قرار نبود تا نمِ بارون زد، دستپاچه بشیم و زود چتری از جنس پلاستیک رو سَرِمون بگیریم. قرار نبود انقدر از هم دور و مصنوعی بشیم. ناخونهای مصنوعی، دندونهای مصنوعی،خنده های مصنوعی، آوازهای مصنوعی، دغدغه های مصنوعی. هر چی فکر میکنم میبینم، قرار نبود ما اینجوری با بغل دستی هامون در رقابتهای تنگاتنگ باشیم. تا اثبات کنیم موجود بهتری هستیم. این همه مسابقه، مقام، رتبه و چنگو دندان به هم نشون دادن واسه چیه؟ قرار نبود همه از دم، درس خونده بشیم، همه دکترا به دست رو زمین خدا راه بریم. بعید میدونم راه تعالی بشر از دانشگاها و مدرک هامون رد بشه. باید کسی هم باشه که گوسفندا
