سلام بر شما.

چون گزارشگر نیستم لذا بر خود فرض نمی دانم تمام جزئیات اردو را به اطلاع دوستان برسانم و از طرفی چنین کاری را نیز که منظورم گزارشگریست به قول مشهدی ها یاد ندارم که همان بلد نیستم خودمان می شود؛ بنا بر این فقط مطالبی چند را خدمتتان عرض می کنم.

اول از مجتبی خادمی مدیر محله و آقای عدسی و خانواده شان و راننده اتوبوس و مادر آقا عباس کاظمی تشکر ویژه ای می کنم و بعد هم از تمام کسانی که بیناییشان را بی دریغ هدیه راه ما می کردند و هر جا لازم بود کمکمان می نمودند باز هم تشکر ویژه می کنم؛ دوستان عزیزی مثل طاهای  مهربان، آقای تقیزاده گرامی، عباس یگانه شاد و خلاصه همه و همه که چشم ما بودند واقعاً مراتب سپاس خود را به جا می آورم و چه قدر متن دارد رسمی می شود پس با زدن همزمان کلید های آلت و شیفت البته در ذهنم سعی می کنم زبان صمیمانه تری را برگزینم.

جز امید فلاحتی دوست خوبم که در دانشگاه شیراز با هم آشنا شدیم و به اتفاق در اردو شرکت کردیم و امیر سرمدی نازنین که یک بار در مسابقاتی در مشهد هم را شناختیم بقیه دوستان را فقط در فضای مجازی می شناختم و حتی یک بار هم در دنیای خارج از اینترنت ندیده بودمشان.

نود و نه و نه دهم درصد دوستان هیچ فرقی تأکید می کنم هیچ تفاوتی با حالت مجازیشان نداشتند و این نشان می دهد بر این محله چنان فضای صمیمانه ای حاکم است که همه خودشان هستند و به هیچ وجه نقش بازی نمی کنند؛ آن تفاوت چند صدم درصدی هم به خاطر این است که به هر حال همیشه همه چیز همانی نیست که ما در نظر داریم و از طرفی مربوط می شود به تصوری که از دوستان به خاطر شنیدن صدایشان در کنفرانس ها ممکن بود برایم پیش آمده باشد.

این اردو از جهاتی منحصر به فرد بود که برنامه ریزی عالی و هماهنگی برگزار کنندگانش با هم دیگر از مهم ترین عوامل تک بودنش می باشند. مثل این که آلت و شیفت نوشته های من کار نمی کند و هنوز احساس می کنم آن طوری که باید بنویسم نیست و حالت رسمی دارد؛ به هر حال این از اولین نوشته های من در محله است و از طرفی به این سبک نوشتن عادت کرده ام و یکی دو سال می شود این طوری می نویسم.

من از موزه ای که می توانستیم وسایلش را لمس کنیم و همراه با توضیحات راهنما تصور دقیقی از ابزارهای آن به دست آوریم خیلی لذت بردم؛ همین طور از فریاد ها و جیغ هایی که در راه چه در اتوبوس و چه وقتی که پیاده مسیری را می رفتیم سر می دادیم و به قول معروف گوش فلک را کر می کردیم.

سی و سه پل که محشر بود آن هم با راهنمایی مجتبی و توضیحات کاملش که باعث شد خطر مرگ و پریدن داخل آب زیر پل از سرمان رد شود.

تار عادل پرویزی و ضرب عباس کاظمی هم که لذتمان را از با هم بودن چند برابر می کرد.

همراهی دوستان و فالوده بستنی نیمه شب هم که آن قدر برای من خاطره انگیز بود که حد و اندازه ندارد.

تاب سواری و الاکلنگ هم که ما را به بچگی ها می برد و همراه با فواره های آب باغی که رفته بودیم فضای شاعرانه ای به وجود می آورد.

یکی از محسنات فراموش نشدنی اردو این بود که هیچ اجباری برای انجام کاری یا رفتن به جایی در کار نبود و هر کس می توانست در ضمن با هم بودن اوقاتی را آن طور که دلش می خواهد صرف کند و این عدم اجبار به قدری بود که حتی برای بیدار شدن هم از بچه ها نظرخواهی می شد.

یکی دیگر از نقاط قوت این مسافرت بودن بزرگ تر ها و بزرگیشان بود؛ عمو ها واقعاً عمو بودند و هیچ شباهتی به عمو های ساختگی تلویزیون نداشتند.

مطلبی که باعث تعجب من شد دیدن غیر منتظره بعضی از دوستان بود؛ من برای آن که یکباره با شخصی مثلاً عمو چشمه رو به رو نشوم در ذهنم جملاتی از قبل آماده کرده بودم تا وقتی هم را دیدیم بتوانم آن طور که می خواهم عمل کنم اما این دیدار ها آن قدر یک دفعه اتفاق می افتاد که تمام آمادگی های قبلی من به کارم نمی آمدند و آن چنان که بقیه خودشان بودند من نیز خودم می شدم و فقط تعجبم را از دیدن دوستان نشان می دادم. اتفاقاً حالا که فکرش را می کنم می بینم آماده کردن جملاتی از قبل کار اشتباهی بوده و جایی که قرار نیست کسی نقش بازی کند همان بهتر که همه چیز بداهه باشد تا هم برای خودِ آدم و هم برای مخاطب لذتش چند برابر شود.

من در این سفر به توانایی های عجیبی از خودم پی بردم که فقط اندکی از آن ها را برایتان شرح می دهم؛ من در این اردو فهمیدم که می توانم تقریباً یک کیلومتر راه را پیاده و با سرعت بالایی طی کنم و دانستم که می توانم هشت قاچ بزرگ هندوانه را نیز با سرعت بالایی نوش جان کنم؛ تازه هندوانه تمام شده بود وگرنه معلوم نبود که چه قدر می توانستم تواناییم را در خوردن هندوانه نشان دهم؛ اما در خوردن چاقاله بادام اعتراف می کنم که خیلی توانمند نبودم چون هفت هشت دانه بیشتر نخوردم.

هدیه خانم ها به آقایان به مناسبت روز مرد هم لطف خودش را داشت که این ابتکار عمل آن ها را می رساند که سیزده جفت جوراب را تک تک کادوپیچ کنند و به هر کدام از آقایان یکی را هدیه دهند؛ وقتی کادوها را باز می کردیم هر کس به شکلی تعجبش را اظهار می کرد و آن گاه که لنگه دوم جوراب ها رسید باز هم فریاد ها بود که به آسمان می رفت که مثلاً یکی از آقایان می گفت: آهان؛ من توانستم یک جفت کامل پیدا کنم و ماجرا تا نیم ساعتی ادامه داشت و بیشتر جفت ها لنگه گم شده شان را پیدا کردند؛ فقط لنگه ای که به دست من رسیده بود آبی رنگ بود و وقتی دنبال لنگه دیگرش می گشتیم مفقود شد و نشد که یک یادگاری از اردو داشته باشم؛ منظورم یادگاری از نوع جورابش است وگرنه لطف ها و محبت های تمام دوستان بهترین یادگاری هایی هستند که تا ابد در ذهن من باقی خواهند ماند.

ادب و معرفت تمام دوستان مثال زدنی که چه عرض کنم بی نظیر بود.

ما در این اردو شعر فریدون مشیری را که می گوید:

من دلم می خواهد خانه ای داشته باشم پُرِ دوست

به معنای واقعی محقق کردیم.

حالا با تمام وجودم بخشی از یکی از نامه هایی را که بابا لنگ دراز برای جودی ابوت فرستاده بود می فهمم و سعی دارم هر چه بیشتر به آن عمل کنم. آن جا که می نویسد:

«جودی عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها را دوست داریم و به آنها وابسته می شویم. هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود؛ پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم.»

مسأله ای که باید به خاطرش از بعضی دوستان عذرخواهی کنم این است که هنگام خداحافظی با چند نفر از دوستان به اشتباه چند بار خداحافظی کردم و در مقابل با عده ای هم اصلاً نتوانستم خداحافظی کنم؛ البته که بهتر است همیشه دیدار ها تازه شود و سلام و احوالپرسی در کار باشد تا خداحافظی و این خداحافظی های انجام نشده بماند برای سلام های دوباره.