سلام منم بیخوابی به سرم زده تا آخرش رو نخوندم اما خوبه

سلام محمد تو ازکجا پیدات شد فکر کردم من اول شدم البته یبار پیام خطا داد

سلام آقا شهروز خیلی زیبا بود دستت درد نکنه چه قدر رمانتیک و احساسی نوشته بودی
من با تمام وجودم درکش کردم چون درد هجران چشیدم و فراغ رو خیلی به جون خریدم سوختم و ساختم بگذریم به هر حال ممنونم از این پستت

سلام شهروز جان چی بگم حرفی توش نیست .بیسته بیسته بیست بود ایول داری

سلام جناب شهروز جان مرسی خیلی جالب بود منم حسابی این شرایطو درک کردم درد عشقی کشیدم که مپرس زهر حجری چشیدم که مپرس.

سلام قشنگ بود مرسی میگن هیچ عشقی تو دنیا عشق اولی نمیشه این یه حقیقت محضه و نمیشه ازش فرار ک رد آقا شهروز اگه فقط یه متن ادبی هم باشه زانوهامو لرزوند حرف دل من بود. پریسا جان حرفات درسته ولی عمل بهشون سخته سختتر از هفت خان رستم. نمیدونم چرا هر چقدر مینویسم کامنتم ثبت نمیشه شاید یه دفعه همشون ثبت بشن اون وقت چند بار نظرای تکراریی منو تحمل کنید.

سلام شهروز. نوشته های طنزت رو بیشتر میپسندم. نمیدونم. اینم قشنگ بودا. اما…..
.
دوست دیرینه اش در وسط میدان جنگ افتاده ، می توانست بیزاری و نفرتی که از جنگ تمام وجودش را فرا گرفته ، حس کند.سنگر آنها توسط نیروهای بی وقفه دشمن محاصره شده بود.
سرباز به ستوان گفت که آیا امکان دارد بتواند برود و خودش را به منطقه مابین سنگرهای خود دشمن برساند و دوستش را که آنجا افتاده بود بیاورد؟ ستوان جواب داد: می توانی بروی اما من فکر نمی کنم که ارزشش را داشته باشد، دوست تو احتمالا مرده و تو فقط زندگی خودت را به خطر می اندازی.
حرف های ستوان را شنید ، اما سرباز تصمیم گرفت برود به طرز معجزه آسایی خودش را به دوستش رساند، او را روی شانه های خود گذاشت و به سنگر خودشان برگرداند ترکش هایی هم به چند جای بدنش اصابت کرد.
وقتی که دو مرد با هم بر روی زمین سنگر افتادند، فرمانده سرباز زخمی را نگاه کرد و گفت: من گفته بودم ارزشش را ندارد، دوست تو مرده و روح و جسم تو مجروح و زخمی است.
سرباز گفت: ولی ارزشش را داشت ، ستوان پرسید منظورت چیست؟ او که مرده، سرباز پاسخ داد: بله قربان! اما این کار ارزشش را داشت ، زیرا وقتی من به او رسیدم او هنوز زنده بود و به من گفت: می دانستم که می آیی…
می دانی ؟! همیشه نتیجه مهم نیست . کاری که تو از سر عشق وظیفه انجام می دهی مهم است. مهم آن کسی است یا آن چیزی است که تو باید به خاطرش کاری انجام دهی. پیروزی یعنی همین.

پسر خوبم شهروز عزیز, دلنوشته ات خوب بود. اما نفهمیدم پابرهنه رفتی پارک یا با اون بنده خدا میرفتی! آخه گفته ای که کفشهایم را برداشتم, چرا نگفتی کفشهایم را پوشیدم؟
تازه من متعجب چطور بعنوان یک نابینا از گم شدنت در پارک نگفتی و خیلی راحت رفتی و برگشتی, آخه یکی از بدترین مکانها برای ما, پارکها و ترمینالها هستند که واقعا هرچقدر که جهتیابیت خوب باشد باز گم میشوی.
راستی فکر کنم بیشتر روزها گلها و درختها و چمنها را آب میدهند نه شبها. بابا میذاشتی پیرمرد بیچاره شبی بره خونش پیش زن و بچه اش.
خب ولی بچه ها بی شوخی, شماهایی که دست به قلم هستید بیایید عشق واقعی بین همنوعان خودمون را توصیف کنید. چرا دو نابینا عاشق هم نباشند و در دلنوشته ها با عصاشون به پارک نروند و با هم درد دل نکنند.
چرا سعی میکنید خود را از دنیای واقعیات خارج کنید
مثلا اینکه شهروز جان, اینکه میگی آمدی خونه به تابلویی که اون بنده خدا کشیده بود چشم دوختی, چه حسی میتواند در من خواننده ای ایجاد کند که به قول خودت از همون بدو تولد, دیدی که نمیبینی.
پس باز هم میگم بیایید عشق را بین خودمون و با زبان و استعاره های قابل فهم و درک برای خودمان به تصویر بکشیم.
چه بسا اگر طرف تو در این دلنوشته یک معشوقه ی نابینا بود میتوانست در ایجاد ارتباط و صمیمیت بین دخترها و پسرهای خودمون تأثیر بسیار مثبت بگذارد و بچه ها را برای تصمیم گیری برای آینده مصممتر و مطمئنتر کند.
دوستت دارم.

درود! گوشیم در حال دانلود و در شارژه، حالا با این گوشی اومدم تا کمک شهروز کنم تا راحت تر بتونه عاشقی اسماعیل و مریم که نیمه بینا هستند و چند سال پیش عاشق یکدیگر شده بودند و…را تشریح کنیم، البته هنوز هم عاشق هم هستند ولی……! شهروز-بیا تا کمکت کنم و برات تعریف کنم و تو بنویس که همه بدونند که عاشقی چه بلاها که سر آدمها نمیاره!

درود! اشگان جون تو عزیز دلمی، زندگی نامه ی مریم در مشت منه، حالا خیلی زوده که من برم پی نخود سیاه! خخخخهاهاهاهاهاهاها

سلام و درود! شهروز خان نمیدونستم نویسنده هم هستی. واقعا خیلی عالی بود. Like.like.like.like

سلام شهروز.
من دیر رسیدم مثل همیشه.
متن متفاوتی بود.
من اولش شوخی گرفتم، فکر کردم داری با آدم برفی، سبزه عید یا با دختر همسایه بگو مگو میکنی که البته آخریش به متن زیبات میتونه مربوط باشه.
بعدش یواش یواش دیدم مثل اینکه جدی باید باشه.
آخرش زمانی به جدی بودنش مطمین شدم که دیدم تموم شد، دوباره برگشتم از اول از دید یک عاشق این پست رو خوندم.
توی این هیر و بیر در بخش کامنتها به کامنت پریسا برخورد کردم، که که کم از یک پست مجزا نبود، همین قضیه باعث شد جدی بودن مطلبت برام کاملا مسلم بشه.
البته کامنتهای امیر و عمو حسین عزیزمون هم در مطمین شدن من موثر بود.
قصه ما به سر رسید شهروز به عشقش فعلا تا الان که نرسید.
شهروز، خدا وکیلی خیلی باحالی، از نوشته های طنز و غیر طنزت لذت میبرم.
هر دو مقوله رو ادامه بده که حرف نداره..