سلام مدیر. یعنی من۱روز نبودم باید اینهمه دیر برسم آیا؟ این درسته آیا؟ خوب ولش کن بیخیال.
اولا تعبیرات با حالی اینجا پاشیده بودی که زیاد بودن و شمردنشون رو بیخیال میشم. ولی قشنگ بودن. با اجازه مدیر، می دزدیمشون. بله.
دوما گفتی ترجمه و البته از خاطرم که نرفته بود فقط حسش نبود باز دوباره نق بهت بزنم اما با یادآوریش انگیزه زدن۱دفعه دیگه نق رو بهم دادی. بحث تستم خاطرت هست؟ هنوز دستم روی اینتره که ایمیل حاوی مطلب رو بهم بدی تا بازش کنم و ترجمهش کنم و بفرستم واست و تو بخونی و تستم کنی و ببینی کجای داستان ترجمه کردن ها هستم و و و و بسه دیگه نمیگم و.
سوما وووییی لالیک دوست ندارم۱جور نامثبتی میشم ازش.
چهارما این قهرمان داستانت خیلی چی اسمش رو بذارم؟ شاید بزرگه. شاید صبوره. شاید مثبته. نمی دونم چیه. شاید هم دیوونه باشه. ولی دیوونگیش درست مقابل جنون خودمه. چه مدلی می تونه حریم خونهش رو با کسی شریک بشه؟ من به هیچ عنوان حاضر نمیشم فضای داخل۴دیواریم رو با هیچ فرشته آسمونی مشترک بشم. پیش از این ها فقط حسش نبود. بعدش۱مدتی داشتم درست می شدم. یعنی متقاعد می شدم اینهمه که من سخت گرفتم سخت نیست و بعضی از خاص ها میشه باشن که از این حصار رد بشن و چند صباحی بیان داخل و به کسی هم بد نگذره. ولی بعدش دوباره کشیدم عقب و رفتم وسط خونه اولیم و از اون هم عقب تر و الآن دیگه نه تنها سخت گرفتم، بلکه به شدت روی اجراش حساسم. شدید. شدید! خیلی هم شدید!
پنجما در مورد دوست های صمیمی یا دوست های واقعی با قهرمانت موافقم. استثنا هم نداره. همچین چیزهایی وجود خارجی ندارن. هیچ استثنایی نیست حتی با تبصره های قوی و پیچ پیچی.
ششما بهترین پایانی که می شد تصور کنم رو بهش دادی. اگر جز این می شد کار مشکل بود. یا باید می فرستادیش پیش خونوادهش، که باز در می رفت و قصه ناتموم می موند، یا اینکه مثلا خونواده رو پیدا می کردی و آگاهشون می کردی و در جریان۱سری ماجرا مثلا اون ها می فهمیدن و از اشتباهاتشون درس می گرفتن و همه چیز گل و بلبل می شد، شکلک انزجار از پایان های فیلم های خودی، که در اون صورت کل هدف و محتوای داستانت پَر، یا پلیس باید جفتشون رو می گرفت که۱جورهایی ضد حال بود، یا باید قهرمان فرشته می شد و مثلا با دختره ازدواج می کردن و این هم شبیه همون پایان شاد ولی دروغیه می شد با همون نتیجه، یا طرف باید خطا می رفت و سر دختره بلایی می آورد که بعدش۱سری ماجرای تکراری و معمولی از قبیل عذاب وجدان و بچه و و و و و و و و و باز هم داستانه چیز می شد، و خلاصه هر مدلی دفتر رو می بستی۱جاییش۱جوری می شد ولی این مدلی۱جورهایی بهترین حالتش بود. هم قصه تموم شد هم ناتموم موند. بلد نیستم توضیحش بدم. تموم شدنش از۱جنس بود، و ناتموم موندنش از جنس دیگه. واسه مریم مسئله حل شد. واسه روحش. این داستان، داستان شخصی مریم تموم شد. ولی در بیرون از مریم و جهانش، قصه هنوز ادامه داره. مریمی که حالا۱قاتل شده و سیر طبیعی ماجرا. هرچند در لحظه های آخر قهرمانت من چشم هام از سنگینی فاجعه و از درد خیس شدن و هنوز هم خیسن. هرچند نمی تونم از مریم متنفر نباشم. هرچند دلم گرفت. هرچند نتونستم مریم ها رو، خونواده مریم ها رو و این مدل مردن رو به قهرمانت ببخشم. ولی با همه این ها همچنان از نظرم این بهترین پایانی بود که می شد بهش بدی.
ببین من خیلی بیشتر از چوب خطم حرف زدم و دیگه بیشترش نمی کنم چون هم از جارو می گذره و اعدامم می کنی، هم باقیش رو یعنی منظورم رو خودت متوجهی و اتفاقا فراتر از انتظار هم متوجهی.
راستی هفتما این نایت ساید رو خوندم ولی امیدوارم که زمانی بتونم متن اصلیش رو بخونم چون از ترجمهش در۱جاهاییش خوشم نیومده.
ببخش مدیر زیاد حرف زدم. تقصیر خودته که اینهمه دیر میایی. هم دلم می خواست حرف بزنم هم دلم می خواست نظرات چپ اندر قیچیم در مورد داستانت رو بگم و از خیر هیچ کدومش هم دلم نمی اومد بگذرم چون مشخص نیست دفعه دیگه کی باشه. این شد که کامنتم شد۱پست. معذرت می خوام.
مدیر! شاد باشی! بدجوری! خیلی زیاد شاد باشی!