Tag: ماهنامه

شماره ۲۹ را به مناسبت آغاز خرداد پر حادثه و ماه پر تنش و اضطراب امتحانات، به دانش‌آموزان نابینا تقدیم می‌کنیم که با تغییراتی که در شیوه برگزاری آزمون‌های نهایی رخ داده، در دوران انفجار و انقلاب فناوری‌ها، وادارشان کرده‌اند پلی به گذشته‌های دور بزنند و امتحاناتشان را با ابزارهای نفتی و ذغالی از سر بگذرانند. باشد که وجدان آگاهی در بین متولیان آموزش‌و‌پرورش این دیار پیدا شود و چاره‌ای برای رفع محرومیت عظیمی که پیش آمده بیندیشد. معرفی ماه‌نامه نسل مانا (صوت)   فهرست مطالب این شماره (صوت)    نگاهی به مسائل مطرح‌شده در همایش هم‌بینایی و زیستی نو (متن) نگاهی به مسائل مطرح‌شده در همایش هم‌بینایی و

همزمان با ساعت‌های انتشار این شماره از ماهنامه نسل مانا، برخی از همکاران تحریریه، بساطشان را در یکی از سالن‌های نمایشگاه مطبوعات و رسانه‌ها پهن کرده‌اند تا به نمایندگی از نابینایان در میان رسانه‌های کشور حضوری بهم برسانند و از حسن همجواری استفاده کنند تا از مسائل نابینایان برای رسانه‌های همسایه بگویند و توجهشان را به دنیای نابینایان جلب کنند. دو روز از این نمایشگاه گذشته و دو روز دیگر هم باقی مانده که امیدواریم بتوانیم در روز‌های پیش رو، ارتباط اثرگذاری را با سایر نشریات و رسانه‌های کشور برقرار کنیم. به آن دسته از همکارانمان که این روز‌ها صبح تا شبشان را در هیاهوی نمایشگاه می‌گذرانند خسته نباشید

ماه آذر هم مثل مهر، ماه رونق کسب‌و‌کارِ ادعا‌فروشان و کاسبان رؤیا و خیال است. آنها که دوازدهمین روز از این ماه را فرصتی مغتنم برای بازاریابی ادعا‌هایشان در نظر می‌گیرند و همچون تاجری حرفه‌ای که راهرو‌های یک نمایشگاه پر مشتری را می‌پیماید، از این میز به آن غرفه، برای وعده‌های تو‌خالیشان به دنبال خریدار می‌گردند. ما اما دیگر همه این وعده‌ها را از بر شده‌ایم. «ف» که بر لبانشان جاری می‌شود، خودمان مسیر فرحزاد را در طرفه‌العینی شناسایی می‌کنیم. ما مو سفید کرده‌های این آذر‌هاییم و حالا دیگر خوب می‌دانیم که جز خودمان یار و یاوری نداریم. پس، دوازدهم آذر را بهانه‌ای می‌کنیم که همدل بودنمان را خاطرنشان

یک هفته از بیست‌و‌سوم مهر و رویداد‌های پیش و پسِ آن می‌گذرد و حال که آرد‌های مراسم روز جهانی را بیخته و الک‌هایش را آویخته‌ایم، دوباره سر در جِیب اندیشه فرو برده‌ایم که ما را چه می‌شود که سالیان سال است مشغول آزمودن آزموده‌ها هستیم و هر سال پاییز که سر می‌رسد، دوان دوان به دنبال تنظیم قرار‌هامان با این وزیر و آن وکیل و فلان مدیر و بهمان رئیس می‌رویم؛ تا روز جهانی را در کنارشان جشنی بگیریم و چای و میوه‌ای و احتمالاً ناهاری، و با انبانی پر از حرف‌های زیبا اما نه چندان اثربخش، محضر پر‌فیضشان را ترک کنیم. گفتن ندارد که دستاورد این همنشینی‌ها با

پایان مرداد و آغاز شهریور برای بسیاری از همنوعان نابینای ما در شمار روز‌هایی است که بدون تساهل می‌توان آن را گاه سرنوشت نامید. در طول یکی دو ماه اخیر عده زیادی از دوستان ما در آزمون‌های استخدامی شرکت کرده یا خواهند کرد و این روز‌ها برایشان با نگرانی‌های مرسوم آزمون‌ها و اضطراب افزوده‌ای که از غیر قابل پیشبینی بودن برخورد برگزار کنندگان آزمون با مسأله نابینایی ناشی می‌شود توأم شده است. نمونه‌اش را در این شماره از نسل مانا خواهید خواند. گرفتاری‌های شرکت در آزمون استخدامی آموزگاری کم نبوده و ما هم تلاش کرده‌ایم تا حد امکان از زوایای گوناگون این گرفتاری‌ها را به بوته تحلیل و بررسی

به تابستان داغ سلام می‌کنیم و مقدمش را گرامی‌می‌داریم و حضورش را غنیمت می‌شماریم و آرزو می‌کنیم حال که ماه تیر آغاز شده و تیر آفتاب از غایت بلندی فرود آمدن گرفته، این تابستان، گاه شور و نشاط و سفر و تفریح و دلخوشی برایمان باشد و فرصتی باشد تا بر رخوت و عزلت غلبه کنیم و سرمای دل‌هایمان را به گرمای مهربانش گرمی بخشیم. هجدهمین شماره از نسل مانا تقدیم آن دسته از نابینایانی که بر نگرانی‌ها و ترس‌هایشان چیره شده‌اند و قصد دارند در طول تابستان، گامی در جهت استقلال فردی بردارند و مهارت‌های جهت‌یابی و حرکت را فرا بگیرند. امیدواریم در این مسیر ارزنده، موفقیت همراهشان

ما نیلوفرانِ مردابیم که از اعماق تاریکی‌ها، به جست‌و‌جوی نور آمده‌ایم. ما شاخه‌های تکیدۀ پاییزیم که به شوقِ رسیدنِ بهار، سرما را به جان خریده‌ایم. ما ایمان داریم به رسالتِ گلِ همیشه بهار، به طلوعِ پس از یلدا، به سپیدیِ پس از سیاهی. گرچه روزهای سختی را از سر می‌گذرانیم، گرچه لبخند از لب‌هامان رنگ باخته و برقِ شادی از چشم‌هامان پریده و گلوهامان مأوای بغض‌هاست؛ اما امید داریم و به حکمِ نورِ امیدی که در دل‌هامان سو‌سو می‌زند، نفس می‌کشیم. هرچند به سانِ گل‌هایی هستیم که دستِ خزان، ما را از شاخه برچیده و زمستان با سلاحِ سردش به جانِ پیکرهای خشکیده‌مان افتاده؛ اما می‌دانیم که رسمِ گل‌ها،

  اسفند که می‌شود، لانه‌های زیر برف، بازگشت چلچله‌ها را انتظار می‌کشند. درست مثل ما که فارغ از هرچه عدد و ردیف بودجه، بی‌خیال هرچه خبر و تحلیل، به انتظار می‌نشینیم تا مگر این بهار، دیگر رویمان را زمین نیندازد و سازَش را با ما قدری کوک‌تر بنوازد. یادمان باشد که با تکاندن غبار از در و دیوار خانه‌هامان، گرد نا‌امیدی را هم از دل‌ها بزداییم تا با قلبی آکنده از امید و سرزندگی، به استقبال بهاری برویم که پیام‌آور پایان سرما و نوید دهنده روز‌های روشن است. ما همان نسلی هستیم که می‌کوشد به‌رغم هرچه بی‌مهری و دشواری، مانا باشد. چه خوش سرود شاعر نسل ما درباره هم‌نسلانش: