سلام بچه‌ها

خب راستیاتش من هرچی خواستم و سعی کردم زندگی کنم، گیج‌تر شدم. شما بیایید از زندگی‌تون بگید ببینم کودوماتون به عنوان یه نابینا یا کم‌بینا احساس خوشبختی یا بدبختی می‌کنید. میدونم. میدونم. تعریف هر کسی در هر شرایطی از خوشبختی و بدبختی ممکنه متفاوت باشه و این حرف‌ها. خوشبختی مقطعیه. ماندگار نیست. مثل نسیم می‌مونه. یه لحظه هست و لحظه بعدی نیست. شاید آدم یه لحظه احساس بدبختی داشته باشه و نیم ساعت بعدش خودشو خوشبخت‌ترین بدونه. اصلاً ساده‌تر بگم. کیا الان از زندگیاتون راضی هستید و کودوما نیستید. البته اگه دلیل راضی یا ناراضی بودنتون هم بنویسید خیلی خوب میشه. با اون‌هایی که حس می‌کنند یک جور‌هایی دست گذاشتم روی نقطه حساسشون و سوالم ورود به حریم خصوصی‌شون محسوب میشه کاری ندارم. با شمایی هستم که مثل خودم خاکی پاکی هستی و چیزی برای نگفتن و چیزی برای از دست دادن نداری.

راستیاتش میدونید چیه؟ قدیما هر وقت به بنبست می‌خوردم میومدم این‌جا یه چی می‌نوشتم چهار‌تا جواب ضد و نقیض و متفاوت می‌گرفتم یه کمی توی سر و کله هم می‌زدیم به یه نتیجه نیم‌بندی می‌رسیدم. میخوام الانم امتحان کنم ببینم هنوز پتانسیل بیرون کشیدن راهکار و راهنمایی از این همه اعضای محله برای منِ مسکینِ خدا‌زده وجود داره یا نداره. خیلی‌ها میگن زندگی با ازدواج تکمیل میشه. خیلی‌ها میگن نمیشه. خیلی‌ها بحث نابینا بودن رو به تمام مطالبی که توی پست سوییساید مطرح کردم مرتبط میدونن و پست امروزم را نوعی تکرار میدونن. خیلی‌ها معتقدند الان وقتشه از همون سوییساید پستی که زدم تا حالا رو مرور کنیم ببینیم به چه نتیجه‌ای رسیدیم اصلاً اگه رسیده باشیم.

فکر می‌کنید زندگی به عنوان یه نابینا یا کم‌بینا یا به اصطلاح شما شهری‌ها زندگی به عنوان یه آسیب‌دیده بینایی، با تمام مشکلاتی که داره، می‌ارزه یا نه. کودوم حالت بهتره. مجردیش با چه شرایطی و متأهلیش با چه شرایطی. اصلاً عمیق‌تر. ادامه بدیم یا ندیم. از بحث دسترسی‌پذیریِ هزار کوفت و زهر‌مار که هیچ وقت تموم نمیشه بگیر تا مناسب‌سازی میلیون‌ها اماکن مختلف در ایران و جهان که نهایت نداره و هرگز درست شدنشون به عمر من و شما قد نمیده. از فرسایشی شدنِ تغییر فرهنگ مردم در مورد کوری بگیر که نهایت نداره و به عمر ما قد نمیده تا محرومیت مادام‌العمر ما از جایگاه و مشاغل و معشوق‌هایی که هرگز بهشون نخواهیم رسید. این‌که ما نابینا‌ها گاهی فکر می‌کنیم دوستانی داریم ولی بعد که خوب دقت به خرج میدیم متوجه میشیم افرادی که دوست می‌شناسیم‌شون یا دلسوزند به خاطر احساسات‌شون و یا مجبورند به خاطر منافع‌شون و با ما هستند چقدر غمگین‌مون می‌کنه. منظورم اینه اگه واقعاً بینا‌ها حتی بخوان با ما نابینا‌ها نقطه مشترکی هم برای دوستی داشته باشن بندگان خدا نمیتونن. مام نمیتونیم.

این همه نوشتم آخرش نفهمیدم چی می‌خواستم بنویسم. میدونید؟ شاید نوشتن یادم رفته. شاید قدرتِ انتقالِ مطالبم ضعیف شده. شایدم واقعاً نمیدونم چی میخوام بگم و منتظرم شما به من بگید چی می‌خواستم بگم. به هر حال که روی کلید‌واژه‌هایی که در پرسشم ابتدای پست مطرح کردم استوارم. آقا شما به عنوان یه نابینا یا کم‌بینا خوشبختی یا نیستی؟ اگه هستی چرا هستی؟ اگه نیستی چرا نیستی؟ آیا راهی برای این‌که خوشبخت یا خوشبخت‌تر بشیم وجود داره؟ آیا راه حلی برای کمتر کردن بدبختی‌ها هست؟ حس رضایت از زندگی رو وقتی این همه افراد بینا اطرافت هستند و نمیتونی نادیده بگیری‌شون چطوری باید بالا ببری؟ وقتی دلم میخواد یادم نباشه کسانی با چیزی به عنوان چشم راهی که من ده سال میرم را توی شش ماه میرند، چه کار باید بکنم؟ اگه بخوام با کسی توی دنیا مسابقه ندم، اگه بخوام خودم باشم و با کسی کورس نذارم، اگه بخوام حواسم فقط به رانندگی خودم باشه، چه پنبه‌ای از کجا گیر بیارم توی گوشام فرو کنم تا صدای بوق و سوت و جیغ و کف و هورای اون همه ماشین در حال جلو زدن از خودم را نشنوم؟ چه قهوه‌ای بو کنم که بوی بنزین و دود و لاستیک داغ شده ماشین‌های در حال سبقت گرفتن از خودم به دماغم نخوره؟ من توی محیطی هستم که پر هست از افرادی در حال رانندگی. نمیتونم فقط حواسم به خودم باشه. بابام زنده که بود می‌گفت تو دست و فرمونت خیلی هم که خوب باشه آخرش یکی توی جاده دست و فرمونش بد هست میاد می‌زنه به تو. باید حواست باشه ببینی چه افرادی با چه فاصله‌ای در اطرافت با چه ماشین‌هایی و چطوری رانندگی می‌کنن.

اه. بازم نشد. آخرش نفهمیدم دقیقاً چی می‌خواستم بنویسم. اگه حوصله‌ات سر رفت، بپر توی کامنت‌دونی کامنت بذار و اگه میتونی کمی از سردرگمی درم بیار. اگه واقعاً فکر می‌کنی توی زندگیت هنوز به جایی نرسیدی که در حد الگوی من و امثال من باشی، نترس. مهم نیست. منم خودمو در حد یه الگو برای تو و امثال تو نمیدونم. همه مثل هم هستیم. توی قایقی سواریم که سوراخه و آب داره از همه جاش میاد داخل. بنویس و اعتماد به نفس خودت را بالا ببر تا مالِ منم با مالِ تو بالا بیاد. میدونم. میدونم. خوشبختی و بدبختی مقطعیه. ممکنه الان خوشبخت باشی و یک ساعت دیگه نباشی. حواسم هست. من کلیت ماجرا رو منظورمه. بنویس که خوندنم خیلی وقته درد می‌کنه.