توجه، در این نوشته، صحنه های خشن تصویر شده است. چنانچه از صحنه های خشن آزرده‌خاطر می شوید، از خواندن این مطلب خودداری فرمایید.

بازنشر از گروه اینترنتی ایستگاه سرگرمی

شماره: 3943

با عرض سلام و ادب! دوستانی که در آلاچیق نشسته اید اگر از مار نمیترسید امروز تصمیم دارم فقط در باره ی مار‌گیری و مار‌کشی صحبت کنم! دوستان عزیز شاید باور نکنید و بگویید این پژوهنده یا دیوانه شده یا ما را ساده لوح فرض کرده است. نه دوستان اینطور نیست من اتفاقاتی که در زندگیم افتاده است را به صورت داستان بیان میکنم و سعی میکنم از بکار بردن کلمات آمیانه بپرهیزم که نابینایانی که با پارسآوا کار میکنند دچار مشکل عدم تلفظ نشوند.

اما برویم سر اصل مطلب: بنده از زمان کودکی کم بینا بوده ام اما تا جایی که یادم میآید تاکنون هیچ مار زنده ای را با چشم ندیده ام فقط هر چه دیده ام مار بیجان یا کشته شده بوده است. اولین بار که مار دیدم هشت ساله بودم که با خانواده در روستا داخل اتاقکی در باغ زندگی میکردیم اقوام از شهر به دیدن ما آمده بودند و آن روز در باغ مشغول قدم زدن بودند که چشمشان به مار بزرگی افتاد و یکی از روستائیان که بیل به دست از آنجا میگذشت را صدا زدند وی با سرعت با بیل خود مار را به قتل رسانید و سرش را با بیل له کرد.قابل توجه دوستان روستائیان بر این باورند که اگر سر مار له شود مار از پای درمیآید. آن روز پسر خاله ی بنده دم مار بیجان را گرفته بود و برای بردن به شهر آنرا به نزدیک اطاق آورد و روی زمین گذاشت طول قد مار بیش از یک متر بود و کلفتی آن کمی کلفتتر از یک باطری بزرگ رادیو بود. از آن زمان من دشمنی با مار را آموزش دیدم که هرجا مار پیدا کردم باید او را بکشم و سرش را له کنم.

زمانی من ده ساله بودم و با یک پسر هفت ساله مشغول چراندن گوسفندان در بیابان حدود سیصد متری باغهای روستا بودیم و مشغول بازی و شیطنت و کندن زمین بودیم که ماری از سوراخ زمین بیرون آمد دوستم از مار ترسید و گریه سر داد. نکته در روستا افرادی که به بیابان میروند همیشه یک چوبدستی در دست دارند این چوبدستی معمولا بین هفتاد سانتیمتر تا صدو سی سانتیمتر است. آن روز من با چوبدستی خود به مار حمله کردم و برای کشتنش تلاش مینمودم. نکته:مار چگونه حمله میکند و چگونه از خودش دفاع میکند؟ مار برای دفاع از خود روی زمین با سرعت میخزد و میچرخد تا سوراخی پیدا کند و در آن مخفی شود. اما برای حمله روی دم خود می ایستد و سر به آسمان بلند میکند و با صدای فیش فیش فیش به کسی که برای کشتنش تلاش میکند حمله میکند. من آن روز فقط صدای چرخیدن و خزیدن با سرعت و فیش فیش فیش را میشنیدم تا بالاخره در سوراخی فرو رفت و همه چیز پایان یافت…

حدود چهارده ساله بودم با پسر عمه خود که دو سال از من کوچکتر است با گوسفندانمان در بیابانهای اطراف روستا بودیم و من خارهای خشک را به آتش کشیدم و ماری از بین آتش گریخت و بین بوته ها مخفی میشد و من بوته ی دیگری میکندم و به آتش قبلی شعله‌ور میکردم و بوته ای را که مار بین آن پنهان شده بود را به آتش میکشیدم و هرچه مار میگریخت من لجبازتر بودم و دست از سرش برنداشتم تا بالاخره مار عصبانی شد و با یک حرکت روی هوا بلند شد و با صدای فیش به سمت من حمله کرد و من که چوبدستیم را به سمتش میچرخاندم محکم به کمرش کوبیدم و عباس به کمکم آمد و به اتفاق سرش را له کردیم سپس همانجا زیر خاک دفنش نمودیم…

سال 1366 بود یک روز عصر پاییزی با گوسفندان از مزرعه به روستا باز میگشتم در راه تصمیم گرفتم یک بوته خار بزرگی را به آتش بکشم و شادی کنم باد ملایمی میوزید و کبریت را خاموش میکرد. با چوبدستی چند بوته ی خار دیگر از زمین کندم و بر روی آن بوته ی بزرگ قرار دادم و با پا روی آنها فشار دادم تا له شود و راحتتر آتش بگیرد، سپس کلاه کرکی خود را روی قسمتی از خارها قرار دادم که از وزش باد به کبریت روشن شده پیشگیری کند و خارها سریعتر آتش بگیرد. بالاخره با تلاش و زحمت بسیار خارها را به آتش کشیدم و به بازی و شادی اطراف آن پرداختم.
در آن هنگام فضل الله پسر عموی پدرم که یک سال از من کوچکتر بود پیشم آمد و گفت: چرا آتش‌سوزی براه انداخته ای؟ گفتم دوست دارم میخواهم بازی کنم میخواهم شادی کنم! وی کنار آتش نشست و با چوبدستیش شروع به زیرو رو کردن آتش نمود.ناگهان مارمولکی از وسط آتش گریخت.
فضل الله به من گفت:میدانی چه گناه بزرگی انجام دادی؟ نزدیک بود مارمولک را در آتش بسوزانی! من به شوخی گفتم برو بابا حالا مگه چی میشد؟دست کم کباب میشد و تو یک کباب مفتی میخوردی! در همین هنگام صدای جیر جیر ماری از بین آتش به گوش رسید! فضل الله گفت مثل این که یک مار دارد میسوزد، و با چوبدستیش شروع کرد آتش را پخش کند و من هم با چوبدستیم آتش را جمع میکردم، وقتی آتش سوخت و تمام شد خاکستر را پخش کردیم و یک مار سوخته و ذغال شده پیدا کردیم.

همه چیز مشخص بود اول دم مار آتش گرفته بود سپس مار سرش را کنار دمش آورده بود و دهانش را باز کرده و جیر جیر کرده و درجا سوخته بود. این مار حدود 50 سانتیمتر قد داشت و به نظر میرسید دو ساله باشد. در ضمن من آن مار را به منزل بردم و تا مدتی نگهداری کردم و پدرم هر وقت چشمش به آن می افتاد با عصبانیت میگفت تو تا کی میخواهی بچه بازی در بیاوری؟ و دنباله ی حرفش چند فحش نثارم میکرد. راستی دوستان چرا آن روز مار مرا نیش نزد؟ یاد آن روزها به خیر!

روز اول ماه رمضان سال1367 بود من به اتفاق شوهر عمه ام و دو پسرش که یکی 6 و دیگری 9 ساله بودند با گله ی بزرگ گوسفندان روستاییان، به کوهستانهای اطراف روستا رفته بودیم. طبق معمول چوپانها برای دم کردن چایی از بوته های خشک و پوسیده استفاده میکردند.

نام شوهر عمه بنده یدالله بود. وی چند بوته ی خار پوسیده را به من نشان داد،من هم با لگد زیر آنها زدم تا از زمین کنده شدند و برداشتم زیر بقل جای دادم و در مسیر حدود صد متری که راه میرفتیم یک بوته برمیداشتم و به آنها اضافه میکردم تا بالاخره جایی ایستادیم و بوته های جمعآوری شده را روی زمین ریختیم که چایی دم کنیم و ناهار بخوریم. وقتی که من بوته هایم را روی زمین ولو کردم ناگهان ید الله یک متر به عقب پرید و با صدای بلند گفت:یا حضرت عباس مار! و بعد گفت: بسم الله الرحمان الرحیم و چوبدستیش را بالا برد و با شدت تمام بر سر مار فرود آورد و مار بیچاره را درجای به قتل رسانید و با کمک پسرانش سرش را له کرد و همانجا دفنش نمودند.
آن روز من برای اولین بار دلم به حال یک حیوان بیگناه شکست و گفتم: خدایا این چه دنیایی است یک مار زیر بوته ها خوابیده من او را ندیدم بوته ها را در بقل گرفتم حدود صد متر راه رفتم مار به امر خدا مرا نیش نزد و اینجا قبل از اینکه فرار کند به قتل رسید.

راستی یک توضیح کوتاه در مورد چگونگی دم کردن چایی با بوته بدهم، چوپانها اول یک بوته ی کوچک را آتش میزنند سپس دسته ی کتری را به سر چوبدستی آویزان میکنند و سر دیگر چوب را در دست گرفته با کمی فاصله از آتش مینشینند و ته کتری را روی شعله ی آتش نگه داشته و کم کم بوته به آتش اضافه میکنند به همین ترتیب آب داخل کتری میجوشد سپس از آب جوشیده برای دم کردن چایی استفاده میکنند.

اما در این آلاچیق آخرین خاطره با مار را برایتان تعریف کنم، ماجرا از اینجا شروع میشود که:پدر من یک پیرمرد 74 ساله ی روستایی است که برای گذران امورات زندگی هیزمهای خشک را جمع آوری میکند و در چاه نسبتا بزرگی به زغال تبدیل میکند و من به چاه وارد میشوم و زغالها را داخل گونیهای بسیار بسته بندی میکنم و بار نیسان کرده به شهر آورده داخل انبار جای میدهم و به بسته های 2 کیلویی تبدیل میکنم و به مغازه دار میدهم تا بفروشد.

ماجرا از این قرار است که: اردیبهشت سال 1389 بود که به روستا رفتم و داخل چاه شدم و حدود 25 گونی زغال آماده کردم و به علت بارش باران کارم را تعطیل کردم و به پدرم گفتم درب چاه را ببندد تا زمانی مناسب به سراغش بروم و باقیمانده زغالها را از چاه بیرون آورم و برای فروش به شهر ببرم.
بالاخره پس از گذشت چند ماه روز موعود فرا رسید و بهمن ماه سال 1389 بنده تصمیم گرفتم به روستا بروم و زغالها را از چاه بیرون آورم. دوستان به نظرم رسید اول توضیح کوتاهی در مورد شکل و ساختار چاه زغال بدهم،

اگر یک قیف بستنی را وارونه در نظر بگیرید درب ورودی چاه تنگ و ته چاه مخصوص زغال بسیار گشاد است، قطر دهانه ی ورودی بین 40 تا 90 سانتیمتر میباشد، ارتفاع چاه به مقدار دلخواه که چاه ما بیش از سه متر است، وقتی وارد چاه میشویم هر چه پایینتر میرویم قطر دهانه بیشتر میشود و قطر کف چاه بیش از دو متر میباشد.

اما برویم سر اصل مطلب، آن روز صبح جمعه من لباسهای مخصوص رفتن به داخل چاه زغالی را پوشیدم پدرم نیز درب چاه را باز کرد من پرسیدم چی داخل چاه هست؟ گفت تعدادی گونی و پله ی چوبی که از چند ماه پیش مانده است. گفتم نکنه بین این گونیها مار باشد؟ پدرم گفت: نه بابا مار کجا بوده درب چاه را محکم بسته بودم. من هم طبق معمول دعاهای پیشگیری از ترس و خطر را خواندم و با وسایل مورد نیاز از قبیل، یک بطری آب برای خوردن، دو گوشی موبایل برای گوش دادن آهنگ و سرگرمی و مقداری میوه و تنقلات وارد چاه شدم و به پدرم گفتم برو به کارت برس و سه ساعت دیگر بیا. او هم رفت و سه ساعت بعد آمد و 15 گونی آماده شده را از چاه خارج کرد و گفتم برو و دو ساعت دیگر بیا. پس از یک ساعت زغالها تمام شد و فقط ضایعات آن مانده بود، همانطور که مشغول جمع آوری ضایعات بودم ناگهان احساس کردم جانوری گرم و نرم زیر انگشتان دستم لمس شد! فوری دستم را عقب کشیدم و با خود گفتم: بسم الله الرحمان الرحیم… خدایا اینجا چه خبره؟ آیا درست فهمیدم؟ آیا واقعا مار بود؟ خوب اگر بترسم من که راه فرار ندارم و ممکن است غش کنم و از هوش بروم، و کارم که نیمه تمام میماند که هیچ، پدرم هم بیاید ممکن است از نگرانی سکته کند و … پس بهتر است بیخیال شوم و به کارم ادامه دهم، سپس گفتم: انشا الله ماری در کار نبوده و به جمع آوری ضایعات پرداختم و دیگر آن گوشه ی چاه دست نزدم.

از زمانی که پدرم رفته بود دو ساعت و نیم گذشته بود که آمد، به او گفتم آن گوشه ی چاه را نگاه کن ببین چه میبینی؟ فکر کنم یک مار داخل چاه باشد! وی گفت: نه بابا مار کجا بوده آنجا فقط چندتا چوب نیم‌سوخته و زغال نشده است زود باش جمع کن و بیا بالا، من هم کار را تمام کردم و گونیها را یکی یکی روی دستهایم بالا بردم و پدرم از من گرفت و بیرون چاه کنار هم قرار داد. وقتی آخرین گونی از چاه خارج شد پدرم نفس زنان و با عجله پله ی چوبی را داخل چاه گذاشت و گفت: عزیز الله زود باش پاتو بگذار روی پله و صریع بیا بالا! من با خونسردی گفتم چه خبره؟ مگه چی شده؟ با صدایی لرزان و ترسناک گفت: زود باش بیا بالا از آن سمت چاه یک مار دارد به سمت تو میآید! من هم پله ها را دوتا یکی کردم و با عجله از چاه خارج شدم!

به پدرم گفتم: اندازه ی مار چقدر است؟ گفت:قد حدود 50 سانتیمتر و کلفتی آن به اندازه ی شست دست من است و شست دستش را به من نشان داد و گفت این هم اندازه ی کلفتیش حالا دیدی؟. گفتم: پس تو میگفتی درب چاه را محکم بسته بودم و حیچ ماری در چاه نیست؟ گفت:یه سوراخ خیلی کوچک بوده و من فکر نمیکردم مار داخل چاه برود و ادامه داد حالا هم که اتفاقی نیفتاده است برو برویم داخل خانه ناهارتو بخور.

بعد از خوردن عصرانه یا همان ناهار به پدرم گفتم ظرفی را به سر طناب ببند و در چاه قرار بده تا مار داخل ظرف شود و من آن را به شهر ببرم و تا ببینم این مار سمی است یا نه و تا شب که من میخواستم به شهر بروم مار داخل ظرف نرفت یک ماه بعد هم پدرم به من زنگ زد و گفت مار داخل چاه نیست و من مشغول آماده کردن زغال هستم…

دوستان پس از آن اتفاق من چند بار دیگر داخل آن چاه رفتم و دیگر از مار حیچ خبری نبود. مرا ببخشید که با تعریف این خاطرات خسته‌تان کردم امیدوارم کسی را از خود ناراضی نکرده باشم.