سلام.
بالاخره اینترنت ثابت پیدا کردم.
درود فراوااان بر همه.

باشه هر چی خوراکی هست جز آب زرشک های پریسا خانم.

خب از سوتی هام یکی همین دو روز پیش اتفاق افتاده که خیلی با بچه ها بهش خندیدیم اینه که داشتیم همراه دوستان می رفتیم غذاخوری که گوشی یکی زنگ زد و آهنگ زنگش هم شعر ای مه من ای بت چین ای صنم که استاد شجریان خونده بود کسانی که آهنگ رو شنیدند می دونند قبل از شروع به خوندن کمی آهنگ پخش میشه بعد خواننده شروع می کنه.
همین که گوشی دوستم زنگ خورد من که از اتاق بیرون رفته بودم و هی می گفتم زود باشید زود باشید به محض شنیدن آهنگ زنگ در اتاق رو باز کردم و خیلی دکلمه وار گفتم:
اِی مَهِ مَن
اِی صَنَم
اِی بُتِ چینننن
که یک نفر که رد می شد و فکر کرد مخاطب من قرار گرفته گفت: دیوونه است دییییییییوووووونه.
می دونم که نشد خوب مطلب رو برسونم ولی خودتون سعی کنید بخندید.خب از سوتی هام یکی همین دو روز پیش اتفاق افتاده که خیلی با بچه ها بهش خندیدیم اینه که داشتیم همراه دوستان می رفتیم غذاخوری که گوشی یکی زنگ زد و آهنگ زنگش هم شعر ای مه من ای بت چین ای صنم که استاد شجریان خونده بود کسانی که آهنگ رو شنیدند می دونند قبل از شروع به خوندن کمی آهنگ پخش میشه بعد خواننده شروع می کنه.
همین که گوشی دوستم زنگ خورد من که از اتاق بیرون رفته بودم و هی می گفتم زود باشید زود باشید به محض شنیدن آهنگ زنگ در اتاق رو باز کردم و خیلی دکلمه وار گفتم:
اِی مَهِ مَن
اِی صَنَم
اِی بُتِ چینننن
که یک نفر که رد می شد و فکر کرد مخاطب من قرار گرفته گفت: دیوونه است دییییییییوووووونه.
می دونم که نشد خوب مطلب رو برسونم ولی خودتون سعی کنید بخندید.

از اظهار لطف خانم رهگذر به خویشتن به قول یکی از دوستام تشکر کمال رو دارممممم

در مورد تفریحات هم پستی در وبلاگم تازگی ها نوشتم و عیناً رونویسیش می کنم تا با هم نقدش کنیم.
با این که آدم های زیادی در اطراف من هستند باز هم احساس تنهایی عجیبی دارم.
شاید این حال تمام آدم های این روز ها باشد اما به نظر من اگر هم این طور باشد هیچ کدامشان این قدر پایدار نمی ماند و به هر صورت زمانی می رسد که احساس تنهایی نکنند؛ خواه با دوستی صمیمی، خواه با همسری مهربان و خواه با درگیری های جمعی مثل فعالیت های سیاسی و مثلاً ژورنالیستی یا از این دست کار ها که آنان را آن قدر به خود مشغول می دارد که فراموش می کند زمانی چه قدر تنها بوده اند و حالا دلشان برای یک لحظه تنها شدن و فراغت از این همه آدم های دور و ورشان لک می زند.
اما حال من و امثال من فرق می کند.
ما چون دنیای جدایی داریم خواه ناخواه همه چیزمان از بقیه جدا می شود و فاصله می گیرد. شاید با خودتان بگویید تو دیگر شورش را در آورده ای و به اصطلاح پیاز داغ ماجرا را زیاد کرده ای اما باید خدمتتان عرض کنم که من و خیلی از همنوعانم معتقدیم که هیچ فعالیتی نیست که ما را با جامعه مان یکی کند و هر کاری هم که بکنیم باز تنها هستیم.
مثلاً همین شنیدن موسیقی را در نظر بگیرید کاری که به نظر می رسد ما نابینایان و شما به یک شکل قادر به انجامش باشیم اما به هیچ وجه چنین نیست.
شما اگر بخواهید موسیقی گوش کنید وقتی این کار را انجام می دهید که دارید هم زمان کتابی هم می خوانید یا بافتنی هم می بافید و یا حتی هم زمان که دارید موسیقی گوش می دهید ممکن است در آشپزخانه مشغول پختن غذا نیز باشید در حالی که یک فرد نابینایی چون من اگر بخواهد موسیقی گوش کند وقتی این کار را انجام می دهد که مشغول به هیچ کاری جز همین شنیدن موسیقی نباشد و آن چنان غرق موسیقی می شود که در برخی موارد حتی اگر بلند صدایش هم بزنید ممکن است نشنود.
من وقتی به عنوان مثال صدای استاد شجریان را گوش می کنم فقط گوش هایم نیستند که این صدا را می شنوند در حقیقت تمام سلول های بدنم مشغول شنیدن موسیقی هستند.
درست است که شما نیز چنین لحظاتی را تجربه کرده اید اما شک ندارم و البته چنان که از بسیاری دوستانم که اهل موسیقی هستند پرسیده ام همیشه این گونه نیستید و فقط زمان های اندکی پیش می آید که محو یک موسیقی خاص شوید اما برای من و بسیاری دوستانم همیشه این حالت اتفاق می افتد که در حال شنیدن موسیقی دیگر هیچ کاری انجام نمی دهیم.
واقعاً چو عضوی به درد آورد روزگار سعدی را با تمام وجودم درک می کنم چرا که نابینایی به هیچ وجه فقط ندیدن چشم نیست و همین ندیدن کلی تفاوت را در افراد نابینا با بینا ها به وجود می آورد.
نمی دانم این نابینایی چیست که این قدر تبعات با خودش دارد که این قدر ما را با جهان اطرافمان غریبه می سازد.
بگذارید یک طور دیگر قضیه را توضیح دهم.
شما ممکن است هر نوع موسیقی ای گوش کنید و در حقیقت موسیقی را فقط برای پر کردن اوقات فراغتتان به کار می گیرید البته که در این بین استثنا هایی هم وجود دارند مثل اهالی هنر یا ادبیات آن هم از نوع خاصش نه تمام این افراد؛ اما ما نابینایان اغلب حاضر به گوش کردن هر نوع موسیقی ای نیستیم و علتش هم این است که ما با موسیقی زندگی می کنیم و فقط آن را به صورت پس زمینه زندگیمان نمی خواهیم؛ من دوستی دارم که برای فرار از تنهاییش چهار ساعت پیاپی موسیقی گوش داده است.
در مورد خیلی از مسائل دیگر هم معمولاً افراطی عمل می کنیم که دیگر جای گفتنشان نیست.
من را بگو مثلاً با ساختن این وبلاگ قصد معرفی نابینایان به عنوان افرادی عادی را در جامعه دارم حالا باید با نوشتن چنین مطالبی انتظار هر گونه واکنشی را از دیگران در مواجهه با یک نابینا داشته باشم؛ اما اگر به عمق مطلب پی ببرید به گمانم تعارضی بین گفته های قبلیم با این مطلب نباشد چرا که با تمام اوصافی که از نابینایان گفته ام به هر صورت آنان نیز آدمی هستند چون شما با تمام نقاط قوت و ضعفشان.
این شعر از خانم مریم حیدرزاده، شاعر هم نوع را بسیار دوست دارم و البته هم انتقادم نیز به این غزل این است که چه خوب می شد اگر این قدر طولانی نمی بود و به جای این همه در هفت هشت بیت خلاصه می شد ولی به هر صورت این جا می نویسمش.
چه قدر فاصله اینجاست بین آدم ها
چه قدر عاطفه تنهاست بین آدم ها
کسی به حال شقایق دلش نمی سوزد
و او هنوز شکوفاست بین آدم ها
کسی به خاطر پروانه ها نمی میرد
تب غرور چه بالاست بین آدم ها
و از صدای شکستن کسی نمی شکند
چه قدر سردی و غوغاست بین آدم ها
میان کوچه دل ها فقط زمستانست
هجوم ممتد سرماست بین آدم ها
ز مهربانی دل ها دگر سراغی نیست
چه قدر قحطی رویاست بین آدم ها
کسی به نیت دل ها دعا نمی خواند
غروب زمزمه پیداست بین آدم ها
و حال آینه را هیچ کس نمی پرسد
همیشه غرق مداراست بین آدم ها
غریب گشتن احساس درد سنگینیست
و زندگی چه غم افزاست بین آدم ها
مگر که کلبه دل ها چه قدر جا دارد
چه قدر راز و معماست بین آدم ها
چه ماجرای عجیبیست این تپیدن دل
و اهل عشق چه رسواست بین آدم ها
چه می شود همه از جنس آسمان باشیم
طلوع عشق چه زیباست بین آدم ها
میان این همه گل های ساکن اینجا
چه قدر پونه شکیباست بین آدم ها
تمام پنجره ها بی قرار بارانند
چه قدر خشکی و صحراست بین آدم ها
و کاش صبح ببینم که باز مثل قدیم
نیاز و مهر و تمناست بین آدم ها
بهار کردن دل ها چه کار دشواریست
و عمر شوق چه کوتاست بین آدم ها
میان تک تک لبخند ها غمی سرخست
و غم به وسعت یلداست بین آدم ها
به خاطر تو سرودم چرا که تنها تو
دلت به وسعت دریاست بین آدم ها

آقا وحید شاید چون شما زمانی بینا بودید این طوری هستید البته به نظر من شما که در حین موسیقی گوش کردن کار های دیگه ای هم انجام میدید در حقیقت موسیقی گوش نمی کنید و بلکه دارید کار مورد نظرتون رو انجام میدید و موسیقی فقط پس زمینه کار شما میشه.
آیا همیشه این طوری هستید که همزمان با موسیقی گوش کردن کار های دیگه ای هم انجام بدید؟

یک پست دیگه از وبلاگم رو در تفاوت تفریحات نابینایان با بینا ها می نویسم البته اون پست مال یک سال پیش است و من از اون موقع فرق های زیادی کردم و از صد درصد مطالبش حالا ده درصدو قبول ندارم ولی به هر صورت نود درصد هم نود درصده واسه خودش دیگه.
میریم که داشته باشیم یک پست دیگه رو
همان طور که می دانید من در یک روستا زندگی می کنم و این بسیار طبیعیست که مردم روستا عقاید تغییر ناپذیریداشته باشند که هر قدر برایشان توضیح دهی و شرایط را بیان کنی باز هم حرف، حرف خودشان باشد. هزار بار هم که برایشان از توانمندی یک نابینا صحبت کنی باز هم انگار نه انگار که تو خودت را به آب و آتش زده ای تا شاید بتوانی اندکی متقاعدشان سازی و حکایت همان مثل آب در هاون کوبیدن می شود.
شاید باورتان نشود اما من تمام تعطیلات را به کتاب خواندن و گشت در اینترنت و اگر وقت اضافه بیاورم به رادیو و تلویزیون گوش کردن می گذرانم.
در روستای ما محال است که یک نابینا عصا در دست بگیرد و راه بیفتد به خانه اقوام و آشنایان سری بزند و یک نفر در این میان پیدا نشود که به زور او را به خانه بر نگرداند یا با کلی توپ و تشر به پدر یا مادرش تذکر ندهد که چرا بچه تان را در خیابان رها کرده اید و ممکن است تصادف کند و خدای نکرده اتفاقی برایش بیفتد.
هر قدر هم که بخواهی اهمیت ندهی باز هم بی نتیجه است.
لا اقل از عهده ی من یکی که بر نمی آید؛ چون من هرگز راضی نمی شوم دیگران که هیچ رابطه ای با ما ندارند پدر و مخصوصاً مادرم را به خاطر بیرون رفتن من ملامت کنند.
بنا بر این بیرون رفتن از خانه را بی خیال می شوم و تمام تابستان را مثل یک زندانی در منزل سر می کنم.
در تمام تابستان تعداد بیرون رفتن های من به عدد انگشتان دو دست نمی رسد و آن ها هم مربوط می شوند به آرایشگاه رفتن که البته در تمام اوقات به همراه پدر انجام می شود.
فقط در شهر است که من آزادی نسبی دارم و می توانم بدون دخالت بی جای افراد این طرف و آن طرف بروم که متأسفانه شهر ها هم اغلب شلوغ هستند و بیرون رفتن خواه ناخواه برای یک فرد نابینا آن هم به تنهایی کار خطرناکی است؛ ولی باز در هر صورت شهر بهتر است.
از همه ی این ها که بگذریم بر فرض که بتوانم بیرون بروم کجا بروم؟
یک روستا که هیچ چیز سرگرم کننده ای برای من ندارد من به کدام مکان تفریحیش دلم را خوش کنم.
اگر همین اینترنت را هم نمی توانستم به دست آورم آن وقت در دنیای مجازی هم راهی نداشتم و تا مهر و دانشگاه رفتن تنها می ماندم.
این ها را که می گویم برای این نیست که شما برایم دل بسوزانید و با خود بگویید چه بیچاره! هیچ راهی ندارد!
بلکه برای این است که بدانید من اگر می گویم همه چیزم را از دست رفته می بینم و جوانی نکرده ام و هزار مشکل دیگر دارم بی دلیل نمی گویم.
می خواهید درک کنید می خواهید متوجه نشوید اما بدانید که برای من نوعی اگر هم می توانستم باز هم بیرون نمی رفتم چون معتقدم برای یک نابینا در بیرون از خانه اش هیچ چیز سرگرم کننده ای نیست که او را مشغول کند و برایش جذاب باشد.
من نمی توانم از کتاب خانه ها که عاشق مطالعه هستم استفاده کنم.
نمی توانم به موزه بروم می شود رفت اما بروم که چه! وقتی هیچ درکی از محیط جز توضیحات راهنما ندارم چرا بروم؛ در حالی که می توانم در یک کتاب صد ها برابر از آن بهتر را بخوانم.
در بازار هیچ چیزی برای من وجود ندارد؛ من که اجناس مختلف را نمی بینم که بتوانم یکی را انتخاب کنم. همه چیز را هم که نمی شود لمس کرد. از این رو عموماً هر چه را که می خواهم بخرم هرگز باب میل من نیست و بالاجبار اولین لباس را که برایم اندازه است یا اولین کفش را بر می دارم و به خانه بر می گردم.
شهریورماه هم مثلاً عروسی خواهرم است؛ حالا یکی بیاید نقش من را در این مراسم پیدا کند و به من بگوید.
نمی دانم باید چه کنم که هم در مراسم به عنوان تنها برادر عروس حضور داشته باشم و هم مزاحم کسی نباشم.
از طرفی نمی شود نباشم به دو دلیل یکی این که به هر حال عروسی خواهرم است و این آرزوی هر برادریست که در عروسی خواهرش شرکت داشته باشد و دیگری خواهرم است که به هر حال انتظار دارد نمی شود نباشم که.
حالا حرف من این است؛ من در آن مراسم جشن چه کاره هستم.
نه می توانم برقصم، نه می توانم به مردم چایی یا شیرینی تعارف کنم و نه می توانم بر سر عروس و داماد پولی چیزی بریزم. فقط باید حضور فیزیکی داشته باشم.
بر فرض اگر هم بتوانم چایی میوه ای تعارف میهمانان کنم وقتی چندین نفر بهتر از من هستند دیگر جایی برای من نمی ماند.
به خواهرم که غیر مستقیم جریان را توضیح می دهم می گوید: حد اقل عکس یادگاری می گیریم! من هم در دل خنده ام می گیرد و با هر زوری که شده پنهانش می کنم و با خود می گویم که: عکس! عکس به چه درد من می خورد وقتی هیچ درکی از آن ندارم؛ اما خوب که فکر می کنم می بینم همه جا انسان نباید خودخواه باشد و اگر می تواند به شکلی دیگران را آن هم وقتی عزیزانش باشند شاد کند چرا به خودش فکر نکند و سعی کند به خاطر آنان کاری را هر چند خلاف میلش انجام دهد. در هر صورت من در آن عروسی خواهم بود اما باید کلی نقش بازی کنم که ناراحتیم به چشم کسی نیاید؛ اما اگر راهی بود که می شد لا اقل پدر یا مادرم را از نگرانی در آورم خیلی خوب می شد. منظورم وقتیست که آن ها به شدت مشغول راست و ریس کردن امور هستند ومجبورند حواسشان به من هم باشد که مبادا کم و کسری ای داشته باشم؛ حالا من هر قدر هم که برایشان توضیح دهم به من فکر نکنید و حواستان به کار خودتان باشد باز هم بی نتیجه است و آنان نمی توانند به فکر فرزندشان نباشند.
چه می دانم! چه بگویم؛ یکی از دوستان می گفت: باید در این مراسم باشی حتی اگر به اندازه خوشآمد گویی به میهمانان باشد. با ایشان موافقم. نمی شود نبود. خدا به خیر بگذراند.
خلاصه ی مطلب، من یک زندانی هستم که با تغییر محیطم مثلاً آمدن از شیراز به روستا فقط زندان بان های من عوض می شوند. همین و بس.

این اتفاق افتاده ولی بازیشون به خودشون زهر مار شده.

من و تو و در کل ما نابینا ها از این بازی متنفریم ولی بینا ها که نیستند.

سلام دوستان.

الآن در توصیف رعد بزرگ من باید چی بگم
شکلک سوختن دل خوبه؟

سلام بر صد سال تنهایی.
در پاسخ به رعد هم نمی دونم چی باید بگم؟!
به هر صورت روحیه افراد با هم فرق می کنه و همین طور که خودتون میگید بعضی ها این طوریند و نمیشه حکم رو تعمیم داد مثلاً خودِ من ادعای زیادی در واقعبینی و openmind بودن ندارم ولی حد اقل کاری که می کنم اینه که به حرف طرف گوش می کنم و اگه نخوام جوابشو بدم بهش میگم دلم نمیخواد اینو جواب بدم و طرف هم تا حالا هر کس که بوده ناراحت نشده و خودم هم احساس می کنم کار بدی نیست آدم بی تعارف و رک و راست باشه.

سلام بر پرواز.

سلام بر خانم سیتا.

رعد بزرگ بگذار و بگذر از این مهملات.

شهروز اگه بشه لایک رو تفسیر کرد که در حقیقت حرف تو درسته چون آدم مثلاً در فیسبوک هم از این دست اخبار می خونه و فکرشو بکن نشه نظر بذاره و فقط بخواد بگه خونده و مطلبو گرفته چاره ای جز لایک نیست از طرفی لایک برای پسندیدن مطالب خوب هم استفاده میشه.
واسه همین گفتم خانم رهگذر چشم غره من رو جدی نگیرید.

من هم تا حالا یک بار هم پیش نیومده صورت کسی رو دستمالی کنم که بفهمم چه قیافه ای داره. شاید اگه بیشتر می دیدم یا به قول شهروز قبلاً می دیدم و حالا نابینا می شدم چنین کاری انجام می دادم.

سلام بر بانوی محله موضوع خاصی نداریم.
فعلاً تا موضوع خاصی انتخاب نشده اگه هستید بگید در مورد نقش زنان در ایجاد و پیشگیری از جرم منبعی سراغ دارید من باید هفته آینده تحقیقی در این باره ارائه کنم در درس جرم شناسی.

نظر شما رو کاملاً رعد بزرگ قبول دارم ولی خب، همین رو که فقط نمی تونم برم برای کلاس یک ساعت و نیمه ارائه بدم
میشه آیا؟

رعد بزرگ نبین های ناب کلمه قشنگیه.

در مورد سلام کار یکی از ما درسته من امشب چون به نقش دربان محله خودم رو منصوب کردم تا حالا به تک تک افراد شبنشینی سلام کردم همین طوری فقط امشب پیش اومد.

در مورد تحقیق باید خدمت یکی از ما عرض کنم که من خودم این موضوع رو انتخاب نکردم و استاد محترم به دلیل افاضات بنده در مورد حقوق زنان این موضوع رو بر گردن این جانب انداختند
وگرنه من رو چه به این حرف ها!
از این لحاظ میگم من رو چه به این حرف ها که یک فمینیست دو آتیشه هستم و استاد برعکس من یک مرد سالار هستند هر چند که مستقیم تا حالا نگفتند ولی خب به هر صورت از درس هایی که تا حالا باهاشون گذروندم فهمیدم که من و ایشون در این موضوع یعنی حقوق زنان راهمون از هم جداست.
فکر کنم تحقیق من چیزی شبیه به مناظره باشه تا کنفرانسی تک نفره که فقط یکی میاد حرف می زنه و میشینه.
اگه نتیجه مطلوبی به دست آوردم سعی می کنم این جا هم بذارمش.

سلام بر خانمِ لِنا.
شکلک همون دربون که گفتم خخخخ

شهروز لایک به طور اساااااسی انکار وجود معلولین چیزی که در جامعه بدجور شاهدش هستیم خیلی دیگه زوره.

با موضوع موافقم فردا شب تا هر جا که تونستم هستم خاطرات نسبتاً ترسناکی هم دارم.

کس دیگه ای نمیخواد حدس بزنه آیا؟

اما پاسخ ماجرایی که حساااابی من رو ترسونده بود.
بعد از کلی بیدار موندن و حسااااااابی و با دقت گوش دادن جای صدا رو کشف کردم فهمیدم از اتاق شماره پنج میاد و راستش اولین بار که فهمیدم می ترسیدم برم داخل اتاق و داستان رو کشف کنم که فردا شب به محض شنیدن صدا دل رو زدم به دریا و با کلی هراس و وحشت در اتاق پنج رو باز کردم و اون صدای گنگ و نامفهوم رو تعقیب کردم.
خوب که دقت کردم فهمیدم از کمد کنار پنجره میاد و همین که خواستم روی صدا دقیق بشم دیگه قطع شد تقریباً دیگه جریان رو فهمیده بودم ولی فردا شب سر موقعِ همیشگی این بار با خاطری آسوده تر رفتم اتاق پنج و کمد کنار پنجره و با کمی دقت فهمیدم و در حقیقت مطمئن شدم صدای زنگ ساعت گویای یکی از بچه هاست که چون احتمالاً زیر انبوهی از لباس هاش بوده اون طوری نامفهوم به گوش می رسیده و علت شنیده شدنش هم با وجود موانعی که داشت سکوت سرشاری بود که خوابگاه شب ها به خودش می گرفت و هم چنین سبک بودن خواب من که الآن هم با کوچک ترین صدا از خواب می پرم.
حالا این که اون فرد صاحب ساعت چرا ساعت یک و چهل و هفت دقیقه ساعتش رو هر شب کوک می کرده دیگه باید از خودش پرسید که من اون موقع دیگه کنجکاوی نکردم.
ولی خودمونیم ها الکی الکی چه قدر ترسیده بودم ها!