سخته باور رفتنت و من چه زود فراموشت کردم
دیشب خوابت رو دیدم, با چادر مشکی بودی و تو خواب یه کم تپل به نظرم رسیدی! صدات ولی تغییر کرده بود یا من صدات رو یادم رفته بود! نمی دونم …
می دونی هیچ وقت به کسی نگفتم یا ننوشتم
وقتی رفتی خیلی عذاب وجدان گرفتم, حس می کردم تقصیر منه, حس می کردم خدا منو با رفتن تو ادب کرده, و چرا تو؟ تویی که پاک بودی و ساده, مهربون بودی و …
یادت هست مامان اینا که رفته بودند مکه اومدی خونه ما و خدایااا منو ببخش, اعظم منو ببخش … من واقعا شرمنده م … همیشه شرمنده بودم و چه زود دیر شد …
هیچ وقت نتونستم بهت بگم … هیچ وقت …
همون سال بود دقیقا همون سال … 1382 … ماه رمضونش هم که خونه ما دعوت بودید من نبودم و …
چرا فرصت نشد اعظم چرا؟ چرا رفتی اعظم چرا؟
یادته یه عکس علی دایی بهت دادم و پشتش نوشتی آمنه دایی؟ یادته چه خاطره ای شد اون عکسه؟
اعظم خیلی دلتنگ مهربونی های بی آلایشتم …
یادته بهم یاد دادی تخم مرغ گوجه رو میشه با رب گوجه هم درست کرد …
یادته وقتی رفتی صبح بود, یادته بابام زنگ زد و راضی رفت بالای پشت بوم گریه کرد و من نشنیده گرفتم, , یادته بعد از ظهر توی اتوبوس روی خودم نیاوردم میدونم تو رفتی, یادته مهمونات خونه ما دعوت بودند و من هیچ کدوم رو نیومدم, یادته اعظم یادته؟؟؟
وقتی میام طرف های خونه ت, خونه ای که خیییلی برات زود بود خیییلی! همیشه حساب می کنم چقدر بودی و چقدر دیگه من به سقف تو می رسم! تو در انتهای خودت ایستادی و من همین طور میام و میام … معلوم نیست شاید نرسیده بهت متوقف بشم شاید هم برم و برم تا برسم به باباجون خداداد و سه رقمی بشم یا نمی دونم معلوم نیست یعنی دست من نیست ولی حساب می کنم چقدر زود ایستادی چقدر …

***
از این فریاد
تا آن فریاد
سکوتى نشسته است
لب بسته در دره های سکوت
سرگردانم……..