Tag: زندگی

جمعه شب. لغت های ترم آینده کانون رو از وورکبوک استخراج می کنم. فعلا بدون معنی. داخل تیمتاکم. استخراج لغت خیلی تمرکز نمی خواد پس به خودم مجوز میدم که وسط شلوغی ها بمونم. امشب آخرین شب40سالگیه منه. فردا صبح که بلند شم1سال جلوتر رفتم. خاطرم هست1زمانی خیال می کردم1زن40ساله چه قدر آدم پیریه! حس می کردم چه قدر40سالگی بی رویاست. چه قدر سرد و چه قدر خاک گرفته و غمگین. از این سن می ترسیدم. حس می کردم بدجوری کسالت بار و تاریکه. دلم به هیچ عنوان تجربه کردنش رو نمی خواست. الان بدم نمیاد برگردم عقب و نوجوون باشم ولی در اینجای جاده هم به هیچ وجه

اگر توی یه لیوان آب مقداری کف بریزیم، مثلاً مایع دست شویی یا ظرفشویی یا هر چیز کف کننده ی دیگه ای، وقتی یه نی داخلش فرو کنیم و آروم توش فوت کنیم، حبابهایی روی لیوان شکل میگیره. یه صدای خاصی هم میده. معمولاً این حبابها و حتی صداشون برای ما جذابن. به خصوص برای بچه ها و یا حتی خیلی از بزرگترها که اهل سرگرمیهای لحظه ای هستن. این کار میتونه دقایقی هرچند کوتاه باعث شادی و حتی خنده های از ته دل ما هم بشه. ولی چند دقیقه که میگذره و حبابها به خاطر خستگی ما از تکرار این کار میترکن و از بین میرن، دیگه نه

مثل همیشه سلام سلام سلام و صد سلام و درود سه رود چهار رود و هزار و یک رود. اما اینبار با همیشه کلی فرق داره. این بار خبری از صدای زندگی نیست, چون زندگی توی گوشای من هیچ صدایی نداره, پر از صدای خستگی, پر از سقوط, پر از دویدن و نرسیدن, شوخی نیست, تا حالا همه ی پست های صدای زندگی شوخی بود, از این به بعد لحن زندگی تغییر کرده, خیلی هم جدی و پر ماجرا حرف می زنه, خلاصه این که: دلم تنگ است, هوای چشم هایم ابری, تمام اشک هایم را نسیم سرد زندگی با خود برد, حالا دیگر هیچ ندارم, حتی اشک برای

خستگی می گوید, من نمی گویم. روزی بود و روزگاری, یک آدمی بود به اسم من که اسمم را نبرم بهتر است, حالا چه بگویم؟. یک دفتر یادداشت دارم کلان کلان کلان. اما هیچ چیز مفیدی در آن نیست, هیچ چیزی که بشود اسمش را زندگی گذاشت. می نشینم و برمی خیزم, سرم سوت می کشد, درد می آید, گوش هایم صداها را خفیف می شنوند, این از تأثیر کامپیوتر است, پاهایم خسته می شود و وز وز می کنند, روی دو پا می ایستم, یکی نمی گوید لا مصب مگر مرض داری بیخود وقتت را تلف می کنی؟. چرا البته که می گوید ولی کو گوش شنوا؟, نمی

سلام دوستان, خوبید؟, سلامتید؟ کیفتون کوکه؟, خُُُُُُُُب به سلامتی, حال منم عالیه, از این بهتر نمیشه. این یادداشتم مربوط به سال 93 است, یعنی اوج دلتنگی و کمی هم شاید هم خیلی زیاد احساس گرفتاری, اصلا دوست ندارم روحیه کسی را خراب کُنَمااااااا به هیچ وجه حتی خودم که قرار بود در برنامه ی دوم آشپزیم از کار با سیب زمینی حرف بزنم, خخخ, راستش رفتم به خاطراتم سری زدم و خودم که خیلی دلم به حال خودم سوخت خخخ, گفتم بد نیست از دوستان هم محله ای هم نوعم هم نظر بگیرم و پای روانشناس ها را وسط بکشم و آمار روان شناس های نابینامون را بگیرم, خب

شلالالالالالاااااٱاااامی،که،خوبید بر بچ گوشکنی عزییییز،من که عاااااٱاااالی عالی هستم،یعنی کلا فوق العاده،کلا حالم هر روز بهتر از دیروزم میشه،این یعنی خودش همش عشششقه، بچهها جون خیلی وقت بود که پست نزدم،یعنی هیییی میخوام پست بزنم کلا اونقد سرم شلوغ پلوغه که وقتی که میام پشت سیستم و وارد سایت میشم،فقط میتونم برم اونور یکمی از کارای اونور رو انجام بدم یا فوق فوقش کامنتکی بذارم و باز برم به زندگی روزمره م برسم که،هوم هوم هوم،اونقدر خوش خوشانم هست و شاد شادم که نمیدونم روزای زندگیم چطوری شب میشه و شبام چطوری صبح میشه که، کنار همسر عزیزم که از نظر من فوق العاده ترین مرد دنیاست بهترین لحظه

سلام سلام، متنی که در ادامه میذارم و زیاد هم طولانی نیست خیلی به نظرم قشنگ اومد دوست داشتم به اشتراک بذارم شاید حال یه نفر رو تغییر داد.، مطمئنا واسه همه ی ما، پیش اومده کلی برنامه ریزی کرده باشیم و بعد اصلا چیزی که خواستیم اتفاق نیفتاده،، حالا ممکنه منتظر یه اتفاق خوب باشیم و کلا همه چیز دگرگون بشه، یا نگران و آشفته باشیم و اصلا همه چیز به خوبی پیش بره، پس سعی کنیم همه رو بسپاریم به دست اونی که خودش کارشو خوب بلده، این هم متن: هیچکس از آینده خبر ندارد ، مردی که امروز با عجله توی مترو از تو ساعت پرسید