Tag: دست نوشته

ی عشقک ده ساله ای من دارم که خبر ندارید. اینقدر مغروره و ماهه که نمی دونید. اینقدر تو دل برو و بی‌مهر تشریف داره که خدا میدونه. اینقدر باهوش و سر به هواست که نمیدونید. شناسنامه نداره. حق مدرسه رفتن هم که حتما نه. با همه ی این حرف ها، بازم بچه ی زرنگیه. خوندن نوشتنو ی کم از ی معلم مهربون یاد گرفته و متأسفانه کودک کاره. فقط خیال نکنید از اون کودکانیه که بتونید بهش ترحم کنیدا. از اون هایی نیست که بتونید بهش بگید آخی طفلی. غرورش صدتا منو شما رو میذاره تو جیبش. لجبازیش از بچگی های خودم بدتره. مث ابریشم نرم و مث

مغزم کاملا خر شده. دقیقا خر. از هیچ و پوچ، هیچ و پوچ می سازم و اصلا چرا بسازم؟ خودش هست. فقط مرور میکنمش. هیچ رو. پوچ رو. زندگی خوب و شاد و مزخرف بی معنی رو که خیلی مسخره و خوبه. آخه بچگانه هم هست و من این بخشش رو می دوستم شدید. خوبه. همه چی خوبه. از چیزی گلایه ندارم. ی کمی دارم بلند بلند فکر میکنم. همین. چقدر همیشه هر وقتی که خصوصا قبل از خوابم به اشتباه هام پی می برم لذت می برم. از این که وقت هایی مث همین اوقات قبل از خواب هست که آدم میتونه از بیکاری فکر کنه و به

همینطور صفحه، سیاه بکنم که نیستی، که نفس کشیدن هوای بودنت قدغن شده. همینطور از خودم بیخود در حسی ناگفتنی و آشفته به ژرفای تمام دلتنگی هام غرق. حتما باید پاستوریزه و کوتاه بدون جزئیات بنویسم تا سایتم خراب نشود، تا بچه ها برداشت های جنسی نکنند، تا متلکم نپرانند، تا حرمت مکانی عمومی حفظ شود، تا یک آدم نرمال به نظر برسم. خارش تمام روحم از نبودنت که درک کردنی نیست! فقط خودم که خودم را جای خودم میگذارم میفهمم که مجتبی چه می گوید و می نویسد! این متفاوت بودنم با همه، این هنجار گریز بودنم، این تو را خواستنم در حد حسی بیشتر از جنون، استخوان

سلام بچه ها. ی چند نفری همیشه بهم توصیه میکنند که درونگرا باشم یا حد اقل درونیاتمو بیرون نریزم چون درونیات مال درون و بیرونیات مال بیرونند ولی من هرچی به خودم فشار میارم که افکارم بیرون نزنند، آخرش لوله ی افکارم نشتی داره و کاریشم نمیشه کرد. لوله ی ایرانی همینه دیگه. ژاپنی که نیست خوب آخه! راستیاتش من دارم به پایان قرارداد شغلیم نزدیک میشم. داشتم برنامه هام برای بعد از اتمام این قرارداد را مرور میکردم. تمدید شدن یا نشدنش بماند. یک سری دوره فعلا بهم پیشنهاد شده که دارم بهشون فکر و برنامه ریزیشون میکنم. یک بحثی امروز بین منو دوستم در گرفت به اسم

سلام و هزار سلام. بچه ها، راستیاتش، من اگر ننویسم، زود، فراموشم میشود. من باید بنویسم و خاطرات خوشم را به عنوان یک آدم دم دمی مزاج، هک کنم در کاراکتر ها و روی صفحه ای از تابلو های محله تا همیشگی شود این پول هایی که خرج کردم، تا همیشه بتوانم با خواندن این خاطرات خوش، حد اقل به اندازه ی نصف پولی که سرفه کرده ام، لذت ببرم. این پست میوه ی گندیده از محمد رضا چشمه ی دوست داشتنی و اینکه بعضی از خواص موز از جمله افزایش نیروی جنسی، در آن نوشته شده بود، ترغیبم کرد تا از آن روز به بعد، مرتب روزی دو

بچه ها سلااام. فعلا زیاد وراجی نمیکنم. البته نه اینکه فکر کنید بعدا هم زیادی وراجی نمیکنم ها! خیر. الان چون خوابم مییاد و کار دارم و صبح زود باید برم جایی، وراجی نمیکنم. تازه، دارم وراجیهام رو در گزارشی که مربوط به دیدارم با پکتوسیهای جالب انگیز ناک هست جاسازی میکنم. پس فعلا چکیده، خلاصه، مختصر، به اجمال میگم و یادآوری میکنم که تو رو جون جدتون، اگه میخواهید خداوند شما را به سنگی، منگی، بنگی، یا خلاصه به ی موجود نا فرم تبدیل نکنه، پست کپی نگذارید یا کم بگذارید. توی این سایت، باید به نوشتن و گفتن و خوندن دغدغه ها و تجربه ها و چالش

الکی خوشم، به هیچ علتی، فقط به این علت که یک مجتبی، البته از جنس نابینایش هستم و زندگی میکنم. زندگی، با همه ی بدی ها و خوبی هایش. من الکی خوشم. تو و امثال تو، دست آخر، فوق فوقش خودتان را هم که بکشید، شاید بتوانید ثانیه هایی از من را زهر کنید ولی من یک بمب انرژیک هستم از نوع فنا ناپذیر. از آنها که شب و روز، عطر شادی و تمام انرژی های مثبتم را روی در و دیوار هر جا که بروم میپاشم. یا حد اقل، خودم فکر میکنم و وانمود میکنم که این طور هستم. به هر حال، مهم این است که من هر

سلام بچه ها. خدا را شکر از آنجا که همیشه من و سفر مثل دو همزاد جدا نشدنی با هم تفاهم داشته ایم، باز هم یک بار دیگر شیراز من را برای خوش گذرانی در خودش انتخاب کرد. تا اینجای کار، سفر پر اتفاقی بوده است. از شب اول که با خوشحالی تمام، در تعاونی ایران پیما سوار بر اتوبوس راهی شیراز شدم و دو عدد زولپیدم، به زور و در عین حال به میل خودم خوابم کردند تا دو روز و دو شب بعدش با تمام رخداد های خوب و ناخوبشان. از اولین صبحی که با بیهدفی تمام، در خیابانها سرگردان شدیم و شهر شیراز، ما شش نفر

امروز خوب و خوش و لذتبخش صبح از خواب بیدار شدم و تا شب تقریبا غیر از وارسی محله هیچ کار مفیدی انجام ندادم. دقیقا برخلاف میلم و برخلاف کلی کار که همیشه ی خدا سرم ریخته است و به آش کشک خاله میماند و بالاخره باید روزی نوش جان کنمشان. امیدوار و سرفراز از کارهایی که انجام نداده ام، به تدوین فایل صوتی کنفرانس یازده روی آوردم و پس از انجام کارهای نهایی برای مستقیم کردن لینک دانلودش منتشرش کردم. حالا احساس شعفی داشت از این امر به من دست میداد که دیدم دست نداد. هرچه در خودم گشتم و از افکار در هم لولیده ام علت دست

در کل حس عجیبیست که در حال ظرف شستن باشی و کسی با کلاس، وارد آبدارخانه بشود از تو که دستهایت آغشته به کف مایع و چربیهای فراوان و لزج است بپرسد مسئول دفتر محل کارتان کجا هستند و تو در همان حال که با خودت و ظرفها و روزگار کلنجار میروی تا هم ظرفها را تمیز کرده باشی و هم خشمت از این صحنه را کنترل کرده باشی، جای مسئول دفتر و اصلا خود دفتر را با حالتی خالی از هر گونه احساس به آن فردِ با کلاس، اطلاع بدهی ولی بعد از رفتن جناب با کلاسیان، مرتب در حال ذهن خوانی از او باشی که آیا در

سلام. بچه ها خیلی ها از من میپرسید که چرا نظرم منتشر نشده یا چرا نوشته ام منتشر نشده و خیلیها هم اصلا تماسی برقرار نمیکنید که علت پخش نشدن نظرتون رو بپرسید. خوب اینها معمولا دلیل داره و نه که فکر کنید من قرصهام رو نمیشورم یا با پوسته میخورم. نه. اتفاقا من جدیدا خیلی حواسم هست که اینطور نشه ولی مثلا شما که با اسامی ناشناس مثل فندق و پسته و ناشناس و چمیدونم اسمهای عجیبتری مثل اعداد 2448 عضو سایت میشید و پست میگذارید یا نظر میدید آیا چطور انتظار دارید من مطالبتون رو منتشر کنم در حالی که هیچ مسئولیتی متوجه شما نیست و متوجه

سلااااام بچه ها! از همگی مرسی که بودید و هستید و مطمئنم خواهید بود. من یک یادداشتی پنجم اسفند نوشتم و بعضی چیز ها یعنی خط مشی های محله رو مشخص کردم ولی انگاری نتونستم درست و حسابی منظورم رو برسونم. خوب. طوری نیست. به چیزهایی که گفتید اینجا یک نگاه دیگه میندازیم و سعی میکنیم باهم دیگه جواب بعضی از حرفهایی که شما گوش کنی های باحال توی کامنت دونی گفتید رو پیدا کنیم. پس برو بریم داداش: شهروز جونم یک جور هایی انگار قات زده بودی که چرا بچه ها کم از برنامه ی شما استقبال میکنم. ببخشید، استقبال میکنند. علی اصغر اسدی ی حرف قشنگی میزد