سلام به آشنایان دیرآشنای محله نابینایان.
میگن درد آدم‌هارو به هم نزدیک می‌کنه. چه بهانه تلخی برای نزدیک شدن! درست میگن. آدم‌ها در زمان درد برای گذشتن از توفان حادثه به صمیمیت دل‌های هم احتیاج دارن.
اعضای محله نابینایان با این قصه دردناک اما واقعی بیگانه نیستن. بارها این همدلی تلخ‌رو تجربه کردن و ای کاش می‌شد دیگه هرگز پیش نیاد! اما پیش میاد و جز حضور و همدردی کاری از ما ساخته نیست.
زندگی سفریه که در پیچ و خم جاده‌هاش، هیچ کسی نمی‌دونه همسفرانش در کدوم ایستگاه پیاده میشن.
اینهمه، مقدمه‌ی کوتاهی بود بر حقیقتی تاریک!
پدر بزرگوار هممحلی قدیمی و آشنامون، آقای شهروز حسینی، به انتهای سفرش رسید و از جمع عزیزانش برای همیشه جدا شد.
شهروز‌رو همه می‌شناسیم. چه اون‌هایی که از قدیم عضو و جزو محله ما بودن، چه اون‌ها که دیرتر رسیدن و در پست‌های قدیمی اینجا گردش‌ها داشتن. اینجا کسی نیست که ندونه احساسات صاحب پست‌های جانبخشی به اشیا و بسیاری قصه‌های دیگه از چه جنسیه. این مدل قلب‌ها بدجوری می‌شکنن از فراغ عزیزان.
شهروزجان از طرف تمام دوستان و آشنایان دور و نزدیکت در محله نابینایان این غم تلخ‌رو بهت تسلیت میگیم. در سنگینی این درد و سوز این داغ هرچی بگیم حق مطلب‌رو ادا نکردیم. ما فقط اینجاییم تا بهت بگیم که از شنیدن صدای شکستن دلت چقدر متأسفیم و اینکه دل‌های همگیمون در کنارته تا به یاری خدا از این گذار تلخ و تاریک، به سلامت عبور کنی.
ای کاش در زمان این حوادث تلختر از زهر چیزی بیش از تسلیت و کاری جز دعا برای انجام بود!
شهروز عزیز! از طرف تمامی دوستانت در محله نابینایان، با تمام وجود، وجودی از صمیم دل غمگین از غمت، از پروردگار توانا برای دل خودت و باقی خونوادت صبر و برای روح پدر تازه درگذشتهت شادی و آرامش خواهانیم.
به امید لطف خدا به روح پدر سفر کرده شهروز عزیز و به امید وزش نسیم رحمت حق بر تب و تاب روح ناآرام شهروز و خانواده داغدارش!