Tag: داستان

خیلی با هم دوست بودیم از موقعی که از مادر و پدرم جدا شدم و خواستم مستقل باشم با او دوست شدم خیلی منو دوست داشت وقتی دید که من جایی برای خوابیدن و غذایی برای خوردن ندارم به من جا و غذا داد من مدیون او بودمو احساس می کردم که هیچ دوستی بهتر از اون نیست. به خاطر تمام محبتاش نمی تونستم همینجوری بشینم سعی می کردم تا حد امکان مواظب او باشم تا جایی که می   تونستم می خواستم از هیچ کمکی دریغ نکنم او زن و فرزندی شش ساله داشت که فرزندش منو خیلی دوست داشت و منم اونو خیلی دوست داشتم .اما همسرش از

سلام صبح بخیر نه نه ببخشید یعنی ظهر بخیر آهان چون اصلاً معلوم نیست که کی پستم تأیید بشه وقت بخیر امروز میخوام یکی از داستانمو اینجا بنویسم البته من تو نویسندگی زیاد قوی نیستم ولی هر چی به ذهنم میرسه می نویسم خیییلی دوست دارم نظرتونو دربارش بدونم نظرتون هر چی که باشه از جمله خییلی عالی بود عالی بود خوب بود قشنگ بود مزخرف بود چرت و پرت بود به درد نخور بود فقط لطفاً به همین جا اکتفا کنید دیگه دیگه فحش بهم ندید خخخ دلم نازکه ها می شکنه خخخ اما داستان:   پدر گفت: نه، زن بچه رو به مسجد نبر بچه های دیگه

بنام الله ،خالق بی مانند ما . سلام از همه ی دوستان که تا اینجا منو همراهی کردن کمال تشکر رو دارم ولی خب چون روند قبلی باعث نشد اشتیاق به داستان نویسی به وجود بیاد تصمیم دارم شخصا” تموم داستانو بنویسم و تمومش کنم به هر حال از هر کسی که قبلا” در این راه کمکی کرد تشکر می کنم به خصوص آقای چشمه ی بزرگوار که تقریبا” در اکثر بخش های قبلی همگام پیش اومدن از این به بعد من هر بخش رو که تموم کردم در تاپیکی جداگانه اینجا تو سایت قرار می دم از نظراتتون منو بهره مند کنین لطفا فعلا تا ویرایش نهایی غلط

نمای اول: پسر: ببین اگر من امروز اینجا خونه ی شما هستم، بیشتر به خاطر اینه که تو مطمئنم کردی که با نابینایی من هیچ وقت مشکلی نخواهی داشت. دختر: خب معلومه که مشکلی ندارم. وگرنه نمیگفتم بیایی خواستگاریم. پسر: ببین این مشکل یه روز دو روزت نیست که بگی یه طوری حل میشه. صحبت یه عمر زندگیه. ممکنه یه جا کم بیاری. ممکنه یه جا تو ذوقت بخوره که نمیبینم. ممکنه هزار مسأله برات این ندیدن من پیش بیاره. دختر: تو مطمئن باش کلی تو این مدت بهش فکر کردم. من از خودم مطمئنم. میدونم سخته که حرفمو باور کنی. ولی واقعاً تو خیلی توانایها داری که من

سلااام بر همه گوش کنی های عزیییز گرامی گلابتون اعم از چراغ خاموش و روشن هم محلی حال شما؟ احوال شما؟ از گردش روزگار چه خبر؟ بر چرخ مراد هست آیا؟ و اما برایتان بگویم از دختران بهار! همشون گل گلابتون خانم خانما هستندی یکی از یکی نازنینتر شکلک نه این نازنین محله ها مدل نازنینش فرق فوکوله که توضیح این تفاوت در این مختصر نمی گنجد خخخ یعنی خدا خیرم بده که هی آسمون ریسمون نمی بافم بازم خخخخ خب داشتم براتون از دخترای بهار می گفتم, یه گروه واتس آپی دخترونه با جو بسیاار بسیااار صمیمانه که مهر و محبت از در و دیوارش می ریزه و

سلام. مثل این که باید هر بار که من قراره یک پست بزنم یه نفر مسببش باشه؛ این بار که خانم رهگذر نوشته زیباشون رو برامون خوندند به فکر داستانی افتادم که سال اول دبیرستان نوشته بودمش. راستش اصلاً عادت به نگه داشتن نوشته هام ندارم؛ یعنی یا می نویسم و پاک می کنم و یا در وبلاگم ثبتشون می کنم. قبل از این که وارد فضای مجازی بشم در مدرسه مون انجمن ادبی تشکیل داده بودیم و دور هم دیگه هر کسی شعر یا داستان می نوشت و به اتفاق معلم ادبیاتمون آقای عصمتی و میهمانانی که ایشون دعوت می کردند به نقد اون ها می نشستیم. اگر

سلام به هم محله ایهای خودم. اگه پایه باشید، اومدم با یه داستان تقریبا چند فصلی که از خودمه، و اگه موافق باشید این داستانمو ادامش میدم، هر قسمتم کوتاه مینویسم که از خوندنش خسته نشید. زیادم ترسناک نیست، برا تنوع گذاشتمش. توجه، جملات تو پرانتزو یعنی تو ذهن خودم دارم میگم. خب بریم سراغ داستان. صبح که از خواب بیدار شدم، دیدم همه جا ساکته، هیچ کی تو خونه نیست، اصلاً از خونوادم خبری نیست. (ای خدا یعنی چی شده؟) پا شدم یه آبی به دستو صورتم زدم، دیدم کل خونمون به هم ریخته! همه چی برام جالب بود، اصلاً آخرین باری که با خونوادم حرف زده بودمو

بنام الله ،خالق بی مانند ما . سلام این داستان زندگی یه دختر و پسر نا بینای شمالی ست به نام های بهار و وحید که دوقلو هستن اهل یه روستای کوچیک که تقریبا رو دامنه های یه کوه جنگلی هستن حمید پدر شونه و شغلش رانندگی اتوبوسه و مادرشون انیس هم اصالتا جنوبیه . حمید برادری به نام مجید داره و اسم همسر برادرش هم زهره س که دختر عموشون هم محسوب میشه رابطه ی حمید و مجید مثل پدر و پسره و بخاطر همین هم مجید حاضره بخاطر برادرش که جای پدر و مادر رو سالها براش پر کرده همه کاری بکنه بهار و وحید که دو

بنام الله ،خالق بی مانند ما . سلام هم محله ای های عزیزم خوبین؟می خوام یه داستان بنویسیم داستانی درباره زندگی یه نابینا و تمام فراز و نشیب هاش داستانی که هر گوشش رو یکی از ماها که دوست داره از هر جا که خواست ادامه می ده ، یه داستان دسته جمعی .خواهش می کنم بیاین تو این کار جدی باشیم و شاید بتونیم یه روزی چاپش کنیم و به نفع محله ازش استفاده کنیم لطفا هر کس ادامه داد بدونه که نباید کمتر از ده خط بنویسه در نهایت وقتی پایانش مشخص شد اسمش رو هم انتخاب می کنیم و سپس ویرایشش می کنیم من شروع می

درود بر دوستان عزیزه  گوشکنی یه متن برام ارسال شد بعد از خواندنش خیلی منو به فکر برد تصمیم گرفتم برای دوستانم بزارمش . . . قرار بود پارچه ی کت و شلواری اهدایی به مدرسه، میان شاگردان قرعه کشی شود. معلم گفت تا هر کس نامش را روی کاغذ بنویسد تا قرعه کشی کنند. وقتی نام حسن درآمد، خود آقا معلم هم خوشحال شد. چرا که حسن به تازگی یتیم شده و وضع مالی اش اصلا خوب نبود. وقتی معلم به کاغذ اسامی بچه ها نگاه کرد؛ روی همه ی آنها نوشته شده بود: حسن… بیاین مهربانیهای صادقانه ، کودکی هایمان را از یاد نبریم” . مرسی که

ما فرفره نداشتیم. بچه‌های کدخدا داشتند اما همبازی ما نبودند که دست ما بدهند. مسعود و مجید نقشه‌اش را کشیدند و مصطفی بند و بساطش را جور کرد. ما که فرفره‌دار شدیم، لبخند نشست روی لبهای بابابزرگ. گفت: «دیدید می‌شود، می‌توانید!از ترس بچه‌های کدخدا، داخل خانه فرفره بازی می‌کردیم. مبادا ببینند و به تریج قبایشان بربخورد. اما خبرها زود در دهکده ما می‌پیچید. خبر که به گوش کدخدا رسید، داغ کرد. گفت: «بیخود کرده‌اند. بچه رعیت را چه به فرفره بازی.» و گیوه‌اش را ورکشیده بود و آمده بود پیش عمو محمد به آبروریزی. (بعداً شنیدیم که همان روز، کدخدا دم گوش میرآب گفته: «این اول کارشان است. فردا

روزی عارف پیری با مریدانش از کنار قصر پادشاه گذر میکرد. شاه که در ایوان کاخش مشغول به تماشا بود، او را دید و بسرعت به نگهبانانش دستور داد تا استاد پیر را به قصر آورند. عارف به حضور شاه شرفیاب شد. شاه ضمن تشکر از او خواست که نکته ای آموزنده به شاهزاده جوان بیاموزد مگر در آینده او تاثیر گذار شود. استاد دستش را به داخل کیسه فرو برد و سه عروسک از آن بیرون آورد و به شاهزاده عرضه نمود و گفت: “بیا اینان دوستان تو هستند، اوقاتت را با آنها سپری کن.” شاهزاده با تمسخر گفت: ” من که دختر نیستم با عروسک بازی کنم!