هشدار: تمامی اسامی، شخصیت‌ها، و رخدادهایی که در این داستان آورده شده‌اند، ساخته‌ی ذهن نویسنده هستند و واقعیت ندارند. هرگونه تشابه اسامی این داستان با اسامی اشخاص موجود در دنیای واقعی، کاملاً ناخواسته بوده و از کنترل نویسنده خارج است.

آه! کاش می دیدم: نویسنده مهدی بهرامی راد
فریاد زدم. چنان فریاد زدم که یاد ندارم در عمرم حنجره ام چنین از هیجان لرزیده باشد. چنان فریاد زدم که یاد ندارم تارهای صوتی ام چنین فشاری را تحمل کرده باشند. آن موقع تمام وجودم پر از خشم و حِسّی بود که روی هم جمع شده بود؛ و باید آن موقع خالی میشد. که شاید اگر خالی نمیشد با یک باد سبک هم از هم می پاشیدم.
فریاد زدم: خفه شووووو زنِ احمق.
و به دنبالش لحظاتی بعد, صدای کوبیده شدن درِ خانه بسیار محکم تر و بلندتر از فریاد خودم به گوشم رسید که لرزش در و دیوار را با لرزش خودم کاملا حس کردم.
با نفس های عمیق, به گونه ای که انگار نوعی آرامش درونم را در آغوش می گرفت بی اختیار روی زمین دراز کشیدم. دستهایم را باز کردم و با همان نفس های عمیق به آسمان خندیدم. به روزگار خندیدم و چشمهایم را بستم.
اصلا چه شد فریاد کشیدم؟ جوابش را می دانستم ولی شاید بهانه ای جدید می خواستم برای این نفسِ بیچاره ام بیابم. هان یادم آمد. یک دردِ دل ساده بود. دردِ دلی که همه زن ها با همسرانشان می کنند. یک دردِ دل ساده ولی آزار دهنده. از آنهایی که یک شخص باید سبک سنگین کند که بگوید یا نگوید. شاید هم بهانه ای بود برای فریاد زدن من. آره. اعتراف می کنم دنبال بهانه بودم برای این فریاد. سالهاست منتظر بهانه بودم ولی هر بار به بهانه ای منصرف میشدم.
حالا دردِ دل چه بود؟ اوایل که این حرف را شنیدم کمی دلگیر میشدم. با خود می گفتم مهم نیست. می گذرد.
اولین بار فکر کنم یک هفته بعد از عقدمان بود, عقدی آسمانی که قرار بود دو کبوتر را به یک بارگاه ملکوتی برساند. یک کبوتر به سختی می تواند کار دو کبوتر را انجام دهد. با هم به پارک رفته بودیم. قدم می زدیم و مردم را نظاره گر بودیم که نو عروس با طنازی و نوعی حس افسوس گفت: چی میشد میدیدی؟ دوست دارم بشینم پشت موتور و تو هم منو ببری این ور و اونور. آه خدایا.
یک لحظه جا خوردم ولی در تب و تاب بودیم. با شوخی و مزاح گذشت. به مرور این آه ها بیشتر شد. آه برای اینکه چرا نمی توانم رانندگی کنم و تازه عروس را با ماشین شخصی به مسافرت ببرم؟ آه برای اینکه چرا موقع خرید نمی توانم در انتخاب رنگ ها همراهی اش کنم.
بعد از لحظاتی از روی زمین برخاستم. دست و صورتم را با آب سردِ داخل یخچال شستم. از بس حرارت بدنم بالا بود که به این آب سرد نیاز داشتم. با خودم کلنجار می رفتم که چرا فریاد زدم؟ او هم آرزو دارد. به من نگوید به که بگوید؟ البته مدتهاست که فقط این آه ها و درددلها نصیبم شده. این درددل کنار حرف ها و کارهای دیگر که جمع میشد, یک چوب کوچک کبریت را به مرور آماده آتش زدن یک انبار کاه می کرد.
دست و صورتم را خشک نکردم. می خواستم این سردی درونم نفوذ کند که خاموشم کند. به کابینت ها تکیه میزنم و دوباره انبوه خاطرات مثل وسوسه ها درونم سرازیر می شود. مخصوصا روزی که به من گفت: نمی خواد بیای خونه پسر عمم. سختت میشه.
گفتم: نه سختم نیست. یعنی از مکه اومده ها. زشته نیام.
-: زشت نیست. میای اونجا میشینی هی بهت نگاه میکنند. خوشم نمیاد.
-: خب نگاه کنند. منم نگاشون میکنم.
-: اونجا کسی نیست مواظبت باشه.
-: بابا مگه کوچیکم. میشینم کنار یکی تا مراسم تموم بشه دیگه.
-: نمی خوام بیای. میخوری جایی گندکاری ای چیزی پیش میاد آبروم میره.
این حرف آبروی خودم را پیش خودم برد. خیلی احساس حقارت کردم. تا به حال هیچ کس بخاطر مسئله بینایی, اینگونه حقیر و آبرو ریزم نکرده بود. حس می کردم یک تکیه گاه پیدا کرده ام ولی نمی دانستم تکیه گاه کسی نمی توانم باشم, بلکه مایه آبرو ریزی اش شوم. لج نکردم چون دوستش داشتم. نرفتم چون برایش احترام قائل بودم. با خنده و مزاح از آن گذشتم ولی بی اختیار این کبریت کوچک را آماده شعله ور تر شدنش شدم.
معروف بودم به اعصاب فولادین. ولی هیچ کس طی این دوازده سال متوجه نشد که یک حرارت درونی, به اسم, فعلا نمی دانم به چه اسمی, اما میدانم این اعصاب فولادین را به مرور ذوب کرده است. یک ذوب آهن طبیعی درونم روشن شده که همه چیز را درونم ذوب کرده است.
لباسهایم را پوشیدم, عصا و گوشی به دست, رفتم به ناکجا آباد. هر جایی غیر از اینجا. سراغ کدام دوست بروم؟ واقعا احتیاج دارم با کسی حرف بزنم. واقعا نیاز دارم به یک برون ریزی عظیم. تق تق کنان عصایم را با زمین آشنا می کنم. چه آشناییِ غریبی. ولی زمین عادت کرد و او عادت نکرد.
مرتب فکر می کنم سعی کرده ام همسری ایده آل باشم. همه چیز را آماده کنم تا خانواده ام غم نبینند. تا جبران ندیدنم باشد. ولی گویا یک جای کار اشکال دارد. و گرنه من نباید انبار باروت باشم.
به آن حرف ها که عادت کردم, پروسه ای جدید شروع شد. پروسه ای که شاید شروع شدنش طبیعی بود. وقتی گفت: من زیبایم, من خوشگلم, چرا از زیبایی های من تعریف نمی کنی؟ چرا وقتی از آرایشگاه می آیم تعریف نمی کنی؟ همه از خدایشان است همسری زیبا داشته باشند. ولی تو سردی.
گفتم: من که با ربط و بی ربط ازت تعریف می کنم. دنبال چه هستی؟ قطعا اگر می دیدمت بیشتر و بیشتر تعریف می کردم. ولی تو خوبی. تو ماهی. تو یک دانه منی. صفاتت را که خیلی تعریف میکنم عزیزم.
این افسوس هم به افسوس های دیگرش افزوده شد. دوست دارد دیده شود. دوست دارد چشم در چشمش بدوزم. دوست دارد مثل یک آدم بینا با او معاشقه کنم. در همان ایام تصمیم گرفتم همه شرایط را مجدد برایش توضیح دهم. که من سر راهی نیستم. همه چیز را روز خواستگاری ایام نامزدی توضیح دادم و دیدی و تصمیم گرفتی. ترحم نمی خواهم. اگر حس میکنی نمی توانیم ادامه دهیم, بگو. نمی خواهم سد راه خوشبختی ات شوم. نمی خواهم مایه آبرو ریزی تو باشم. اگر همه چیز با آنچه در نظر داشتی متفاوت است بگو. من بخاطر تو کنار می روم.
ولی بعد از مدتی فکر کردن اعلام عشق و دوست داشتن کرد. و گفتم چه چیزهایی ناراحتم می کند و قول دادیم همدیگر را ناراحت نکنیم.
کنار خیابان رسیدم. در مخاطبین بیهوده می گشتم. به که زنگ بزنم؟ با کی حرف بزنم؟ بی هدفی و پوچی درونم موج میزند که اتوبوسی جلویم می ایستد. از راننده های همیشگی که موقع رفتن به سر کار من را می شناسد. و بی اختیار سوار شدم. روی صندلی نشستم. به گونه ای بیرون را می نگریستم که انگار همه چیز را می بینم. آه, کاش میدیدم. و باز بی اختیار خنده ام می گیرد. مثل او, آه کشیدم و آرزوی بیهوده ای نمودم.
عهد و پیمانمان خیلی زود جایش را به همان آه ها و اعمال داد. و من خودم را با بازی های بچه گانه, با کودکی که روز به روز بزرگتر میشد مشغول کرده بودم. کودکی که بخاطر همان آه ها, حق نداشتم با خود به کوچه ببرمش, حق نداشتم به پارک ببرمش که خدایی نکرده از ناحیه من, چون نمی بینم صدمه ای بخورد. مثل شیر مراقبش بود. و من می خواستم اثبات کنم که با محبت خارها گل می شود. جشن تولدهای غافل گیر کننده, جشن روز ازدواج, روز والن تاین, شاد کردنش به هر بهانه ای جزو دستورات کارم شده بود. تا اینکه با یک جمله بر افروختم. روزی که با مصاحبه با یک زوج معلول نابینا در شبکه یک, آنها گفتند که ما عقیده داریم ازدواج باید هم گروهی باشد. مثلا نابینا با نابینا. که ناگهان او گفت: راست میگند. چرا تو با یکی مثل خودت ازدواج نکردی؟ اونوقت منِ خر بهت جواب مثبت دادم.
نمی دانم لحنش شوخی بود یا جدی, نمی دانم واقعا قصد و منظوری پشت حرفش داشت یا نه, ولی بی اختیار بر افروختم. خواستم سرش فریاد بزنم. به سمتش رفتم. فهمیده بود عصبانی شدم. او را گرفتم و واقعا خواستم بزنمش که لرزش دستهایش را حس کردم. بی اختیار در آغوشش گرفتم و بوسیدمش. گفتم: تو بهترینی که خدا قسمت من کرد. من سیم خاردارم که مرتب زخمی ات می کنم.
کمی تامل کرد و گفت: پس ولم کن سیم خاردار دستم درد گرفت.
خنده ام گرفت. تیکه هایش واقعا گاهی خنده دار است. ولی واقعا انتظار داشتم یک عذرخواهی خیلی کوچک از این حرفش می کرد. یک عذرخواهی کوچک هم من را خیلی دلگرم می کرد. آنقدر که شاید باطری های نیمه شارژم را شارژِ شارژ می کرد و برای ده سالی آماده زندگی مسالمت آمیز می شدم.
خود را در پارک دیدم. پارکی که همیشه تنها یا با او می آمدم. حالا تنها آمدم. البته مدتهاست با او می آیم ولی تنها هستم. خنده دار است نه؟ چگونه با اویم ولی تنها؟
برمی گردد به همان آبرو ریزی در مهمانی. یادتان که هست؟ مدتهاست خجالت می کشد با من جایی برود. چیزی نمی گوید. حتی آه هم نمی کشد. اما عملش کاملا هویداست. هویداست که دوست دارد نقل محفل باشد. دوست ندارد بشنود همسرش کور است. با من به خرید نمی آید. یا تنها می رود یا با من وارد مغازه یا فروشگاهی نمی شود. و اکنون که فرزندم هشت ساله است, در پارک یا موقع بیرون رفتن, مندست در دست فرزندم قدم می زنیم و او چند قدم جلوتر یا عقب تر, به گونه ای که انگشتی سمتش نباشد که همسر این مرد است, راه می رود. اگر هم فرزند نباشد با کمی فاصله در کنارم راه می رود ولی حق ندارم عصا در دست داشته باشم.
کنار نیمکت همیشگی میرسم. کسی روی آن ننشسته. می نشینم و دستهایم را زیر چانه می گذارم. واقعا یک آدم کور مایه آبرو ریزی یک خانواده است؟ کوری که شاغل است, دستش جلوی کسی دراز نیست, آبرومند سعی می کند زندگی کند, چرا باید مایه آه و آبرو ریزی یک شخص باشد؟ چرا اگر پشیمان شده چیزی نمی گوید؟ دوستم دارد؟ پس چرا اینگونه عمل می کند؟ اصلا چرا فریاد زدم؟ چرا این بار نتوانستم مثل دفعه قبل در آغوشش بگیرم و ببوسمش؟
هان! یادم آمد. از روزی که یک رقیب عشقی پیدا کردم او آرزوهایش را در آن جستجو کرد. از روزی که سامسونگ نوت پنج در دستش مثل غنچه شکفت, و اینترنت مثل نقل و نبات روی سرش پاشیده شد, آمالهایش را یافت. دوستان جدید, اخبار جدید, و افکار جدید. در خانه سکوت بیشتری حاکم شد و تنها گویندگان خانه من و فرزندم بودیم. قرارهای دسته جمعی دوستان قدیم که در نت یکی یکی همدیگر را می یافتند, رستوران ها و اماکن دیگر از سرگرمی های جذاب شده بود.
و من غافل از یک امر, تاثیر جادویی اینترنت در بعضی اعمال. الان یادم آمد که چرا سرش فریاد زدم.
عصر مثل همیشه خسته در اتوبوس به خانه برمی گشتم. و باز مثل همیشه در حال چرت زدن و گوش دادن به رادیوی اتوبوس که اخبار میگفت. همراهم زنگ خورد و لحظاتی در گیجی فکر کردم آهنگی از رادیو است. برادرم بود. مثل همیشه بعد از گفتگویی عامیانه گفت: داداش! ببخشینا نمی خوام تو زندگیت دخالت کنم, اما میدونی خانمت چه عکس های ناجوری از خودش تو اینستوگرام میذاره؟
یک لحظه مثل یک کوه آتشفشان همه گیجی که از سرم پرید هیچ, آماده بودم فریاد بزنم. نمی دانستم چه بگویم. بی اختیار گفتم: دِ داداشِ من! دخالت کردی! بد موقع هم دخالت کردی.
و گوشی ام را خاموش کردم. انواع افکار به سرم سرازیر شد. مثل یک بهمن که از کوه با شدت و قدرت پایین می آمد همه چیز را در راهش خراب می کرد.
یعنی چه عکسهایی گذاشته؟ اصلا چرا گذاشته؟
وارد خانه شدم. بچه مدرسه و او خواب بود. در را محکم بهم زدم. از خواب پرید.
-: چته؟ تازه خوابم برده بود.
-: مریضم. می خواستم عمدا بیدارت کنم.
-: میدونم که مریضی. دیوونه.
-: تو دیوونم کردی.
-: آقا رو باش. من از دست تو دیوونه شدم. راحتم بذار.
-: آرزو به دل موندم یه بار از سر کار بیام و بیای استقبالم.
-: برو بابا حالت خوش نیست.
بی اختیار صدایم را بالا بردم.
-: این عکسا چیه تو پیجت میذاری؟
مثل عقاب از جایش پرید.
-: کدوم عکسا؟ کی فضولی کرده؟
-: فکر میکنی حواسم بهت نیست خانم؟
-: حواست به منه؟ اگه هست چرا نیاز هامو برآورده نمی کنی؟
عصبی تر میشم. من من می کنم. حرفهای جدید قراره بشنوم؟ باز هم ماجرای آبروریزی و این چیزهاست؟
-: چه چیزی کم گذاشتم؟ بی لباس موندی تا حالا؟ شب گرسنه خوابیدید تا حالا؟ سالی یک دو بار سفر نمی برمت آیا؟ دستمون جلو این و آن درازِ؟ جشن و کادو در سال نداری؟ چی می خوای؟
-: فکر میکنی فقط همین هاست؟ تو منو نمی بینی. تو از من دوری. زیبایی های منو نمی فهمی. می فهمی چی میگم؟
-: برا همین عکسهای ناجور از خودت تو نت میذاری که بقیه ببیننت و تعریفت کنند احمق؟
-: به من میگی احمق کورِ بدبخت.
دیگر آن کبریت کوچک کاملا آماده آتش زدن بود. کاملا آماده افروخته شدن. که خودم و همه چیز را آتش بزنم. این دیگر آبروریزی برای من بود. آبروریزی ای که با هیچ آتشی اثرش از بین نمی رود. تمام انرژی ام را در صدایم متمرکز کردم و دهانم باز شد.
-: خفه شووو زن احمق …

سروصدای جمع و جور کردن وسایل به همراه گریه و اشک به گوشم می رسید. به دقیقه نخورد که درب خیلی محکم به هم کوبیده شد. الان که فکر می کنم متعجبم چرا این قدر زود خانه را ترک کرد. قبلا برای یک بیرون رفتن حداقل نیم ساعت طول می کشید وسایل و خودش را آماده کند. شاید, البته شاید همه چیز را قبلا آماده کرده بود برای چنین روزی. آه خدایا! کاش می دیدم.