که باید بشنوه نشنید, نشنید و هیچ وقت نخواست بشنوه, حتما زندگی هم مثل همه ی شنونده هایی که من را با امید فاضلیان اشتباه می گرفتن من را با کس دیگری اشتباه گرفته بود, ولی آخه مگه میشه؟, نمی دونم, شاید هم بشه,