سلام تینای عزیز. دوست با محبتم. زمان هایی که۱کسی اینهمه شفاف بهم محبت داره از شدت شرمندگی نه کلام رو گویا می دونم و نه سکوت رو جایز. ممنونم تینای عزیز. به خدا از ته دل. خیلی زیاد ممنونم. تا امروز زیاد سعی کردم که شاد بنویسم. موفق نشدم. زمان هایی که شادم هر کاری می کنم جز نوشتن. شادی ها رو میشه فریاد زد. میشه خندید. میشه بالا پرید و تمام جهان رو در شادی شریک کرد. میشه۲دستی شونه های جهان نیمه بیدار رو گرفت، تکونش داد و بیخ گوشش جیغ کشید که آهااایی بیدار شو! من خیلی شادم. پاشو این حس مثبت رو شریک باشیم. شادی دسته جمعیش چند برابره. ولی غم. آخ از این غم! غمگین که باشی میری توی خودت. با خودت خلوت می کنی. یواشکی محو میشی۱گوشه تا کسی باریدن هات رو نبینه. نمی خوایی با کسی باشی. نمی خوایی جواب هیچ سؤالی رو بدی. نمی خوایی به دلداری های از سر سیری گوش کنی. فقط می خوایی بباری. اگر چشم هات نمیشه ببارن، می خوایی توی دلت بباری. آه بکشی. سکوت کنی به احترام خاطرات. می خوایی خودت باشی و دردت. جهان اطرافت هم بهتره بخوابه. درد درده. واسه چی باید کسی رو شریک کنی در این سفره خاکستر؟ نگهش می داری واسه خودت. تا زمانی که دوباره شاد بشی. لحظه های درد این مدلی هستن. واسه اینه که من در زمان های خاکستری می تونم بنویسم. واسه اینه که نوشته هام شاد نیست. واسه اینه که تلخ می نویسم. لحظه هایی که می نویسمشون تلخ هستن تیناجان. ببخش. ببخشیدم همگی. باز هم سعی می کنم. واقعا سعی می کنم. کی می دونه شاید امسال تونستم و شاد نوشتم. تا خدا چی بخواد. سال۹۷هم رسید و من این پر حرفیم ترکم نشد. معذرت. دست خودم نیست. باز هم ممنونم از لطفت. باز هم خوشحالم که هستی. و باز هم مثل همیشه، ایام تا همیشه به کامت.