برچسب: مجتبي نوشت

همينطور صفحه، سياه بكنم كه نيستي، كه نفس كشيدن هواي بودنت قدغن شده. همينطور از خودم بيخود در حسي ناگفتني و آشفته به ژرفاي تمام دلتنگي هام غرق. حتما بايد پاستوريزه و كوتاه بدون جزئيات بنويسم تا سايتم خراب نشود، تا بچه ها برداشت هاي جنسي نكنند، تا متلكم نپرانند، تا حرمت مكاني عمومي حفظ شود، تا يك آدم نرمال به نظر برسم. خارش تمام روحم از نبودنت كه درك كردني نيست! فقط خودم كه خودم را جاي خودم ميگذارم ميفهمم كه مجتبي چه مي گويد و مي نويسد! اين متفاوت بودنم با همه، اين هنجار گريز بودنم، اين تو را خواستنم در حد حسي بيشتر از جنون، استخوان

سلام و هزار سلام. بچه ها، راستياتش، من اگر ننويسم، زود، فراموشم ميشود. من بايد بنويسم و خاطرات خوشم را به عنوان يك آدم دم دمي مزاج، هك كنم در كاراكتر ها و روي صفحه اي از تابلو هاي محله تا هميشگي شود اين پول هايي كه خرج كردم، تا هميشه بتوانم با خواندن اين خاطرات خوش، حد اقل به اندازه ي نصف پولي كه سرفه كرده ام، لذت ببرم. اين پست ميوه ي گنديده از محمد رضا چشمه ي دوست داشتني و اينكه بعضي از خواص موز از جمله افزايش نيروي جنسي، در آن نوشته شده بود، ترغيبم كرد تا از آن روز به بعد، مرتب روزي دو

الكي خوشم، به هيچ علتي، فقط به اين علت كه يك مجتبي، البته از جنس نابينايش هستم و زندگي ميكنم. زندگي، با همه ي بدي ها و خوبي هايش. من الكي خوشم. تو و امثال تو، دست آخر، فوق فوقش خودتان را هم كه بكشيد، شايد بتوانيد ثانيه هايي از من را زهر كنيد ولي من يك بمب انرژيك هستم از نوع فنا ناپذير. از آنها كه شب و روز، عطر شادي و تمام انرژي هاي مثبتم را روي در و ديوار هر جا كه بروم ميپاشم. يا حد اقل، خودم فكر ميكنم و وانمود ميكنم كه اين طور هستم. به هر حال، مهم اين است كه من هر

امروز خوب و خوش و لذتبخش صبح از خواب بيدار شدم و تا شب تقريبا غير از وارسي محله هيچ كار مفيدي انجام ندادم. دقيقا برخلاف ميلم و برخلاف كلي كار كه هميشه ي خدا سرم ريخته است و به آش كشك خاله ميماند و بالاخره بايد روزي نوش جان كنمشان. اميدوار و سرفراز از كارهايي كه انجام نداده ام، به تدوين فايل صوتي كنفرانس يازده روي آوردم و پس از انجام كارهاي نهايي براي مستقيم كردن لينك دانلودش منتشرش كردم. حالا احساس شعفي داشت از اين امر به من دست ميداد كه ديدم دست نداد. هرچه در خودم گشتم و از افكار در هم لوليده ام علت دست

در كل حس عجيبيست كه در حال ظرف شستن باشي و كسي با كلاس، وارد آبدارخانه بشود از تو كه دستهايت آغشته به كف مايع و چربيهاي فراوان و لزج است بپرسد مسئول دفتر محل كارتان كجا هستند و تو در همان حال كه با خودت و ظرفها و روزگار كلنجار ميروي تا هم ظرفها را تميز كرده باشي و هم خشمت از اين صحنه را كنترل كرده باشي، جاي مسئول دفتر و اصلا خود دفتر را با حالتي خالي از هر گونه احساس به آن فردِ با كلاس، اطلاع بدهي ولي بعد از رفتن جناب با كلاسيان، مرتب در حال ذهن خواني از او باشي كه آيا در

سلااااام بچه ها! از همگي مرسي كه بوديد و هستيد و مطمئنم خواهيد بود. من يك يادداشتي پنجم اسفند نوشتم و بعضي چيز ها يعني خط مشي هاي محله رو مشخص كردم ولي انگاري نتونستم درست و حسابي منظورم رو برسونم. خوب. طوري نيست. به چيزهايي كه گفتيد اينجا يك نگاه ديگه ميندازيم و سعي ميكنيم باهم ديگه جواب بعضي از حرفهايي كه شما گوش كني هاي باحال توي كامنت دوني گفتيد رو پيدا كنيم. پس برو بريم داداش: شهروز جونم يك جور هايي انگار قات زده بودي كه چرا بچه ها كم از برنامه ي شما استقبال ميكنم. ببخشيد، استقبال ميكنند. علي اصغر اسدي ي حرف قشنگي ميزد

کودکان و نونهالان لطفا این مطلب را نخوانید چرا که مسئولیتش با شما یا خانواده محترمتان خواهد بود:

خوب. درود. ديروز كه امتحان ترجمه ي پيشرفته ي متون انگليسي دو داشتيم جاي دشمنتون خالي. دهنم گا. گا. گام به گام صاف شد. شايد بگم سه ساعت نشستم و آخرشم نتونستم اون چيزي كه حق مطلب بود ادا كنم. البته من همه ي زورمو زدم ولي نشد كه بشه. يعني هرچي ازم بر ميومد كردم ولي نميدونم استاد، چند بهم بده. ي مقاله مانندي بود از فرانسيس بيكن مال دقيقا شونصد سال پيش. اولش به حضرت فيل پناه بردم ولي حضرت آقا فيله كه ديد متنش خيلي سنگينه نتونست تحملش كنه و زير ترجمه زاييد. بعدش به حضرت شلغم متوسل شدم كه حضرت شلغم ي كم اومد كمكم

پرم از اميد و نا اميدي. احساساتم قاتيند. زندگيم شده پر از بايد ها و نبايد ها، دو دلي و ترديد، غم و شادي، همه چي و همه چي و هيچي. نميدونم. اصن نميفهمم از كجا ميخوام بنويسم و چطوري بايد شروعش كنم. نميدونم اين سبك نوشتنم طوري هست كه كسي اصن بخوندش يا نه. ولي به هر حال، من بايد بنويسم و بگم و بريزم بيرون خودمو. من وقتايي كه خودمو مينويسم، ي حس سبك شدن و راحتي بهم دست ميده. انگاري كه ي بار سنگين صد كيلويي روي دوشت باشه بذاريش زمين. يكي دو ماهي ميشه موبايلم خراب شده و ده جا بردمش كسي نتونسته كاريش كنه.

ببين، چطور از تو بنويسم! دلم تنگ شده. خيلي وقتي ميشود نديدمت. بخواهم حسابش را بكنم، نزديك به پنج هفته از آخرين باري كه مثل يك فرشته ي خوش خط و خال از تنم بالا رفتي ميگذرد. پنج هفته از آخرين باري كه خودت را روي تنم كشيدي ميگذرد. پنج هفته از آخرين باري كه مرا بوسيدي و نوازشم كردي ميگذرد. پنج هفته، براي من زيادي زياد است. نكند نرخ دلار روي انصاف هم تاثير گذاشته است! پنج هفته اي ميشود كه بعد از ظهر هاي من از شيطنت هايت خالي شده اند. ببين، پنج هفته از آخرين باري كه خط قرمز ها را با هم رد كرديم ميگذرد

ميبيني وقتي با تو ام چه قدر آرومم، ميبيني همه ي غم هام از دستت چه زود بيمار ميشند، ميبيني وقتي پيشمي چه قدر ذوق ميكنم، ميبيني انگشت نماي شهرم كردي، ميبيني دستت كه توي دستمه چه با غرور به همه نشونت ميدم، ميبيني همه چطور بهم حسادت ميكنند، ميبيني حرف كه ميزني يادم ميره چي ميگي، ميبيني مغزم چطور محو صدات ميكندم، ميبيني دوست داشتنت واسم ي آرزو شده، ميبيني ديوونه بازيهام كار دستت ميده، ميبيني ازم دلگير ميشي، ميبيني جنست چه قدر اصل و لطيفه، ميبيني چه قدر ميترسم گير كسي ديگه بيايي، ميبيني هر وقت از لختي خالصت حرف ميزنم همه متهمم ميكنند، ميبيني خودتم از

سلام بچه ها. از هزار تا چيز ميخوام باهاتون حرف بزنم ولي نميشه.يعني هم وقتش نيست، هم يادم نيست، هم حوصله ي شما ممكنه سر بره. به هر حال، راجع به ي چندتاييش كه توي ذهنم هست ميگم. بذاريد اول بنويسمشون كه بعدا اگه وسط حرفام يادم رفت، بتونم برگردم اينجا بخونم و ادامه بدم. خوب: مجمع موج نور. ظرف شستن. كنكور ارشد. مجمع موج نور: امسال، متاسفانه خيلي بد شد كه مجمع موج نور، توي محرم افتاد. اصلا حالگيري بدي واسه من شد. خيلي برنامه داشتم و ميخواستم يك مراسم انتخابات و يك مجمع متفاوت ارائه بديم ولي انگار دست سرنوشت، ما رو جور ديگه اي بازي ميده.

وقتي حالم آشفته است، وقتي حتي از صداي خودم نفرت دارم، تو، سرزده، با عطر هميشگيت ميآيي. عطري كه ضد افسردگيست، عطري كه هر بار به مشامم ميخورد، هزار انگيزه ي زندگي را در من زنده ميكند. اين تو و اين عطرت، كم هستيد، گم هستيد، راحت از من عبور ميكنيد و هر ثانيه كه ميگذرد، كم و كمتر دست يافتني ميشويد. مني كه حتي بوي خورش سبزي به آن تند و تيزي را حس نميكنم، چه هستي كه عطرت از خواب، ميپراندم؟ چه هستي كه از چند شهر آن طرف تر، نزديكي حضورت را حس ميكنم؟ اين آشفتگي مخلوط با تبي كه از بيماري بر من تحميل شده،

سلام. لعنت به سرما خوردگي! گلو درد بد چيزيه. امروز حالم به اتاق پذيرايي كه نه، به اتاق ورودي جهنم تبديل شده. دماغم فش فش ميكنه، گوش هام ميسوزه، چشم هام آبريزش داره، حوصله ام سر رفته، غذا رزرو ندارم، اصلا يك وضعي كه نيا و نبين. اميدوارم ي جا ي كلدستاپ گير بيارم بخورم خوب شم. اينطوري كه نميشه كلاس رفت و كار كرد آخه! ولي عجيب، حوصله كردم رمان هانگر گيمز را ديشب چهار فصلش را بخونم. البته ديدم زياده، رفتم فيلمش را دانلود كردم كه زود تر به آخر ماجرا برسم. خيلي نامردي بود. يك كشوري بود با سيزده منطقه. يكيش كه نابود شده بود. پايتختيها

حرف هايي هست كه نميشود غير از لب دريا زدشان. بايد دريا باشد، صداي دريا باشد، يك عالمه سر سبزي و موج و جيغ و هيجان باشد و بايد آرامش و خيلي چيز هاي ديگر