Day: بهمن ۱۸, ۱۳۹۳

توجه، در این نوشته، صحنه های خشن تصویر شده است. چنانچه از صحنه های خشن آزرده‌خاطر می شوید، از خواندن این مطلب خودداری فرمایید.

آروم چشمامو باز کردم. احساس کردم جام عوض شده. دست زدم به اطرافم و دیدم که یه تخت دیگه هست با مدلی که با تخت خودم خیلی فرق میکرد. یه کمی ترسیده بودم. یعنی من الآن کجام؟ نکنه چیزیم شده منو آوردن بیمارستان! یه دفه روی دیوار بغل تختم یه کلید زنگ پیدا کردم. دستم میلرزید از ترس. ولی بالاخره زنگو زدم. چند ثانیه بعد یه دفه یکی درو باز کرد و اومد تو و گفت: قربان صبحتون به خیر. صبحانه رو داخل تختتون میل میکنید یا تشریف میارید پایین؟ من همینطوری هاج و واج مونده بودم این دیگه کیه؟ چی داره میگه؟ فکر کردم داره سر کارم میذاره

خسته و تنها ، گرسنه و تشنه ، با دستانی که از سرما قرمز شده بود، در گوشه ای از پارک نشسته بود . تنها چیزی که شاید حیات را در پیکر سرمازده او به جریان می انداخت انتظار بود؛ انتظاری که از ساعتها قبل با چند بسته آدامس در دستش شروع شده بود؛ که شاید کسی پیدا شود و بخرد . به طرفش رفتم و در چند قدمیش ایستادم. هیچ حسی بین ما نبود. اما ناگهان گویی فاصله میان ما محو شد و چیزی در مقابل چشمانم دیدم که هرگز تا کنون ندیده بودم؛ دریچه ای رو به دنیایی دیگر! دنیایی از درد و رنج، ذلت و بیچارگی،