سلام بر شما دوستان خوب و مهربان محله، از اینکه بعد از مدتها میخام برای بار دوم در این محله پست بگذارم بسیار خوشحالم، و امیدوارم که شما هم همیشه شاد و خوشحال باشید. قبل از اینکه برم سر اصل مطلب دلم میخواد از همه ی دوستانی که هفته ی پیش به مناسبت تولد ایلیا در این محله جشن گرفتند تشکر کنم، چه اونایی که کامنت دادند و چه اونایی که فقط خواننده بودند و با خوندن متن از خوشحالی ما خوشحال شدند، یه تشکر ویژه هم از داداش جواد گل میکنم که سنگ تموم گذاشت و آهنگ زیبایی رو آماده کرد، و البته اینجا هم منتشر کرد. خُب
Day: مرداد ۳۱, ۱۳۹۳
سلام سلام دوستان. خوبین؟ خوشین؟ روزگار با شما خوبه یا شما با روزگار خوبین؟ هر کدوم که باشه بازم خوبه. خب من دومین بارمه که پست میذارم. شاید چیزایی که میگم به درد خیلیا نخوره. اما فکر کردم جاش توی محله خیلی خالیه. دوستان من توی شهر خودم مربی جهتیابی بعضی از گروههای نابینایان هستم. حدود هشت سالی هست که مستقلم و بدون کمک کسی خودم رفتامد میکنم. تجربه های زیادی در مورد جهتیابی کسب کردم. برای همین فکر کردم بیام و تجربیاتمو در اختیار بقیه هم هر از چند گاهی در قالب چنتا پست بذارم. حالا بریم سراغ بحث اصلی. دوستان من از همون ابتدا شروع میکنم از
سلام. چه طورید دوستان؟ میگم ما نابیناها هم یه زمانی واسه ی خودمون پادشاه داشتیم توی این مملکتهااااااا. ای کاش اون موقع ما بودیم. خییییییلی حال میداد خداییش. حالا بذارید براتون بگم قضیه چیه. این پادشاه روشندل، چیز یعنی ببخشید نابینا کسی نیست جز شاهرخ میرزا افشار یا شاهرخشاه افشار. ایشون سال 1112 خورشیدی متولد شدن. ایشون بزرگترین فرزند رضاقلیمیرزا ولیعهد نادرشاه افشار بوده. بعد از قتل نادرشاه در قوچان در سال 1126 خورشیدی، عادل شاه، برادرزاده ی او به تخت پادشاهی نشست و تمام فرزندان و بازماندگان نادر را به جز این شاهرخخان قصه ی ما زد کشت. این جناب عادل شاه یه سال حکومت کرد تا بالاخره
