Day: خرداد ۶, ۱۳۹۶

ضمن درود فراوان و عرض ادب! خب من دوباره آمدم با تعریف خاطراتی از جنس خوش گذرانی هایم از بیش از یک ماه پیش تا دیروزم! حدود هفت هشت ماه پیش بود که وقتی با همکارم وارد اداره شدیم یه مردی پیش همکارم اومد و در مورد تیم دوچرخه سواری حرف زد و متوجه شد که صاحب دوچرخه منم و گفت من دوباره میام و باهاتون صحبت می کنم تا شما هم با تیم دوچرخه سواری شهر همکاری کنید و رفت و دیگر پیدایش نشد— بیش از یک ماه پیش روز چهارشنبه بود که دوباره آن آقا به اداره اومد و پیش من حاضر شد و یک ساعتی با

بهاری ترین بهانه ی دوباره بودنم. نفس هایت, نمی دانم مشامم را با عطر آشنای کدامین بهشت آشتی داده اند. که بوی خدا را این چنین نزدیک احساس می کنم. نمی دانم تقدسِ دستان عزیزت حاله ی زرینه کدامین اسمت را گرداگرده وجودم کشیده است که هر نیمه شب فرشتگان بر سجاده ی دستانم به نیایش می نشینند. نمی دانم آهنگه ملکوتیه  صدایت, کدامین آبشاره آرامش را به رو یم گشوده است که جانه سرگشته و بیتابم, اینک, سنگه صبوره تمامیه فریادهای بی صدای عالم است. نمی دانم با من چه کرده ای. و معجزه ی پرشکوهه حضورت, کدامین روحه دوباره را در من دمیده است. تنها و تنها

سلام بر قرصی و نان قرصی های محله. چه خبرا؟ خوش هستید یا نه؟ یه روز میگم هستم، روز بعد میگم رفتم! خداییش کدومشو قبول میکنید؟ باور میکنید نمیدونم تکلیفم با خودم چیه؟ حالا این یک امر شخصیست و نمیخوام شما را وارد ماجرایی کنم که نتیجه اش مشخص نیست. اگر یه روز پست خداحافظی زدم و فرض محال که منتشر کردند، باور نکنید. اگر یه روز قول دادم که تا ته ته گوشکن باهاتون هستم، باز باور نکنید. اصلا اهمیتی نداره من باشم یا نباشم. مهم اینه که یه مقدار چرندیات میگم و میرم. نرفتم هم، نرفتم. من میگم، شما چرا باور میکنید؟ بریم ته موضوع خودمون. آیا