Day: فروردین ۲۰, ۱۳۹۲

این نوشته که چند دقه پیش پست کردم از نظر خودم اون قدر که میخواستم قشنگ نشد. دوست داشتم بهتر از این میشد. ظهر خیلی ترکیب و ساختار خوشگلی با کلمات بهتری از این متن به ذهنم خورد و حتی یک قزل گفتم ولی چون جایی نداشتم بنویسمش پرید. دلم گرفته، خیلی هم گرفته. نمیدونم چم شده. دوباره همون حس رخت شستن توی دلم که خوانندگان همیشگی نوشته های من میدونید دقیقا منظورم چیه. تا حالا شده به هر چیز فکر میکنید دقیقا نقطه منفی و نشدنی موضوع جلوی شما خودنمایی کنه؟ تا حالا شده هر کاری میخوایید بکنید قسمت نشدنی کار جلوی شما قد الم کنه؟ تا حالا

وقتی به شک می افتم از صدای پا هایت, وقتی از تو میپرسم و هیچ نمیگویی, در فکر تو فکر رفتن است. تو آتش پاره ای که همه وجودم را پاره پاره کردی, بوی خیسی لب هام از عطر لب هات هنوز خاطره ساز است. هنوز دیوانه وار به دنبال شکستن دلم میروم, به دنبال شکستن عرف, برای رسیدن به تو, برای داشتنت یک لحظه بیشتر, پیش تر از رفتنت, از همان آغاز, دلم به من و خودش خیانت کرد و نقشه علاقه ام به تو را به تو تقدیم کرد. حال این منم و این نقشه که کار نکرد, که به اشتباه راهم را گم کرد. و تو