Tag: از شب نوشت های پریسا

وقتی تو نیستی, هوای دلِ آسمان تار می شود. وقتی تو نیستی, آن شرحِ بی نهایتِ غم, در پژواکِ آوای مرغِ شب, تلخ, بارانی, بی صدا, بیدار می شود. وقتی تو نیستی, بهار دلگیر, تابستان تاریک, پاییز همیشه نزدیک است. وقتی تو نیستی, آه! وقتی تو نیستی! … قیصر چه خوش می گفت: -وقتی تو نیستی, نه هست های ما چنان که بایدند, نه بایدها.- وقتی تو نیستی, تمامِ عمر در سیاهیِ بی انتهای درد پیش می رود. در امتدادِ تب. تا انتهای خواب. تا ماورای شب. وقتی تو نیستی, روزهای مبادا چه بسیارند! چه سردند. چه تارند! وقتی تو نیستی, دردها, ای کاش ها, دلتنگی ها, همه بیدارند.

باز، آغاز می کنم، این شرحِ هزاران بار، گفته را.   باز، پرواز می کنم، وسعتِ این آهِ در سینه نهفته را.   و در شکستِ شفق در نگاهِ دلم، این آغاز را چقدر خسته ام!،   و بر ویرانه های این انتهای خاکستری، خاموش، بر شانه ی یلدا شکسته ام!.   به راستی، کجاست، پایانِ این آغاز!؟ به راستی، کجاست، بطلانِ این بال های بی پرواز!؟   و باز، آغاز می کنم، در این هوای خاکستری،   عشق را، خون را و شفق را، باز، پرواز می کنم.   و آیا می توان دوباره آغاز کرد، این دردناک ترین انتها را، تا پایانی سپید!؟   و آیا می