سلام بر رهگذر، شب و روزت به خیر. متنتان جالب بود البته یکی دو دقیقه ی اولش را گوش دادم و بقیه را گذاشتم برای بعد. با این که همه ی دوستان شما را یک گوینده ی متبهر می دانند که صد البته هم همینطور است، اجازه میخواهم تا نکته ای را به عنوان یک برادر کوچک خدمتتون متذکر بشم. شما از تلون صدای بالایی برخوردارید، این برای یک گوینده امتیاز بسیار بزرگی است یعنی هر متنی را با همان حال و هوای خاص خودش میخوانید، اما مشکل اینجا است که فکر میکنید باید تمامی کلمات را با فراز و فرود صدایتان عجین کنید، فراز و فرود صدا و ادای کلمات با استرس (منظورم از استرس، همان استحکام لحن در ادای کلمه است)، از ملزومات یک گویندگی خوب است ولی اگر این استرسها (تاکیدهای لحن) بر روی یک کلمه بیش از اندازه باشد، شنونده را خسته می کند و از جذابیت صدا می کاهد، همانگونه که خواندن یکنواخت این کار را می کند. به قول نظامی: آب ارچه همه زلال خیزد، از خوردن پر ملال خیزد. بعضی وقتها ممکن است که ادای یک جمله نیاز به هیچگونه تاکیدی در لحن نداشته باشد و شنیدنش با همان احساس واقعی جذاب تر باشد، سعی کنید راحتتر بخوانید. یک بار آنچه خوانده اید را بدون آنکه به متن نگاه کنید بشنوید، ببینید آیا همان احساسی را پیدا میکنید که اگر در دل متن را برای خود میخواندید، احساس می کردید.
اگر نظر شخصی بنده موجبات انکسار خاطر عالی شده واقعاً عذرخواهی میکنم، من مطمئن هستم که آنچه شما تا کنون برای ما نابینایان کرده اید از سر لطف و محبت بوده و هر قدر هم از زحمات شما تشکر کنیم کم است.
راستی مرا حلال کنید چون اون متنی را که به دخترها تقدیم کرده بودید را هم کامل گوش کردم، گفتم که راضی باشید.
چخ دانشدم، باقوشلا. ساقل سن.