Day: اردیبهشت ۱۳, ۱۳۹۴

سلام و رسیدن به خیر عرض میکنم خدمت شما که تازه از شهر زیبا و تاریخی اصفهان برگشتید. امیدوارم سفر به یاد ماندنی و جذابی را گذرانده باشید. ما که نتوانستیم در کنار شما به دیدن این شهر تاریخی و زیبای کشورمان سفر کنیم. انشا الاه در اردوهای بعد همگی با هم شرکت کنیم. همچنین یک خسته نباشید ویژه به مدیر محترم سایت گوش کن, آقای خادمی عزیز که همواره در جهت خدمت به جامعه نابینایان در تلاشند دیگر مسئولان این سایت عرض میکنم. در پایان هفته ی معلم رابه همه کسانی که در محله نابینایان حضور دارند و شغل شریف معلمی رو دارند تبریک میگم. یه خواهش هم

سلام بر شما. چون گزارشگر نیستم لذا بر خود فرض نمی دانم تمام جزئیات اردو را به اطلاع دوستان برسانم و از طرفی چنین کاری را نیز که منظورم گزارشگریست به قول مشهدی ها یاد ندارم که همان بلد نیستم خودمان می شود؛ بنا بر این فقط مطالبی چند را خدمتتان عرض می کنم. اول از مجتبی خادمی مدیر محله و آقای عدسی و خانواده شان و راننده اتوبوس و مادر آقا عباس کاظمی تشکر ویژه ای می کنم و بعد هم از تمام کسانی که بیناییشان را بی دریغ هدیه راه ما می کردند و هر جا لازم بود کمکمان می نمودند باز هم تشکر ویژه می کنم؛

سلااام سلااام به همه ی گوشکنیهای عزیز همینطور یه سلاام ویژه ویژه دیگه میگم به دوستای باحالی که توی اردو بودن. جا داره از مجتبی ی گل و شهروز خان و آقای عدسی و خانواده ی محترمش تشکر ویژه داشته باشم که توی این مدت خیلی زحمت کشیدن. منم توی این اردو خییییییلیییی بهم خوش گذشت و حسابی حال کردم مثل مجتبی در حد فضااااا من خیلی خوش حال بودم که توی این اردو با دوستای خوبم بیشتر آشنا شدم همچنین مراسم نامزدی دوست خوبم آقای مجنون و خانم لیلی را را با خوردن شیرینی جشن گرفتیم خوش حالم که این اردو باعث شد مامان من هم به جمع

هیــــــس…سکـــوت کـــن… دلم داره از تو حــرف می زنه …،آره از تویی که تا حالا خوب خوب کنارم بودی،اما نه شاید بعضی وقتا منو حرص میدادی اما مهم نبود،مهم این بود که خیلی پررنگ و وفا داشتی…اما حالا چی،حالا که ..بیوفا شدی و انگاری مثل موریانه افتادی به وجودم و داری منو زجرم میدی…. بـــگذار حرف دل تنگیاشو بشنوم این روزام انگاری داره به تظاهر می گذره… تظاهر به بی تفاوتی، تظاهر به بی خیـــــالی، به شادی، به اینکه دیگه در ظاهر هیچ چیز از این که رفتی و حضورتو از لحظه لحظه بودن در کنارم کمرنگ کردی مهم نیست… اما . . . چه سخت می کاهد از