Day: اسفند ۱۶, ۱۳۹۵

سلام خوبید بچه ها؟ چه خبرا؟ این روزا کارام خیلی زیاد شده. حجم کاریم اونقدر زیاده که هفت صبح بیدارم میرم سر کار و دوازده یا یک نصفه شب به زحمت بر می گردم خونه تا شش ساعت بعد. خواب یا بیدار. گشنه یا سیر. خسته یا پر انرژی. دوباره راه بیفتم به سمت محل کارم. خوشحالم. خدا رو شکر می کنم که کار دارم. شاغلم. سر کار میرم. خسته میشم و آرزوی روز های خالی از کار می کنم. خوشحالم که وقت ندارم. خدایا شکرت که وقت برای سر خاروندن ندارم. خیلی ها بیکارند. بینا یا نابینا. فرقی نداره. شاید خیلی از شما که این پست رو میخونید

سلاااااام بروبچ محلهههههه. خوبید شماهاااا? چه خبراااااا? بچهااا عباس هم بهتره. خبر دارید که دقیقا یکشنبه پیشی مرخص شد به آغوش خانوادش برگشت. خیلیییی خوشحال شدم. خدا خیلی دوستش داشت. همه هم که دعا کردن معجزه شد واقعا. خدا رو شکر. مرسی از همگی شماها که دعا کردید. انشالله هیچ عزیزی گرفتار بیمارستان نشه! بازم دعا کنید که بهترتر بشه سلامتیش کامل برگرده بیشترین مشکل گردنشه که آسیب دیده به حق روزای عزیز خیلی زود سلامتیش کامل بشه بچهاااا میگمااا دیشب تا حالا بارون میباره منم که عاااااااشقشم. دیشب چشم رو هم نزاشتم. چند باری بیرون رفتم لذت بردم زیاد. نمیتونستم بمونم زیر بارون چون تازه مریض شده بودم.

اینا رو واس دل خودم مینویسم. تو رو خدا, اگه حالت گرفته میشه, اگه اذیت میشی, اگه زودرنجی, اگه نمیتونی تحمل کنی, خب نخونشون. والا. مجبور که نیستی. باید بنویسم. چون با نوشتن حس خوبی پیدا میکنم, چون حتماً یکی پیدا میشه متوجه بشه چی میگم, چون باید دلتنگیام, خستگیهام, و بدبختیامو بریزم تو محله. آخه هر چی هم که باشه, هر جوری هم که حسابشو بکنی, ته تهش, آخر آخرش, ما همه همنوع و همدردیم. مگه نه. باید بنویسم. ایجوری هیچ وقت یادم نمیره محدودیت دارم. هیچ وقت یادم نمیره مهمترین عضو بدنمو ندارم. هیچ وقت یادم نمیره با اکثر مردم البته از نظر خودشون تفاوت دارم. هیچ